Petrarca en shakespeare

Petrarca (1304—1374) Tijdens zijn leven gaf Petrarca de voorkeur aan latijn boven Italiaans, maar bij schreef zijn beroemdste werken, de liefdes- en leergedichten Canzoniere en Trionfi, in het Toscaans. Daarbij verfijnde hij zijn moedertaal door middel van latijn en legde samen met Dante en Boccaccio de basis voor een Italiaanse nationale taal. In zijn taalkundige en historische aantekeningen zijn talrijke persoonlijke reisindrukken te lezen - van mooie meisjes in Keulen tot opwindende bibliotheekbezoeken. Bij Petrarca zien we voor het eerst individuele observaties en waarnemingen. Volkomen nieuw bijvoorbeeld zijn zijn beschrijvingen van natuurervaringen, van het beklimmen van de Mont Ventoux of van de stilte in de Vaucluse - zo waren tot dan toe noch de natuur noch gevoelens verwoord. In deze tijd maakt ook in de schilderkunst de gouden achtergrond plaats voor door waarneming verkregen afbeeldingen. Francesco Petrarca, die in 1302 in Arezzo geboren werd, bracht alleen zijn eerste levensjaren door in Toscane. Na zes jaar brak hij zijn studie rechten in Bologna af en hij ontving de kerkelijke wijding in 1326 in Avignon, waar zijn familie sinds 1311 woonachtig was. Na een periode van onzekerheid koos hij voor een gedisciplineerd leven als humanistisch geleerde. Al snel kreeg hij de steun van de invloedrijke familie Colonna, die hem tot huiskapelaan en vast tafeigenoot benoemde. Door deze relatie kreeg hij tijdens zijn reizen naar de Nederlanden, Duitsland en Italië toegang tot belangrijke privé-bibliotheken. Ook de dichtkunst van Petrarca wordt gekenmerkt door een eveneens daarvoor onbekende nadruk op subjectieve ervaring. Dit aspect duidt op moderne en romantische conflicten en maakt Petrarca tot de eerste modern voelende mens. In zijn beroemde gedichtenbundel Canzoniere, het dagboek van zijn liefde voor Laura, wijst hij in psychologische beschouwingen op de ontoereikendheid van de mens, op de tweespalt tussen ziel, oneindigheid en eenzaamheid en de samenhang tussen persoonlijke vrijheid en toenemende vereenzaming. William Shakespeare(1564-1616) William Shakespeare wordt door velen gezien als de beste schrijver die Engeland ooit heeft voortgebracht. Hij schreef niet alleen prachtige tragedies, maar ook sommige van de meest grappige komedies die ooit op de planken zijn gebracht. Daarnaast schreef hij 154 sonnetten en een aantal lange gedichten. Over het algemeen wordt gedacht dat de meeste van de aan hem toegeschreven stukken zijn geschreven in de periode 1585-1610. De exacte data waarop de stukken geschreven zijn en ook de chronologische volgorde zijn niet allemaal met zekerheid bekend. Shakespeare is geboren in 1564 in Stratford, Engeland. Zijn doop is vermeld op 26 april, en daarom wordt 23 april over het algemeen gezien als zijn geboortedatum. Hij trouwt met Ann Hathaway in 1582, waarschijnlijk naar aanleiding van een zwangerschap. Er is uit deze tijd verder weinig van hem bekend. Dit wordt anders vanaf het moment dat hij opduikt in de theaters van London. Shakespeare wordt acteur, schrijver en uiteindelijk medeëigenaar van een toneelgezelschap dat bekend stond als The Lord Chamberlain's Men - genoemd naar de aristocraat die hen sponsorde. James I van Engeland adopteerde het gezelschap later. Daarna stond het gezelfschap bekend als The King's Men. Uit verschillende documenten uit die tijd blijkt dat Shakespeare een rijk man werd in de jaren dat hij in London woonde en werkte. Hij stopte met werken rond 1611 en hij overleed op 23 april 1616 - wellicht is dit de reden dat zijn geboortedatum ook op die dag wordt gezet.
Sonnet 60 van Shakespeare Zoals de golven naar het strand toe stuwen, Zo haasten de minuten naar het eind, Voortdurend bezig alles voort te duwen
En plaats te maken voor wat weer verdwijnt. Een kind, geboren in het volle licht, Klimt naar volwassenheid, kroon van het leven; Maar komt na harde strijd het eind in zicht, Dan neemt de Tijd al wat hij heeft gegeven. De Tijd vernielt de bloesem van de jeugd, Graaft diepe voren in een glad gelaat, Ontneemt aan de natuur haar mooiste deugd
En maait met sikkel om, al wat bestaat. Maar toch houdt mijn gedicht voor altijd stand
En brengt jou eer, ondanks zijn wrede hand. Mening: Ik vind dit gedicht op zich wel mooi geschreven. Je ziet wel dat het lang geleden geschreven is, door de stijl van schrijven. Maar het heeft ook wel wat en het is echt een sonnet, omdat het 14 regels zijn. Petrarca De dag waarop de zon uit mededogen
met Hem die haar geschapen had ontkleurde. werd ik. o liefste, ofschoon ik niets bespeurde, gevangen door de schoonheid van jouw ogen. Omdat jouw blikken in mijn richting vlogen
juist op een dag dat heel de wereld treurde
en rouwde om wat eens Gods zoon gebeurde, werd ik verrast en weerloos meegezogen. En hete tranen moet ik nu vergieten
door 't schrijnen van de wonden die de schichten
diep in mijn broze binnenste achterlieten. En ach, hoe kon zich Liefde ertoe verplichten

op mij arglistig pijlen af te schieten
zonder op jou zelfs maar de boog te richten? Mening: dit gedicht is ook mooi geschreven. Het gaat over de liefde, maar ook over god. Het heeft 16 regels, dus is het een ander soort sonnet dan wat Shakespeare altijd schreef. Waar gaan de sonnetten over? Het eerste sonnet gaat over de tijd. Shakespeare heeft het erover dat de tijd snel gaat. En dat de tijd soms onverbiddelijk is, maar dat zijn gedicht voor altijd zal blijven bestaan. Hij heeft een diepgaand gedicht neergezet door dit te schrijven. De tijd is een onderwerp wat moeilijk te beschrijven is. Het tweede sonnet gaat over de liefde. Over iemand die verdriet heeft omdat waarschijnlijk zijn geliefde dood is. Ik snap het sonnet niet helemaal, maar het is in ieder geval zo dat de dichter treurt over zijn geliefde. Het is wat minder diepgaand dan het gedicht van Shakespeare, maar nog steeds niet echt een makkelijk geschreven gedicht. Vergelijking Als ik de twee sonnetten bekijk en vergelijk kom ik eerlijk gezegd niet zoveel overeenkomsten tegen. De ene is 14 regels, de andere 16. Het gaat allebei over een ander onderwerp. Maar wat wel zo is, is dat het allebei op zich vrij diepgaande sonnetten zijn. De een gaat over de tijd. Dit is een heel breed begrip, maar daar gaat Shakespeare goed op in. Het andere sonnet gaat over de liefde, maar ook over God. Dit zijn niet de makkelijkste onderwerpen om een sonnet over te schrijven. Het diepgaan is dan ook het enige waar ik een overeenkomst in zie.