gevolgen van de dekolonisatie van Suriname

Op politiek gebied: Toen Suriname onafhankelijk werd, had het al een eigen regering en volksvertegenwoordiging. Na 1975 bleef de democratie gewoon bestaan. Veel Surinamers hadden vertrouwen in de toekomst. Met de uitvoer van bauxiet werd veel geld verdiend en bovendien had Nederland veel financiële hulp beloofd. Maar het systeem functioneerde gebrekkig. Een paar jaar later was het vertrouwen verdwenen, doordat de regering werd beschuldigd van het verspillen van het Nederlandse geld. Ook was er veel verkiezingszwendel, corruptie en vriendjespolitiek, dat wil zeggen dat politieke partijen mensen uit hun eigen etnische groep een baantje bij de overheid proberen te geven. In 1979 werkte een op de drie Surinamers als ambtenaar. Op 25 februari 1980 pleegden zestien sergeanten onder aanvoering van de toen 34-jarige Desi Bouterse een staatsgreep. De directe aanleiding was een conflict in het leger. De nieuwe leiders van Suriname pakten alles heel voorzichtig aan om niet gelijk de hele westerse wereld tegen zich in het harnas te jagen. De grondwet bleef gehandhaafd en de president en het parlement (die feitelijk al hun macht kwijt waren) mochten blijven. Wel zorgde Bouterse ervoor dat inde nieuwe regering alle etnische groepen gingen samenwerken. In het begin waren veel Surinamers best tevreden met het optreden van Bouterse. De nieuwe regering stond open voor de ideeën van het volk, en er werd zelfs een ideeënbus opgehangen in de Membre Boekoe-kazerne waar burgers hun suggesties konden deponeren. Aanvankelijk had Nederland vertrouwen in de nieuwe regering en zegde 500 miljoen gulden toe voor nieuwe projecten. Maar in werkelijkheid moest de regering precies doen wat Bouterse zei. Al snel werd duidelijk dat Bouterse niet van plan was weer een democratie in te voeren. Eind 1982 begon de grootste vakbond in Suriname met stakingen en demonstraties. Op 8 december dat jaar liet Bouterse de militaire machthebbers 15 politieke tegenstanders vermoorden. Hij zei dat deze tegenstanders een staatsgreep wilden plegen. Toen was het gedaan met de goede wil van Nederland en de ontwikkelingshulp uit Den Haag werd per direct stop gezet. Door de “decembermoorden” gingen veel Surinamers anders denken over het leger. Suriname was een soort militaire dictatuur geworden. Bovendien ging het met de economie ook erg slecht en kon Suriname het geld van Nederland niet missen. In 1988 gaf het leger de macht terug aan de volksvertegenwoordiging. Op economisch gebied: In Suriname leek de economie er in 1975 goed voor te staan. Er kwam veel geld binnen door de uitvoer van bauxiet en de Nederlandse ontwikkelingshulp. In Suriname werd bauxiet door Amerikaanse en Nederlandse bedrijven uit de grond gehaald en een deel van de opbrengst ging naar de Surinaamse staat. Toen Suriname net onafhankelijk was geworden beloofde Nederland ongeveer 3,2 miljard gulden ontwikkelingshulp aan Suriname. Dit zorgde voor een korte economische impuls, maar leverde geen structurele verbeteringen op omdat veel van het geld was besteed aan de verbetering van de infrastructuur waardoor weinig nieuwe productie ontstond. Zo werd een groot deel van het geld gebruik om een spoorbaan te leggen naar West-Suriname, waar veel bauxiet kon worden gewonnen. Maar toen in 1979 de spoorbaan bijna klaar was bleken de bauxietondernemingen geen interesse meer te hebben, wat dus betekend dat al het geld voor niets geïnvesteerd was in de spoorlijn. Om de bauxietbedrijven te laten bestaan, liet de Surinaamse regering hen minder belasting betalen. Behalve de bauxietbedrijven is er bijna geen industrie in Suriname. Bijna alle producten moeten geïmporteerd worden. De Surinaamse bevolking kan die producten alleen betalen als de lonen hoog zijn, maar met hoge lonen is het moeilijk een bedrijf te beginnen of om buitenlandse bedrijven aan te trekken. Er waren meer mogelijkheden in de landbouw, want Suriname gebruikte maar een kleindeel van zijn landbouwgrond, maar om die grond te gebruiken, moesten eerst wegen, polders en irrigatiekanalen worden aangelegd. Ook hieraan werd een groot deel van het Nederlandse ontwikkelingsgeld besteed. Met de Nederlandse hulp zijn sinds 1975 veel plannen uitgevoerd. Daardoor kwam er steeds wel even werk, maar er kwamen geen sterke bedrijven.
Op sociaal gebied: In Suriname waren er grote sociale verschillen. Surinamers met een goede opleiding, vooral Creolen en Hindoestanen, namen meer van de Nederlandse cultuur over. Door het gewone volk werden zij ook wel “imitatie-Hollanders” genoemd. Onder het gewone volk verstaan we bijna alle Javanen, boslandcreolen, indianen en een groot deel van de Creolen. Omdat de hogere sociale groepen zo erg op Nederlanders waren gaan lijken, was het moeilijk om een echt Surinaams nationaal gevoel te laten ontstaan. Wie hogerop wilde, liet zijn eigen cultuur zo veel mogelijk los en probeerde zich de cultuur van de Nederlanders aan te leren, wie weinig aanzien had, zette zich daar juist tegen af en bleef zich vasthouden aan zijn of haar eigen traditiecultuur. Nog een sociaal gevolg van de onafhankelijkheid van Suriname is dat veel mensen kort voor de datum onafhankelijkheid naar Nederland geëmigreerd zijn. Waarschijnlijk hadden zij geen vertrouwen in de Surinaamse onafhankelijkheid. En doordat vooral jonge gezinnen emigreerden, werd de beroepsbevolking kleiner. In 1970 leefden er ongeveer 30.000 Surinamers in Nederland, in 1975 ruim 100.000 en tot 1980 kwamen daar nog tienduizenden bij. Nu wonen er ruim 300.000 Surinamers in Nederland. Suriname zelf heeft ruim 400.000 inwoners.