Leeuwen

De leeuw

De leeuw is de 'Koning der Dieren'. Daarom maken menselijke wezens films als 'The Lion King' (De Leeuwenkoning). Leeuwen zijn sterke vechtersbazen. Wanneer mensen een leeuw tegenkomen, dan zijn ze bang te worden opgegeten of ze vuren lafhartig met hun geweren op ons. Zij tolereren onze soort alleen achter tralies in dierentuinen en in parken waarin zij rondrijden in auto's, zodat wij hen niet kunnen aanraken.Mensen zeggen ook vreselijke dingen over ons. Niet in de tijd dat wij hen opaten in hun Colosseum en andere theaters. Toen werden leeuwen gerespecteerd. Maar biologen die ons leven begonnen te bestuderen met camera's, verrekijkers en aantekenboekjes, hebben onze reputatie flink beschadigd. De biologen zeggen: leeuwen zijn geen koningen, zij slapen het grootste deel van de dag, zij stelen prooien van hyena's in plaats van zelf op jacht te gaan, en als leeuwen jagen, dan laten ze de vrouwtjes al het werk doen en de mannetjes eten alleen maar.

Wij denken dat mensen de zaken niet helemaal goed begrijpen. Is het niet juist typerend, ook voor hun eigen koningen, dat zij voor zich laten werken? Wat is er verkeerd aan om hyena's voor ons te laten jagen? En waarom zou het fout zijn dat onze vrouwtjes de jacht verzorgen? Menselijke vrouwen beklagen zich er vaak over dat zij geen goede banen kunnen krijgen. Bij ons doen vrouwen het beste en meest opwindende werk dat zij zich kunnen wensen. Wat de biologen in werkelijkheid ontdekten was dat de leeuw werkelijk koning is. Zij trekken alleen de verkeerde conclusies uit wat zij zien.

De oudste fossielen van onze leeuwachtige voorouders dateren van zo'n 1,5 miljoen jaar geleden. Eens leefden er nog beduidend grotere leeuwen op aarde, de Amerikaanse leeuw (Panthera leo atrox) en de holenleeuw (Panthera leo spelaea) in Eurazië. Tot 10.000 jaar geleden regeerden leeuwen over grote delen van Eurazië, Afrika en Noord- en Zuid-Amerika. Tot 2000 jaar geleden leefden wij in bijna heel in Europa en nog slechts twee eeuwen geleden joegen we in bijna heel Afrika en Azië. Tegenwoordig vind je ons nog in een klein deel van India (zo'n 200-300 dieren) en verder voornamelijk in Oost-Afrika (50.000 of minder). Er bestaan nog slechts vier ondersoorten van de Afrikaanse leeuw: de Angolese leeuw (zuidelijk Afrika), de Senegalese leeuw (westelijk Afrika), de Masai leeuw in (oostelijk Afrika) en de Transvaalse leeuw in het Krüger Park. De Kaapse leeuw en de Berberleeuw zijn uitgestorven.

Niet altijd is onze verdwijning de schuld van de mensheid. Soms waren we gedwongen bepaalde gebieden op te geven, bijvoorbeeld West-Europa vanwege de groei van bossen daar na de laatste IJstijd. Wij houden meer van open terrein. Dat geeft ons een beter overzicht van wat er zoal om ons heen gebeurt. Maar voor onze teruggang in Azië en Afrika is de mens volledig verantwoordelijk. Dat geldt vooral voor Europese kolonisten, die leeuwen vreesden omdat zij mensen zouden opeten en hun vee zouden doden. Mensen jagen ook op leeuwen om onze huid als trofee mee naar huis te kunnen nemen. Wat zouden mensen er eigenlijk van vinden als wij hen bijna allemaal hadden opgegeten en een paar duizend van hun soort in leven zouden laten in reservaten?

