Vies of giftig

Vuursalamander:

Verspreiding & leefgebied:

De vuursalamander is in Nederland de enig voorkomende landsalamander. De vuursalamander verspreidt zich in Zuid- Limburg. Verder leeft de vuursalamander ook in het zuidoosten van Gelderland en in het noordoosten van Overijssel. Op de kaart zie je dat de vuursalamander zich verspreidt in Zuid- Limburg.

Hij verspreidt zich niet alleen in Nederland maar ook in Europa, Noordwest-Afrika, West-Azië.

Een heuvelachtig landschap met vochtige loofbossen met bronbeekjes is het gewenste leefgebied van de vuursalamander. Kalkrijke bodems, bronnen en een hoge bodemvochtigheid lijken de belangrijkste biotoopeisen te zijn. De vuursalamander leeft dus in een heuvelachtig landschap. In Zuid- Limburg is het ook heuvelachtig. Er moeten ook bronbeekjes, bronputten en bronpoelen zijn om de larven in te leggen. De larven worden geplaatst in het heldere, zuurstofrijke water van bronbeekjes, bronputten en bronpoelen. Zo verspreidt de vuursalamander zich. Niet alle eitjes komen uit. De vuursalamander gaat alleen in het water om zijn larven in te leggen anders gaat hij nauwelijks in het water. Terwijl de andere salamandersoorten juist wel in het water leven.

Vijanden en verdediging:

Er is niet veel bekend over natuurlijke vijanden van de vuursalamander. Oudere vuursalamanders zijn waarschijnlijk te giftig om door andere dieren gegeten te worden.

De vuursalamander heeft een verdedigingshouding. Hij staat dan hoog op zijn poten en zijn rug houdt hij krom. Ook wordt de kop omlaag gehouden, zodat de gifklieren goed zichtbaar zijn. Volwassen vuursalamanders kunnen hun gif tot wel een meter ver spuwen.

Jongere vuursalamanders zijn nog niet zo giftig en worden met name gegeten door loopkevers . Deze loopkevers vreten de salamanderlarven op vanaf de buik, waardoor uiteindelijk alleen delen van de kop, staart en rug overblijven.

De belangrijkste verdediging is het schuwe gedrag; de salamander verschuilt zich een groot deel van zijn leven. Soms ontdekt een vijand toch de vuursalamander maar dan wordt hij afgeschrikt door de schrikkleur van de huid.

De vuursalamander spijt bij bedreiging een vloeistof uit de huidklieren en oorklieren.

De oorklieren is de grootste en belangrijkste gifklier. Ze lijken op nier-vormige klieren achter de ogen.

Op de rug is een dubbele rij poriën zichtbaar evenals een enkele rij wrat-achtige bulten met openingen op iedere flank. Dit zijn de huidklieren en ook deze scheiden gifstoffen af.

Op de rug zie je twee rijen met poriën en een rij met wrat- achtige bulten. Dit zijn de huidklieren en deze spijten gifstoffen af.

De gifstoffen is giftig voor mensen. Bij de mens veroorzaakt het gif spierziektes en een hoge bloeddruk. Uit onderzoek komt uit dat als je gif in je oog krijgt, hevige pijn kan veroorzaken.

Een bijzonderheid is dat de salamander het gif uit de huidklieren kan persen en het zo naar een vijand kan spuiten. Dit heeft als voordeel dat een vijand al voor een aanval met het gif in aanraking komt en zal vluchten. Hiermee voorkomt de salamander dat een vijand pas na een beet vergiftigd wordt en loslaat waarbij de salamander gewond kan raken.

Gif binnenkrijgen:

De gifstoffen is giftig voor mensen. Bij de mens veroorzaakt het gif spierziektes en een hoge bloeddruk. Uit onderzoek komt uit dat als je gif in je oog krijgt, hevige pijn kan veroorzaken.

Mensen kunnen erg ziek worden als ze het gif van de vuursalamander binnen krijgen. Spierziektes is de meest voorkomende ziekte bij mensen als ze gif binnen krijgen. Het duurt meestal heel lang voordat het gif is uitgewerkt.

Het hart is ook een spier. Dus als het gif naar het hart gaat, kan het hart worden aangetast.

Kan je aan spierziektes dood gaan?

Ja dat kan. Omdat als het niet goed gaat met je hart, dan kan je dood gaan.

Maar als het gif niet in de buurt komt van het hart, dan is het niet zo ernstig om dood te gaan. Dit komt vaker voor dan dat het gif bij het hart komt.

