De eed van Horatii

De eed van Horatii – Jacques-Louis David

Biografie Jacques-Louis David:

De eed van Horatii werd geschilderd door Jacques-Louis David in 1784. David was een Franse kunstschilder. Hij werd geboren op 30 augustus 1748 in Frankrijk en stierf op 29 december 1825 in Brussel. David werd geboren in een welgestel gezin en nadat bleek dat hij er op school niet veel van zou bakken, ging hij in de leer bij de schilder Boucher. David moet toen al een revolutionair karakter gehad hebben, want het leercontract werd algauw verbroken en Boucher stuurde hem door naar de schilder Vien.

Daarna heeft hij heeft 5 jaar in Rome de Grieks-Romeinse beeldhouwwerken bestudeerd. Hierdoor kreeg hij interesse voor de neoklassieke kunst. Het neoclassicisme is een stijl die erg beïnvloed was door de Griekse en Romeinse cultuur. Het neoclassicisme verwijst specifiek naar het classicisme tussen 1760 en 1840. David schilderde in deze stijl en haalde zijn onderwerpen dan ook vooral uit klassieke bronnen.
Bij het begin van de Franse Revolutie werd hij lid van de Jacobijnen en raakte hij bevriend met Marat. David was actief betrokken bij de Franse revolutie. In 1792 werd hij verantwoordelijk voor alle revolutionaire campagnes. Tijdens de Revolutie schilderde David monumentale, geïdealiseerde taferelen naar belangrijke gebeurtenissen uit die jaren. Een van deze schilderijen is "De vermoorde Marat in zijn bad" uit 1793. Dit schilderij is te bezichtigen in het museum voor Schone Kunsten in Brussel. David was een belangrijke persoon voor de kunst in de Franse Revolutie, omdat zijn kunst meerdere kenmerken van zijn tijd liet zien. Zijn neoklassieke kunst was bijna gelijk aan die van een andere Franse kunstenaar, Nicolas Poussin, maar David schilderde andere onderwerpen. Van het idee van de Franse Revolutie over Nationalisme en trouw aan de staat, schilderde hij meerdere schilderijen. Een van deze schilderijen is de Eed van Horatii. In dit schilderij liet hij zien dat voor het vaderland vechten belangrijker was dan Familie liefde.

Na de val van Robespierre in 1794 werd David gevangengenomen en het was op vraag van zijn leerlingen en zijn vrouw (met wie hij hertrouwde) dat hij opnieuw vrijkwam. Uit dankbaarheid schilderde hij voor zijn vrouw zijn Tussenkomst van de Sabijnse Vrouwen, wat toen geïnterpreteerd werd als een pleidooi voor vrede na de revolutie
Eind 1797 ontmoette David Napoleon. Van 1799 tot 1815 was hij schilder in dienst van Napoleon, waarbij hij het leven van de dictator vastlegde in werken zoals "De kroning van Napoleon en Josephine", welk schilderij in het Louvre in Parijs te bezichtigen is. Dit enorme doek heeft een oppervlakte van meer dan 50 m².
Na de verbanning van Napoleon in 1816, toen de Franse monarchie hersteld werd, werd David op zijn beurt verbannen naar Brussel. De kwaliteit van zijn werk verminderde zienderogen, hoewel hij een verdienstelijk portrettist zou blijven die voor vele komende schilders van groot belang zou zijn.
David overleed in Brussel. Hij woonde er een tijd achter het gloednieuwe gebouw van de Koninklijke Muntschouwburg. Hij schilderde er zijn laatste grote meesterwerk "Mars, ontwapend door Venus", dat door zijn atelier werd voltooid. Hij werd begraven op het kerkhof van Evere in Brussel. Het hart van David werd begraven op het beroemde kerkhof Père-Lachaise in Parijs.

Wat is er te zien op het schilderij:

Op het schilderij zijn links de drie Curiatii te zien en rechts Publius, de laatste van de drie Horatii. Helemaal rechts zijn vrouwen te zien die treuren om de reeds gesneuvelde Horatii. Op het schilderij is het einde van strijd tussen de Curiatii en de Horatii afgebeeld.

