Schoenen

Inhoudsopgave.

Inleiding.
1. Hoe word een schoen gemaakt.
2. De sandaal.
3. Meester ontwerper André perugia.
4. Hakken.
5. Lotusschoentjes.
Nawoord
Bronnen

Inleiding.

Ik ga mijn werkstuk over schoenen doen. Ik ben zelf erg geïntresseerd in schoenen .Ik wil bij elk outfit wel andere schoenen hebben.
Ik wil het niet te breed maken, dus ik heb een paar hoofdstukken uitgezocht die ik interessant vind en daar verder op doorgaan.
Ik wil graag iets vertellen over de geschiedenis van de schoen.

Ik wil van een ontwerper een hoofdstuk schrijven ,en ik wil iets over de lotusschoen vertellen, een heel klein schoentje voor Chinezen. En als ik in een boek nog iets leuks tegen kom dan doe ik dat er ook bij.

1. Hoe wordt een schoen gemaakt?

Om een schoen te maken zijn er meer dan100 stappen nodig. De eerste en de belangrijkste stap is het maken van de leest, dat is handgesneden houten of gegoten plastic vorm van de voet.
Deze leest bepaald alleen de vorm van de voetboog en de verdeling van waar het gewicht moet komen, deze 2 stappen zijn zeer belangrijk om de schoen lekker te laten zitten.
Voor elk model schoen heb je weer een ander model leest nodig.
De maker van de leest legt eerst 35 metingen vast van een voetafdruk waaruit je kan opmerken hoe het gewicht verdeeld moet worden.
Verder kan je dan zien hoe de neus van de schoen moet komen. Door de omtrek van de voetholte en de bal te meten kan je zien hoe de voet in de schoen zal gaan. Ook zal de maker kijken hoe de voet in de schoen kan bewegen, soms is het lastig om een mooie schoen te maken die toch comfortabel zit.
Na het maken van de leest wordt de hoogte van de hiel bepaald, als het te hoog is doet het pijn, maar als het te laag is glijd je voet uit de schoen.
Met de leest als voorbeeld snijdt een patroon maker het boven leer en de voering van de schoen. De randen worden afgesneden en de delen worden aan elkaar genaaid.
Nu maakt hij aan de binnen kant de neus stevig en dat doet hij ook bij de hiel ( dit heet contrefort ) hij weekt het leer zodat het de juiste vorm kan aannemen, het boven leer wordt om de leest gespannen en strak aan getrokken, daarna wordt het leer vast gespijkerd. Het leer moet 2 weken op de leest drogen.
De afwerking bestaat uit het bijwerken van de rand tussen het bovenleer en de zool, het bijschaven van de hak en het aanbrengen van de binnenzool.

Tenslotte wordt de schoen gepoetst en is de schoen klaar om opgelopen te worden.

2. De sandaal

Omdat de sandaal het gemakkelijkst te maken is, is het niet verrassend dat de sandaal de eerste echte schoen was. Elke oude schoen lijkt haar eigen ontwerp van het basisontwerp te hebben gekend: een stevige zool met bandjes of riempjes.
Al in 3500 voor Christus hadden de Egyptenaren schoenen, ze maakten zolen in de juiste maat van gevlochten papyrus en bevestigden daar riemen aan vast om de zolen op de juiste plaatst te houden. De sandalen werden gebruikt als bescherming voor het ruwe terrein in het gloeiende zand. De zolen van de Romeinse Keizerinnen waren uit goud gegoten en de bandjes hadden zeldzame stenen.
De Japanners hadden “zori’ s” gevlochten sandalen. De Perzen en Indiërs hadden handgesneden plateausandalen met een teenknop, en de Afrikanen naaide slippers uit willekeurig geverfd leer. Later maakte de slaven sandalen van vilt en de Spanjaarden van touw. Zelfs de Britten droegen ondanks het natte en kille klimaat kopieën van sandalen. Veel schoenen zeggen iets over de status van een persoon maar de sandaal is het symbool van armoede en rijkdom geweest. De armen droegen in de Middeleeuwen eenvoudige houten sandalen; middeleeuwse priester en monniken hadden sandalen om te laten zien dat ze wereldse luxe hadden.
Na 1000 jaar uit de mode zijn geweest, maakte de sandaal in de jaren ’20 zijn terug komst. Deze nieuwe sandaal had een hak.
In de jaren ’70 werden ze uitgebracht door hoge discosandalen met slangenprints en leersoorten met parelmoer glans. Door deze stijl kreeg de sandaal een ordinaire uitsraling die in de jaren ’80 weer werd weggenomen. Ontwerpers als Maud Frizon, Manolo Blahnik en Bennis Edwards wisten de sandaal weer draagbaar te maken zodat je de tenen niet helemaal zag., maar de schoen bleef toch ook sexy.

De onzichtbare sandaal.