Door de zwart-gele tekening op de huid, kan je ook zien dat de vuursalamander giftig is.

De naam van het gif van de vuursalamander is helaas niet bekend.

Het ontstaan:

Veel van de gewone salamanders die nu voorkomen, zijn in de evolutie bijna niet veranderd. De meeste zijn bekend als fossiel. Fossielen zijn resten van het vroegere leven. Meestal zijn ze bewaard in steen.

Er zijn fossielen gevonden van de vuursalamanders. Fossielen zijn al duizenden jaren oud. De vuursalamanders bestaan dus al heel erg lang. We kunnen niet veel vertellen over de evolutie van de echte vuursalamander. Maar wel van de gewone salamander. De vuursalamander is ook ontstaan uit de normale salamander soort.

Salamanders zijn bekend vanaf het Jura, zo'n 187 tot 144 miljoen jaar geleden. Jura ligt in Kazachstan.

De Karauridae zijn een uitgestorven familie van salamanderachtige dieren. Het is niet bekend of het de voorouders van de gewone salamanders.

De meeste grote gewone salamanderfamilies zijn ontstaan uit fossielen. Die fossielen zijn gevonden in de plaats Krijt. Veel van deze resten zijn al vergaan. Maar ze zijn wel heel erg zeldzaam. De (vuur) salamander is bestaat dus al heel lang en hun fossielen zijn gevonden op Jura.

PIJLGIFKIKKER:

Leefgebied

Pijlgifkikkers leven in een warme en vochtige omgeving met temperaturen van ongeveer 25ºC tot 28ºC. Daarom komen pijlgifkikkers voor in het tropisch regenwoud (De Amazone) van Midden- Zuid Amerika. Er zijn meer regenwouden in Amerika, maar de pijlgifkikker leeft het meest in De Amazone.

De tropische regenwouden liggen vlak bij de evenaar. Zonnestralen zijn nergens zo heet als op de evenaar. Het is er dus altijd warm en dat is goed voor de pijlgifkikkers. Meestal minstens 27˚ C en nooit onder de 18˚ C.

Maar het regent er wel. Bijna iedere dag valt er veel regen. De bomen en planten nemen veel regenwater op.

Door de lekkere temperatuur en al die regen groeit bijna alles goed in het regenwoud. Nergens vind je zo veel soorten planten, dieren en pijlgifkikkers als daar. Je ziet daar veel soorten pijlgifkikkers in allerlei kleuren. Op de plaatjes zie je ook 2 soorten pijlgifkikkers in soorten kleuren.

Een regenwoud is erg nat. Maar de pijlgifkikker houdt ook van rotsen in zijn leefomgeving. Maar er zijn ook veel rotsen in het regenwoud waar ze leven.

Vijanden en verdediging:

De felle kleuren van en pijlgifkikker hebben een afschrikfunctie: oppassen. Het zegt als het ware :ik ben giftig en dus niet eetbaar. Een afschrikfunctie is iets waardoor je andere dieren mee af schrikt. Bij de pijlgifkikker is dat zijn felle kleuren.

In de huid van de pijlgifkikker zitten veel kliertjes. En in die kliertjes kan gif worden afgescheiden.

Als de pijlgifkikker in gevaar is, komt het gif tevoorschijn op zijn huid.

Een enkele pijlgif kikker kan voldoende gif leveren om ongeveer vijf volwassen personen te doden.

Een pijlgifkikker kan met zijn gif ongeveer honderd volwassen mensen doden. Toch schrikken niet alle dieren op de felle kleuren. Zoals de kousenbandslang bijvoorbeeld. Ze eten de pijlgifkikkers. Als de slang de kikker had opgegeten begon de slang heftig met zijn kop te schudden en kronkelde ongeveer veertig minuten op de grond met een wijd openstaande bek. Daarna braakten ze de kikker weer uit. Hij maakte zulke rare bewegingen omdat de pijlgifkikker giftig is. Geen enkel dier kan tegen het gif van de pijlgifkikker. Als een dier het gif binnen van de pijlgifkikker binnenkrijgt, worden ze ziek of ze gaan dood.

Gif binnenkrijgen:

In het vorige stukje kon je al iets lezen over het gif.

Het gif zit op de huid van de pijlgifkikker. De kikker is dus erg giftig. Als een mens in aanraking komen met het gif, dan gaan ze dood. Je kan ook heel erg ziek worden. Maar dan heb je alleen maar geluk dat je nog leeft. Het gif van de pijlgifkikker is erg gevaarlijk voor mensen, maar ook voor dieren. Geen enkel mens kan tegen het gif van de pijlgifkikker.