Het verhaal achter het schilderij:

De Horatii en Curiatii waren twee drielingen, van respectievelijk Romeinse en Albaanse komaf, uit de Romeinse mythologie. Tijdens een oorlog tussen Rome en Alba Longa werd besloten om de oorlog te buslissen door middel van een duel tussen de twee drielingen.
In het begin van het gevecht wisten de Curiatii twee van de drie Horatii te doden, maar
hierbij raakten ze zelf gewond. De laatste Horatii, Publius, vluchtte weg en werd door de Curiatii achtervolgd. Omdat deze gewond waren konden ze Publius Horatius niet bijhouden. Hierover schreef Livius ooit ‘hij nam de vlucht, menend dat elk van hen hem zou volgen zoals hun verwondingen toelieten’. Horatii kon, aangemoedigd door de Romeinse toeschouwers, de Curiatii één voor één doden. Zegevieren keerde Horatius terug naar naar Rome met zijn buit, de wapenuitrusting van de Curiatii. Bij de poorten van Rome werd hij opgewacht door zijn zus, die verloofd was met één van de Curiatii. Zij had echter meteen door dat haar verloofde gesneuveld was en schreeuwde uit verdriet zijn naam. Horatius trok zijn zwaard en stak zijn zus dood terwijl hij de woorden ‘moge het zo elke Romeinse vrouwe vergaan die een vijand betreurt’ (Livius, AUC boek I.26) sprak.

Vorm:

Het is een realistisch schilderij, want de personen op het schilderij zouden echte personen kunnen zijn. De personen zien er heel erg echt uit. Zo zijn bijvoorbeeld de spieren in de benen en armen heel duidelijk geschilderd, net zoals dat bij echte mensen ook heel duidelijk te zien is. Het werk is tweedimensionaal en gemaakt van verf en doek.

Beeldende middelen:

Licht: Volgens mij heeft David geprobeerd om, door middel van de belichting, aan te geven wie de strijd ging winnen. Door dat hij een belichting van de linkerkant heeft getekend, worden de Curiatii (de verliezers) van de achterkant belicht (hun voorkant wordt hierdoor niet belicht en ziet er daardoor somber uit). Publius daarentegen wordt hierdoor van de voorkant belicht. Hij ziet er helemaal niet somber uit, waardoor je zou kunnen denken dat hij de winnaar is zonder dat je het verhaal achter het schilderij kent. Dat het schilderij van de linkerkant belicht is, is te zien aan de schaduw op de grond. Naar aanleiding van de schaduwvorming op de rechter muur, zou je kunnen denken dat het licht naar binnen valt via een raam.
Kleur: Het is werk is polochroom, want de schilder heeft meer dan één kleur gebruikt. Volgens mij heeft hij geen kleuraccenten gebruikt.
Perspectiefwerking: Het is vanuit objectief perspectief geschilderd, want de schilder heeft alleen maar geschilderd wat er gebeurd. Als ´kijker´ sta je op enige afstand van de gebeurtenis. De ruimte is niet zo heel erg groot, want zoals te zien is speelt het zich maar in een klein kamertje af. De ruimte die het schilderij zelf in beslag neemt, is wel redelijk groot, namelijk 330 cm x 425 cm.
Hoofdbestanddelen: De hoofdbestanddelen op het schilderij zijn organisch. Het schilderij is samengesteld, want je ziet meer dan één ding op het schilderij. De contouren zijn erg duidelijk.
Huid: De huid van de personen op het schilderij ziet er glad uit.

Inhoud:

Toen ik het verhaal voor het eerst zag, dacht ik dat t ging over een gevecht. Een gevecht van drie mannen tegen één man, waarbij de rechter man gewonnen heeft (zie uitleg bij Licht). De titel zei me echter weinig. Wel dacht ik dat het om een Romeins verhaal. Dit dacht ik vanwege de naam in de titel, Horatii.
Ik denk dat de kunstenaar het schilderij heeft gemaakt, om het verhaal over de Curiatii en Horatii te verduidelijken. David wil met dit schilderij aangeven dat liefde voor het vaderland soms belangrijker is dan de liefde voor je eigen familie.

Functie:

Ik denk dat het schilderij is gemaakt als anekdote. Het schilderij illustreert namelijk een gebeurtenis uit de oorlog tussen Rome en Alba Longa. Het kan ook zo zijn, dat het alleen maar gemaakt is ter decoratie.
Het kunstwerk is niet voor dezelfde plek gemaakt als waar het nu hangt, in het Louvre. Waar het voorheen heeft gehangen weet ik niet.