Plien en Bianca

Algemene gegevens
Titel: Ngorongoro
Spel: Plien van Bennekom, Bianca Krijgsman
Regie: Geert Lageveen en Kees Prins
Regie assistentie: Patrick Stoof
Tekstbijdragen: Paul Groot, Geert Lageveen
Composities en arrangementen: Diederik van Vleuten
Uitvoerend Producent: ‘t Bos Theaterprodukties
Plaats en datum: 20 oktober 2003, Oud Luxor Theater Rotterdam

Plot
Toen het licht aan ging zag je eerst twee vrouwen van middelbare leeftijd in een jas staan, deze deden ze uit en toen zag je dat ze een legging aan hadden die veel te laag hing, dit was een heel erg komisch gezicht. Al snel werd duidelijk dat ze in de sportschool zaten en ze roddelde over mensen en klaagden over het personeel. Na een tijdje ging eerst Plien van het toneel af, Bianca bleef nog doen alsof ze gewichten optilden. Daarna ging Bianca ook.

Plien was nu de giechelende tiener en stelde zich voor en liep een paar rondjes, onder de tekst “ ff een rondje lopen” en liep dan zichzelf overdreven showend een rondje over het toneel. Nu had de ander zich intussen achter de coulisse ook omgekleed en was ook een tiener. Ze deden een persiflage dat leek op een mengeling van Big Brother, Idols en de Miss Universe verkiezingen. Ze probeerden samen een liedje te zingen en elke keer als er wat bij de één verkeerd ging, zei de ander heel sarcastisch “dat gaat je punten kosten….”. Aan het eind kregen ze een briefje, waarop stond dat Bianca gewonnen had.


Toen was er weer dezelfde omwisseling van outfit en toen kwamen er twee potten op het podium. Weer heel overdreven. Allebei van dat verkeerde korte bloempotkapsel wat heel verkeerd geverfd is bovenop. Ze waren op trekvakantie met twee mega grote rugzakken. Ze hadden het erover wie hun zaaddonor mocht worden want ze wilden een kind.
Toen bleek een van de lesbiennes zwanger te zijn en bedacht dat dat waarschijnlijk kwam omdat ze in een hotel in een vies bad had gezeten. Daar zat waarschijnlijk een zaadje in en dat was bij haar naar binnen gegaan. In het hotel zaten alleen negers dus het werd vast een negerkindje.

Hierna kwamen de oudere vrouwen weer terug. De een had liefdesverdriet want haar minnaar had haar verlaten dus besloten ze op vakantie te gaan.

Toen kwamen de tieners weer terug deze keer was het een persiflage op Goede tijden slechte tijden, ze bleven steeds stil staan na een scène wat hilarische momenten opleverde, net als de cliffhanger bij de “echte” Goede tijden slecht tijden. Ook deden ze toen een belspelletje na. “We zoeken een rossig persoon, iemand die zich al zijn hele leven afvraagt:Wie ben ik? Tip 4: Pizza...hooooooo Pizza” Huh wat?” “Ja, ik begrijp het nog niet”, zegt ze in het oortje.

Nu kwamen de lesbiennes weer terug. De een krijgt haar kind maar heeft dit niet in de gaten dus sleurt haar kind achter zich aan, aan de navelstreng. Dan ontdekken ze dat aan “het stuk touw” een kind vastzit en zingen het lied uit Belle & het Beest. Het is inderdaad een negerkindje.

Dan zie je weer de oudere dametjes, ze zijn op vakantie in Afrika en zitten te praten over van alles. De een wilde sex met een bosjesman met een rare koker. De ander had heel de avond op de veranda gezeten.
Toen kwamen ze vanachter een plant tevoorschijn. Het leek net of ze op de ruggen zaten van lilliputters maar het was een slim bedacht systeem waardoor dat alleen maar leek. Ze hadden nepbenen gemaakt en deze op hun dijen geplakt, een negergezicht op buikhoogte en een klein broekje beneden. Hierdoor leek het net of dat ze op de schouders zaten van kleine negertjes. Ik vond dit heel erg grappig en knap want het duurde even voordat ik het door had, ik dacht eerst dat t echte lilliputters waren.
Ze reden steeds heen en weer op die negers en deden net alsof ze wilde dieren zagen. De ene klaagde tegen de ander dat ze grotere had moeten nemen. Dat had niet gekund want omdat ze weer eens te laat waren stonden ze achteraan bij het uitdelen, en was dit ’t enige wat nog over was.