Niet veel mensen zijn er aan overleden omdat ze ook het gif van de kikker niet hebben aangeraakt. Dat komt omdat de pijlgifkikker zo ver leeft. We hebben hier in Nederland veel geluk dat de pijlgifkikker hier niet leeft. De pijlgifkikker kan ongeveer honderd volwassen mensen en bijvoorbeeld twintig duizend muizen doden met zijn gif.

Vroeger gebruikte indianen het gif van de pijlgifkikker veel. Ze smeerden hun speerpunten met het gif in. Zodat als ze een dier doodde met hun speer, er gif van de pijlgifkikker aan zat en zo het dier meteen dood ging. Dan hadden de indianen meteen een prooi. Maar daarvoor moesten ze eerst heel voorzichtig de pijlgifkikker zelf doden. Ze moesten erg oppassen dat ze niet zelf dood gingen.

Het ontstaan

De eerste salamanderachtige amfibieën kropen 370 miljoen jaar geleden op het land.

De belangrijkste veranderingen zijn het veranderen van het lichaam en het verdwijnen van de staart.

Er is onderzocht dat er kruising was tussen een kikker en een salamander. Deze soort was de eerste soort van de evolutie van de kikker. Deze soort leefde 250 miljoen jaar geleden en hoorde bij de moderne salamanders maar had een brede schedel dus hoorde ook bij de hedendaagse kikkers.

De oudste bekende vorm is gevonden op het Afrikaanse eiland Madagaskar. Deze soort is ongeveer 250 miljoen jaar oud en had nog niet alle kenmerken van een kikker. Hij had wel een breed schedel. Zo was het lichaam langer en had meer wervels en staartwervels. Er is ook een andere kikker. Die werd ontdekt in 1985 in Arizona. Deze soort had geen sterke achterpoten. De oudste soort komt uit Jura. Deze soort heeft een leeftijd van 188 tot 213 miljoen jaar en is alleen bekend van een afdruk van de rug- en de buikzijde.

De kikkersoort bestaat al heel lang. De pijlgifkikker hoort ook bij de kikkersoorten. Dus zo is de pijlgifkikker ontstaan.

SADDLE BACK MOTH:

Leefgebied:

Ten eerste is een Saddle Back Moth een rups. Rupsen worden later vlinder. Dus de Saddle Back Moth ook.

Hij leeft in Noord- Amerika. Daar leeft hij het meest in het oosten. De rups wilt in zijn leefgebied een paar eisen hebben. Hij wilt veel bomen. Zoals: kornoelje, iep, esdoorn, eik en ook fruitbomen. Zoals appelbomen en citrusbomen. De rups leeft eenzaam, net als de meeste andere soorten rupsen. Je ziet ze daarom ook niet in groepen leven.

De Saddle Back Moth verspreid zich heel erg. Ze verspreiden zich over veel soorten bomen en struiken. De rups is vel van kleur, dus heeft op sommige bomen en struiken geen goeie camouflage. Maar op andere weer wel.

In het midden op zijn lijfje is het vel groen. Dus op een vel groene plant is dat handig voor camouflage. De voor- en achterkant van de Saddle Back Moth zijn bruin. Dat is weer handig voor op een boom. Maar als de Saddle Back Moth een vlinder wordt, wordt hij bruin. Als hij een vlinder wordt, heeft hij goeie camouflage. Dat kan je goed zien op de plaatjes.

Verdediging:

Je mag deze dieren nooit aanraken. Deze rupsen zijn erg giftig. Ze zien er mooi uit met hun velle kleuren, maar de harige rupsen zijn giftig. Ze hebben allemaal stekeltjes op hun poten, op hun hoofd en op hunkont. Daar zit het giftige gif in. Als er een prooi komt dan gaan ze goed op hun poten staan en blijven gewoon staan. Ze gaan niet aan de kant dus als de prooi naar hun toe gaat springt hij opeens op en pakt hij hem vast. Dan doet hij wat gif in zijn prooi en houdt hem net zolang vast totdat de prooi doodgaat. Als hij zijn dode prooi dan vast heeft, eet hij hem op. Niet alles eet hij op. De botten eet hij niet op omdat hij dat niet kan opeten. Als hij de prooi is gaat hij zich verstoppen in schuilplaatsen. Daar kan het roofdier hem dan niet vinden. Deze rupsen zijn erg klein, dus als er een vijand komt die veel groter is dan hem, schuilt hij weg. Maar als er kleine vijanden zijn, dan prikt hij met zijn stekels in de vijand en spuit er gif in. De vijand kan ook de mens zijn, dus pas goed op voor deze dieren.

