Vroege Renaissance in Italie - kunst

De verwereldlijking leidde uiteindelijk tot het ontstaan van de Renaissance in Italië. Renaissance betekent letterlijk ‘wedergeboorte’, waarmee wordt gedoeld op de heropbloei van de kunst uit de Oudheid. Net als in de Oudheid werden mens en natuur steeds meer op de voorgrond geplaats, tot deze centraal stonden. Zowel in de kunst als in de wetenschap werd het accent gelegd op nauwkeurige waarneming, wat in de wetenschap tot uitdrukking kwam door het bestuderen van de natuurwetten, en in de kunst door het precies weergeven van deze natuur. Ook de uitdrukking van de menselijke gevoelens werd belangrijk, en dankzij een betere anatomische kennis werden de figuren levendiger en natuurlijker voorgesteld. In de schilderkunst werden religieuze taferelen gesitueerd op aarde en heiligen werden voorgesteld als mensen van vlees en bloed. In de beeldouwkunst werd de verheerlijking van de mens toonaangevend, waar het in de middeleeuwen om de verheerlijking van het goddelijke ging. De verruimde belangstelling voor de mens bleek ook uit een sterk groeiend individualisme: voor het eerst traden kunstenaars met hun naam naar buiten, waardoor hun kunst los kwam uit de anonimiteit van de middeleeuwen. Orde Wetenschap uitoefenen is een manier van de wereld ordenen, theoretiseren. De wetenschap bloeide sterk op in de Renaissance, en onderzocht natuur en mens. De theorie voor het perspectief werd ontwikkeld en de menselijke anatomie werd duidelijk in beeld gebracht. Deze verworvenheden werden in de kunst toegepast, voor het eerst in de geschiedenis werd er perfect perspectief weergegeven.
Lichaam De mens stond weer centraal, en daarmee ook het menselijk lichaam. Er werden uitgebreide studies gedaan naar de menselijke anatomie, en in navolging van de Oudheid werden weer afbeeldingen en sculpturen van naakte mensen vervaardigd.