Na de tweede wereld oorlog zochten de Europeanen een manier om toch iets anders te zijn. Chistian Dior en Salvatore Ferragamo kwamen met een bijzonder nieuw ontwerp:” de onzichtbare sandaal”. Aangezien tijdens de oorlog leer schaars was, moesten de schoenenmakers opzoek naar iets nieuws. Ferragamo zag een creatieve uitdaging en gebruikte cellulose en snoeppapier, die hij met gouden draad tot sierlijke bandjes vlocht. Toen hij op een dag naar de vissers op de rivier ging kwam hij op het idee om sandalen van visdraden te maken. Later maakte hij de hele boven kant van nylongaren en als je naar de schoen keek leek het net alsof de schoen los aan je voeten hing. Ondanks alle publiciteit werden de schoenen haast niet verkocht.

3. Meester ontwerper: André Perugia.

André Perugia wordt in 1893 in Nice als een zoon van een schoenmaker geboren en bewees al snel dat hij een wonder kind was. Op zijn 16e opende hij zijn eerste zaak. Hij werd bekend door zijn schoenen met hakken. Hij maakte pumps en sandalen van schitterende slangenhuiden, paars suède, goudkleurig geiten leer en glanzend hagendissen leer. De society- vrouwen waren niet alleen geïnteresseerd in zijn prachtige schoenen maar ook in André zelf omdat hij een vrij knappe man was.

Hij werd wereld beroemd toen hij samen ging werken met de wereldberoemde couturier Paul Poiret, die de jonge André aan het eind van de WO I als ontwerper in dienst nam. Alle beroemde filmsterren die de schoenen van André Perugia wilden hebben stelde hij niet teleur hij maakte voor iedereen een prachtige schoen met ieder een eigen ontwerp. Doordat hij tegen zijn schoenen praatte, werd hij niet alleen bekend als genie, maar ook als iemand die een beetje buitengewoon was.
Hij heeft een boek geschreven over zijn schoenen “from Eve to Rita Hayworth “waarin hij zijn schoenen allemaal psychologische portretten noemt.

4. Hakken.

Vrouwen kunnen pantoffels “dragen”, gymschoenen “aantrekken”, en in instappers “schieten”, maar met hoge-hakken verkleden ze zich. Sommige vrouwen worden een verleidster door het dragen van hakken die letterlijk op mannen neer kijken.
Het is fysiek niet mogelijk om in elkaar gedoken op hakken te staan.
De vrouw wordt gedwongen zich een houding aan te meten.
De onderrug wordt hol, wervelkolom en benen lijken langer en de borstpartij wordt naar voren gedrukt, kuiten en enkels krijgen meer vorm en de wreven lijken uit de schoenen op te welven.
De hak, die telkens opnieuw in de mode kwam bereikte in de jaren ’50 een nieuw ontwerp: de naald hak. Dit tot ontzetting van vele vrouwen.
Of vrouwen het nou onzin vinden of niet .De meeste vrouwen hebben toch wel een paar hakken in de kast liggen voor als je een mooie jurk of iets dergelijks aan hebt en daar geen “gewone” schoenen bij passen.

De naaldhak:
Je hebt 5 soorten naald hakken.

Van links naar rechts:
De Piramide.

De Prisma
Afgezwakte lodewijk XIV
Naald
Choc
Komma

5. Lotusschoenen.

In China, 100 jaar geleden, was het zo dat hoe kleinere voeten je hebt hoe erotischer het is. In de 10 eeuw droegen danseressen aan het keizerlijk hof al strakke sokken om hun voeten kleiner te laten lijken. Later werd het steeds meer een obsessie om kleinere voeten te krijgen en begonnen ze met het inbinden van voeten. Moeders konden uitrekenen op welke datum en tijdstip het inbinden moest beginnen, dat werd meestal plaats gevonden tussen hun derde en achtste. Moeder gaf het kind een pedicure en boog daarna 4 tenen naar binnen en omwond ze om ze op hun plaats te houden. De grote teen bonden ze niet in om een halve maan vorm te krijgen. Elke keer als de kinderen in bad waren geweest werden de voeten stakker ingebonden. Het doel dat ze wilden bereiken is een voet van 7,5 CM lang. Ondanks het misvormde voetje werd het beschouwd als het meest erotische deel van een vrouwen lichaam.
Vaak hadden vrouwen wel 100 verschillende soorten van deze schoenen, ze volgde de mode en de schoenen verschilde ook per streek.
Veel vrouwen besteedden vele uren aan het borduren ervan met symbolen over het leven en over de vruchtbaarheid. De schoenen die werden gedragen tijdens de huwelijksnacht hadden vaak erotische afbeeldingen, om zo een jonge bruid op weg te helpen.
In 1949 werd het opbinden van voetjes verboden, het kwam ook amper meer voor. Er zijn nog steeds mensen in China die hun voeten opbinden en lotusschoentjes dragen.

Nawoord.

Ik vond het heel erg leuk om dit werkstuk te maken.

Het was wel een erg breed onderwerp, maar ik heb net zoals ik in mijn voorwoord zei een paar hoofdstukken eruit gehaald die ik interessant vond.
Ik vond het heel leuk dat er zoveel informatie bestaat alleen maar over het thema schoen. Dat heb ik er wel van geleerd.

Bronnen.

Boek Schrijver Jaar uitgever foto’s van:

Schoenen Linda O’Keeffe 1996 könenmann Andreas bleckmann

Federicks Laura & Janusz 1973 Castle books Gottwald.