Gif

Als je het dier aanraakt, kan je vreemde en pijnlijke effecten krijgen.

Als je het gif van het dier binnen krijgt, kunnen delen van je lichaam worden verdoofd. Zoals je arm. Je lichaamsdelen kunnen ook gaan tintelen. Of je lichaamsdelen kunnen gaan zwellen. Bij iedereen is dat anders. Het ligt eraan hoelang de rups op een van je lichaamsdelen zit.

Wat kan je er aan doen?

Wat de meeste mensen doen is hun lichaamsdelen in te smeren met peroxide. En daarna met zeep en water wassen. Je kan ook een pak ijs op de zwelling leggen. Na ongeveer een uur is je arm nog steeds verdoofd, maar de roodheid en de zwelling is dan minder. Na een tijdje, als je je lichaam goed wast met peroxide, dan zijn alle effecten verdwenen. Je hebt er dus een tijdje last van, maar je moet je goed wassen als je wilt dat de effecten weg gaan. Je kan verschillende crémes op doen. Zo verdwijnen de effecten ook. Als de zwellingen en de verdovingen erg worden, moet je naar het ziekenhuis. Want als het thuis niet weg gaat met wassen en crémes opsmeren, dan kan je beter hulp in roepen.

Het ontstaan:

Bijna alle rupsen worden uiteindelijk vlinders. Deze rups dus ook.

Toen heel vroeger de dieren op land kwamen, waren de rupsen een van de eerste, dus ook de saddle back moth. In de loop van de jaren heeft de saddle back moth zijn gif ontwikkeld, omdat hij daar zijn vijanden mee kan doden.

Deze rups word een vlinder. De saddle back moth is erg kleurrijk. Dus heeft hij geen goede camouflage. Maar als vlinder is hij helemaal niet kleurrijk. Hij is bruin van kleur en ziet eruit als een mot die zo in Nederland zou kunnen voorkomen. Hij heeft een goede camouflage.

DE CHIRONEX FLECKERI:

Hoe en waar ze leven:

De Chironex Fleckeri leeft hoofdzakelijk in de diepe oceanen maar het kan ook voorkomen dat ze afdwalen en bij de kustlijnen komen.

Dat gebeurd dan hoofdzakelijk in noord Australië.

Soms komt het zelfs voor dat ze in rivieren terecht komen.

De kwallen leven van kleine plantjes (voornamelijk de fytoplankton), kleine kreeftjes en kreeftachtige (bijvoorbeeld de zooplankton) , viseitjes en kleine visjes.

Ze eten ook soms andere kwallen.

Verdediging:

Als je te dicht bij een Chironex Fleckeri komt, voelt hij zich bedreigt.

Hij denkt dat je hem wil aanvallen, hij zou eerst nog proberen weg te komen maar als dat niet lukt gebruikt de Chironex Fleckeri zijn tentakels, puur om zich te verdedigen.

Het gif bestaat voornamelijk uit eiwitten.

Het gif heeft een ‘’hemolytische’’ werking ,dat betekend dat het gif rode bloedcellen afbreekt.

Je kan niet zonder rode bloedcellen dus binnen 3 minuten zou je dood gaan.

Ze hebben de hoeveelheid gif om 60 mensen te vermoorden, als al hun gif uit hun tentakels is dan gaan ze dood.

Dit jaar op 2 mei is nog een 7 jarig meisje overleden aan een steek van een Chironex Fleckeri.

En in totaal zijn er minimaal 100 mensen om het leven gekomen na een steek.

Binnenkrijgen van gif

Mensen die het gif van een Chironex Fleckeri binnenkrijgen gaan na 3 minuten dood.

Dat komt doordat het gif rode bloedcellen dood.

En zonder rode bloedcellen kunnen mensen niet leven.

Dus binnen 3 minuten (meestal rond 90 sec) na de beet van een Chironex Fleckeri zou je sterven.

Omdat de kwallen op gebieden leven met veel mensen die in het water zwemmen/surfen sterven jaarlijks wel 1 of 2 mensen aan een beet van een Chironex Fleckeri.

De Chironex Fleckeri is het dodelijkste dier van de oceaan.

Ze maken meer doden dan haaien!