Toen waren ze (nog steeds de oudere dames) weer thuis en had er een nepborsten bestelt ,met gratis messenset, bij Tell Sell. Dit was heel komisch want er zat zogenaamd een hele praktische handleiding bij : “pak uw originele borst vast en trek hem met een ruk van uw romp. Lukt dit niet, vraag een vriendin om hulp. Lukt dit ook niet, gebruik dan het gratis messenset”. Het lukte wel in één keer. Ze loopt een paar rondjes met haar borst voor uit. De ander zegt heel jaloers; “Ja! Als ik zo ga lopen is het van mij ook nog wel wat”. De een die de borsten had besteld had nog mooiere borsten dan de ander, die vervolgens vroeg of ze haar oude mocht hebben.. Ze omhelzen elkaar en zingen nog een medley van bekende liedjes. Ze hebben allebei een sjaal met een vossenhoofd, en bewegen die alsof ze zingen.

Het toneelbeeld
De voorstelling vond plaats in het Oude Luxor Theater in Rotterdam. Het publiek zat gewoon in de zaal.

Het toneel was heel simpel. Er stonden een paar vierkante plantenbakken op wieltjes, die onder de voorstelling worden gebruikt, en er was een verhoging met een hekje eromheen en een trappetje waar ze steeds vanaf kwamen als ze als een nieuw typetje op kwamen. Boven het verhoogde stuk hingen 4 witte “platen” waar licht op geprojecteerd werd om een bij de scène passende sfeer te maken. Verder gebruikten ze heel weinig. Bij elk personage hadden ze een andere outfit aan. Bij de twee lesbiennes gebruikten ze twee hele grote trekrugzakken en de negerpop. Bij de twee oude dames stoelen met wieltjes, de “negers” en hun glaasjes drank. De twee tieners hadden geen attributen.

Muziek en geluidseffecten
Alleen bij de tieners was er muziek bij de stukjes dat ze gingen dansen. Bij het stukje dat ze op de negers aan het rijden zijn, hoorde je oerwoud geluiden om het zo te laten lijken dat ze wilde dieren zagen.

Personages
Er werden dus drie personages gebruikt:
- De tieners:Het zijn twee meisjes, die worden neergezet als het stereotype tiener ervan droomt beroemd te worden en heel de dag programma’s zoals Idols, Big Brother en Goede Tijden/Slechte Tijden kijkt.
Ze zijn oppervlakkig en arrogant. Ze zijn vriendinnen, maar in het eerste
stukje dat er 1 weggestemd moet worden, voelen ze de concurrentie en gaan rotopmerkingen maken en is hun band al wat minder. Ze zijn wel herkenbaar, maar wel erg overdreven.
- De oudere vrouwen: Het zijn twee vrouwen op leeftijd die alles lijken te hebben,
maar die toch zich ongelukkig voelen en zichzelf van alles aanpraten. Ze zijn goede vriendinnen en leven erg met elkaar mee. Ze vinden het niet leuk dat ze ouder worden, en proberen er jeugdiger uit te zien. Ze kraken andere vrouwen graag af en bespreken ook uitgebreid de mannen in hun omgeving. Ze zijn, net als de tieners, wel herkenbaar maar overdreven.
- De lesbiennes: Het zijn twee vrouwen van in de dertig die een relatie hebben. Ze zijn

tevreden met wat ze hebben, maar zeuren af en toe toch om kleine, onzinnige dingen. Ze geven niet om uiterlijk (tenminste dat is niet te zien of te merken) en worden net als de andere personages als stereotype, lesbische vrouw, neergezet. Ook deze personages zijn overdreven en herkenbaar.

Mening
Ik denk dat de regisseur met dit stuk wil laten zien dat stereotypes eigenlijk nergens op slaan. Verder denk ik niet dat er nog meer bijbedoelingen zijn dan amusement.
Omdat ik het zo grappig vond en het snel in elkaar overliep wist het stuk me erg te boeien. Hier heeft de regisseur voor gezorgd doordat er geen “lege” stukken waren en het door de verschillende personages heel afwisselend bleef.
Ik vond het een hele leuke voorstelling omdat Plien en Bianca heel goed kunnen spelen en de teksten erg humoristisch zijn. Zij boeiden me het meest. Het is ook leuk doordat het zo herkenbaar en eigentijds is. De tieners vond ik het leukst omdat dat een flitsende act was en heel erg grappig. Hieronder een greep uit de laaiend enthousiaste recensies uit kranten. Ik ben het er volledig mee eens!

“Plien & Bianca maken klassieker… geestige en vaak ingenieuze grappen… Ngorongoro is in veel opzichten de overtreffende trap van wat Plien & Bianca in hun voorgaande voorstellingen deden. De parodieën zijn nog treffender en veelzijdiger. Het decor en het spel nog indrukwekkender, de montage vlijmscherp en de vondsten nog grappiger”
De Volkskrant

“Komediantes van het zuiverste water…”
De Telegraaf

“… ijzersterke dialogen, prachtige musicalparodieën en vet acteerwerk…“
Het Parool

“… parade van goede grappen en persiflages… geestig en gevat… uitstekende clowns… eens temeer blijkt dat Plien en Bianca ook nog prachtig zingen”
NRC Handelsblad

“… rake motoriek en mimiek… een erg amusante show…”
Algemeen Dagblad