Eiffeltoren

Alexandre Gustave Eiffel (15 december 1832 – 27 december 1923) was een Frans architect.

Gustave EiffelHij werd geboren in Dijon, Côte-d'Or, Frankrijk. Zijn vader was van oorsprong een Duitse officier uit het Rijnland hetgeen zijn Duitse achternaam verklaart.
Hij is het beroemdst geworden doordat hij tussen 1887 en 1889 de Eiffeltoren bouwde voor de Wereldtentoonstelling in Parijs in 1889. Daarnaast heeft Eiffel in samenwerking met Frederic Bartholdi het Vrijheidsbeeld dat tegenwoordig in New York staat ontworpen.

Verder dankt Frankrijk honderden spoorbruggen aan hem. De spectaculairste brug is wellicht de Viaduc de Garabit, die met 500 meter lengte op 122 meter hoogte over een dal voert. Opvallend bouwerk van zijn hand is het naviduct van Briare, dat maakt dat de binnenvaart op vijftien meter hoogte de Loire kruist.

Ook in het buitenland was hij actief. Zo ontwierp hij de brug Dom Luis 1, een ontwerp van Gustave Eiffel uit 1886. De twee brugdekken zijn door een stalen boogconstructie met elkaar verbonden. Vanaf het bovenste wegdek tot het water is het 70 m. Het onderste niveau verbindt de laaggelegen stadsdelen, het bovenste de hoog gelegen stadsdelen. Ook de spoorbrug in dezelfde stad Porto (Portugal), de Dona Maria Pia, is ontworpen door Eiffel.

De Eiffeltoren is natuurlijk het monument van Parijs. De lichtstad heeft meer monumenten, maar de Eiffeltoren is uniek. Ruim 300 meter torent ze boven de stad uit, al sinds 1889. De eerste keer dat ik Parijs bezocht, stond de Eiffeltoren dan ook als eerste op mijn lijstje. Dat wereldwonder met dat unieke panorama, dat moest en zou bezichtigd worden.

Zonder de Eiffeltoren zou Parijs Parijs niet zijn.
Alleen al het gewicht van de 324 meter hoge toren toren maakt duidelijk dat dit een bijzonder monument is: ruim tien miljoen kilo, waarvan 70 procent staal. Elke zeven jaar is er 60.000 kilo verf nodig om het gevaarte te schilderen. Loop onder de toren door om die getallen op je in te laten werken. Daar moet je trouwens toch zijn als je naar boven wilt, want daar zijn de ingangen.
De wachtrijen voor de kassa's zijn bedrieglijk kort. De kassa's kunnen veel meer mensen verwerken capaciteit daarvan dan de liften, die de bezoekers naar de tweede verdieping moeten brengen. Wie naar de top wil, moet daar overstappen. Dat betekent dat de inhoud van de grote liften samengeperst moet worden in vier veel kleinere liftjes, met lange rijen wachtenden als gevolg. Over wachtrijen gesproken, wie een vorkje mee wil prikken in de restaurants op de eerste verdieping (95 meter) of de tweede verdieping (125 meter hoog), dient maanden van te voren te reserveren.
Verbazingwekkend is dat alles natuurlijk niet. Gustave Eiffel mag dan een bijzondere toren ontworpen hebben voor een wereldtentoonstelling, in zijn stoutste dromen kon hij zich niets voorstellen bij de zes miljoen bezoekers per jaarvan vandaag de dag.
Iets om rekening mee te houden: als het beneden koud is, is het boven op de toren heel koud. Natuurlijk, kun je daar binnen blijven en door de ramen naar buiten gluren. Maar als je van daaruit niet één trappetje om hoog klimt, ben je niet echt boven geweest. Daar voel je Parijse wind om je oren gieren. Boven de ramen van de verdieping daaronder geven vlaggetjes aan in welke richting je bijvoorbeeld Mexico, Thailand en Australië moet zoeken. Jammer genoeg staat er niet bij waar je de Mont-Blanc kunt vinden, al zou het zelfs daarvoor wel heel erg helder weer moeten zijn.