De evolutie

Kwallen zijn al heel vroeg in de evolutie ontstaan.
Nadat de bacterie er was kwamen er kwallen.
Dat was rond 3,4 miljard jaar geleden.
Toen waren het minuscuul kleine kwalletjes, die nog niet giftig waren.
In de loop van de jaren zijn uit die kleine kwalletjes verschillende soorten gekomen, waaronder de Chironex Fleckeri.

De Chironex Fleckeri heeft gif ontwikkeld in de loop van de jaren.
Het gif is ontwikkeld om zich beter te kunnen verdedigen, tegen zijn vijanden.

FILIPIJNSE COBRA

Leven:

Een Filipijnse Cobra leeft op laaggelegen vlaktes, bosrijke regio's, samen met open velden, weiden en een dichte jungle, de cobra houd ook veel van water dus leeft dicht bij vijvers en meren. De cobra eet veel zoogdieren en ook andere slangen, maar ook knaagdieren zoals muizen en ratten. De Cobra vangt zijn prooi en vergiftigd het dan.

De Filipijnse Cobra leeft in de Filipijnen en de eilanden er om heen. De Filipijnse Cobra heeft een bruine kleur en wordt ongeveer een meter lang, de cobra kan uitgroeien tot ongeveer 1,50 meter. Deze slang staat in de top 3 van de giftigste slangen. De slang heeft heel veel spieren en kan daardoor heel hoog boven de grond uit komen. Hij leeft ook vaak in het water ter camouflage. Roofvogels en de King Cobra eten de Filipijnse Cobra, meer vijanden hebben de Filipijnse Cobra’s niet.

Verdedigingswapen:

De Filipijnse Cobra heeft onder zijn kop twee een ribbekast en die kan hij uitzetten waardoor hij groter lijkt en schrikken dieren sneller af.

In zijn bek heeft de Filipijnse Cobra twee grote giftanden. De Cobra vangt zijn prooi met zijn lichaam en verlamt het dier met zijn gif dat uit zijn tanden komt, er zijn twee lange tanden in zijn bek het gif komt helemaal uit. Je kan de Filipijnse Cobra ook melken, als je een bakje met een soort folie er overeen,

Dan gaan de tanden van de Filipijnse Cobra gaan dan in de folie en komt het gif er uit. Dan worden er monsters genomen en kunnen ze tegen gif maken. Met dat tegen gif kunnen ze mensen genezen die gebeten zijn door de Filipijnse Cobra. De Filipijnse Cobra kan zichzelf niet verwonden met zijn eigen gif. De Cobra kan een paar maanden leven met een prooi. Het gif wordt vanzelf weer aangemaakt. De Cobra kan zijn gif tot wel drie meter ver spuiten.

Gif binnenkrijgen:

Het gif van een Filipijnse cobra is heeft heel veel effect, als het gif je lichaam binnen treed geeft het eerst een verlamming, de cobra kan ook heel goed zijn gif spuiten, de afstand kan tot wel 3 meter ver en dan ook heel nauwkeurig. Na de verlamming kan dit gebeuren, hoofdpijn, misselijkheid, braken, buikpijn, diarree, duizeligheid en ademhalingsproblemen. Als je niks doet na de beet kan je binnen 60 minuten overlijden. Op de hele wereld zijn er door deze cobra 19 mensen gebeten en 2 overleden. Het gif kan in je lichaam komen omdat hij het in je ogen, neus, mond, wond of hij bijt je. Als de cobra je ziet zou hij je niks doen maar als hij zich bedreigd voelt dan zou hij zich proberen groot te maken en daarna het gif spuiten of je bijten

Het ontstaan:

Heel vroeger kwamen vissen uit water. Ze konden niet lopen dus zijn ze lang geworden, en zo’n S beweging gemaakt. De slang heeft een hele grote ontwikkeling gemaakt, je hebt ook wurgslangen die zijn waarschijnlijk ontstaan door vissen zonder gif. Een slang met gif is waarschijnlijk ontstaan door een vis met gif. De Filipijnse Cobra komt alleen voor op de Filipijnen dus die is niet verder ontwikkeld. Er wordt ook gezegd dat hagedissen hun voeten verloren door te graven en zo is ontwikkeld. Ze zeggen ook dat slangen later voeten kregen en dat een hagedis is geworden, een hagedis kan ook giftig zijn. Ze kunnen niet echt bewijzen hoe slangen zijn ontstaan, een slang wordt heel snel verteert en kan er dan niet echt een fossiel van gevonden worden. Dus het is niet duidelijk hoe de Filipijnse Cobra is ontstaan. Het kan dus uit het water of het is een soort familie van de hagedis.

SCHORPIOEN

waar en hoe ze leven

De schorpioen komt voornamelijk voor in warme streken. Het meeste in Australië, Afrika en Zuid-Amerika. De schorpioen komt ook voor in Europa en Noord-Amerika maar dan meer in de warme delen. De schorpioen komt niet voor in Nederland. De schorpioen woont meestal onder stenen of rotsen. De schorpioen eet meestal insecten of kleine zoogdieren. De wat giftigere schorpioenen kunnen ook grotere beesten laten overlijden omdat het gif dan meer invloed heeft dan minder giftigere soorten schorpioenen. Maar veel dieren weten dat de schorpioen giftig is dus moet de schorpioen langer zonder voedsel proberen te overleven. De grootse vijanden van de schorpioenen zijn hun eigen soort genoten. Stokstaartjes en egels kunnen tegen het gif van de schorpioen dus eten deze dieren vaak schorpioenen. De baviaan verwijderd eerst de staart en eet daarna de schorpioen op. Ook sommige schorpioenen kunnen hun gif spuiten tegen hun verdediging.

Verdedigingswapen

De schorpioen heeft twee grote klauwen voor en een giftige staart achter. De staart schikt veel dieren al af en de klauwen ook. De schorpioen is vaak zwart, grijs of bruin dit geeft vaak camouflage. De schorpioen heeft niet veel vijanden, maar de vijanden die hij heeft zijn wel gevaarlijk voor de schorpioen, de egel en het stokstaartje kunnen tegen het gif van de schorpioen, de orang-oetang verwijdert eerst de staart en eet dan te schorpioen op. Als de schorpioen geen staart meer heeft is hij binnen enkele minuten dood. De gevaarijken soorten schorpioenen kan een hond binnen een paar seconden laten overlijden. Als een beest onder een steen eten zoekt en de schorpioen zit daar dan prikt de schorpioen het beest en rent weg en valt binnen een paar minuten neer. Veel dieren proberen op de schorpioen te lijken. Meestal zijn schorpioenen in de nacht actief.

Samenvatting:

per dier 4 vragen gesteld; hoe en waar leven ze, hoe gebruiken ze hun verdedigingswapens, wat gebeurd er wanner mensen hun gif binnen krijgen en hoe het dier zich ontwikkeld heeft in de evolutie.

Dit is een korte samenvatting per dier:

• VUURSALAMANDER: leeft in Europa, Noordwest-Afrika en West-Azië. Wanneer hij zijn gif uitspuwt staat hij rechtop. Mensen kunnen spierziektes krijgen als ze het gif binnenkrijgen, en zelfs dood gaan. Een salamander is een fossiel.

• PIJLGIFKIKKER: leeft op warme en vochtige plekken, ze hebben felle kleuren waardoor ze een afschrikkende reactie van hun vijanden krijgen, mensen gaan dood als ze de kikker aanraken. Het is lang geleden een salamander geweest.

• SADDLE BACK MOTH leeft in Noord-Amerika, ze hebben giftige haartjes,en als je de saddle back moth aanraakt krijg je zwellingen.

• CHIRONEX FLECKERI leeft in diepe oceanen maar kan ook bij de kunst terecht gekomen zijn, hun tentakels zijn giftig, ze doden je binnen 3 minuten, het is een soort kwal.

• FILIPPIJNSE COBRA leeft op open velden vlak aan jungles, zijn gif zit in zijn twee tanden, je kan binnen 1 uur overlijden, vroeger was hij een vis.

• SCHORPIOEN leeft in warme landen, heeft een giftige staart, sommige kunnen mensen doden, zijn gif word door de jaren heen steeds giftiger.

• VOGELSPIN leeft meestal in tropische gebieden, hij kan zijn giftige haren afschieten, soms kan een mens binnen een uur al dood zijn.

• PIJLSTAARTROG leeft in tropische wateren, het puntje van zijn staart is een gifstekel, hij dode laatst een beroemde man, hij stamt af van een lancetvisje.

• KORAALDUIVEL leeft tussen Afrika en Australië, hij heeft scherpe stekels, hij heeft stekeltjes op zijn stekels waardoor je een diepe wond krijgt, de echte naam van een koraalduivel is Pterois volitans.

• DOOSKWALLEN leven in tropische wateren, de dooskwal heeft giftige tentakels, een mens gaat bijna altijd dood na een steek, er zijn 2 ‘’families’’ van de kwallen.