Heeft de Sphinx wat met de leeuw te maken

Mensen willen graag zijn zoals leeuwen of andere dieren of goden. Daarom noemen zij zichzelf graag Leo, of Lionel of Leon. Omgekeerd willen leeuwen natuurlijk geen mensen zijn, of zich naar mensen noemen. Wij zijn immers de koning der dieren. Wat kunnen wij meer wensen?
Mensen bewonderen onze kracht en ze zijn bang voor ons, zoals blijkt uit veel van hun verhalen. Maar zij bewonderen ook adelaars, olifanten, goden, godinnen en andere wezens. Soms maken ze er een mix van: hybride helden, monsters of goden. Op deze pagina zijn wat leeuwengoden en vreemde door mensen bedachte composiet-wezens te vinden, die bestaan uit delen van leeuwen en van andere dieren:

Sphinx
De Sphinx is een monster dat zowel in de Griekse als Egyptische mythologie voorkomt. Sphinxen hebben het lichaam van een leeuw en het hoofd van een mens. De Griekse Sphinx heeft bovendien vleugels, die bij de Egyptische variant ontbreken. In de Griekse mythologie bevindt de Sphinx zich op een rots nabij de stadspoort van Thebe en geeft zij alle voorbijgangers raadsels op. De Sphinx wurgt iedereen die het antwoord niet weet. Nadat er diverse doden waren gevallen, ging Oedipus de uitdaging aan. De Sphinx geeft hem het volgende raadsel op: "Wat gaat 's morgens op vier voeten, 's middags op twee en 's avonds op drie, en is juist op drie en vier voeten het minst behendig?" Oedipus weet het antwoord. Het luidt: de mens. Als kind kruipt een mens op vier 'voeten', als volwassene loopt hij op twee en als bejaarde loopt de mens met een stok als derde been. De Sphinx is zo ontdaan door het horen van het juiste antwoord, dat hij zichzelf vernietigt door zich van de rots in een afgrond te laten storten.
De Egyptische Sphinx geldt als een godin van wijsheid en kennis.

Hoe jaagt een Tijger of Leeuw
Er zijn naast alle ellende natuurlijk ook genoeg andere dingen over de tijger te vertellen en mede omdat de mens nu eenmaal alleen beschermt waar hij zich nauw betrokken mee voelt en vanwege het algeheel bekende gezegde "onbekend maakt onbemind" komen er nu een paar algemene weetjes over de tijger.
De tijger staat bekend om zijn schuwheid en kracht en is de grootste van de 40 katachtige soorten ter wereld. Hiervan is de Siberische tijger de grootste soort van de 5 tijgersoorten, die er nog zijn. Het gewicht van een Siberische mannetjes tijger kan zelfs oplopen tot zo'n 300 kilo. De grootste geregistreerde tijger was 384 kilo. De tijger is zo'n 2 meter lang en hij heeft een staart van 1 meter. Net als bij alle andere katachtige zijn zijn achterpoten langer dan zijn voorpoten, waardoor hij uitstekend kan springen en heeft hij korte kaken, waardoor hij veel kracht op zijn grote en spitse hoektanden kan zetten bij het vastbijten van zijn prooi. Zijn kiezen zijn zogenaamde kniptanden, waarmee hij het vlees aan stukken kan snijden in tegenstelling tot de mens, die stompe kiezen heeft om het voedsel te vermalen.
Naast de allom bekende zwart gele tijger, bestaat er ook een witte (zwart/witte of bruin/witte) tijger. Dit is een ondersoort van de bengaalse tijger en is geen echte albino, omdat hij strepen heeft en hij ook geen rode ogen heeft.
De gestreepte vacht van de tijger zorgt voor een goede camouflage. De verticale strepen maken hem namelijk vrijwel onzichtbaar tussen hoog gras, riet of struikgewas, hierdoor is de tijger in staat een prooi ongezien te naderen. De kans dat je op safari een tijger tegenkomt is dan ook zeer klein, want naast dat hij niet opvalt in zijn omgeving heeft hij jou allang gezien, geroken en gehoord. Want deze drie zintuigen zijn bij de tijger vele malen beter ontwikkeld dan bij de mens. Om maar te zwijgen over het kabaal dat de mens maakt vergeleken met de tijger, die je ondanks zijn grote en enorme gewicht niet hoort, dankzij de zachte kussentjes onder zijn poten en zijn ingetrokken nagels
Tijgers voelen zich bijna in elke omgeving thuis. Zo leven ze in naald- en loofbossen, komen ze voor in tropische regenwouden en in rietvelden en moerassen, zolang er maar voldoende prooidieren, drinkplaatsen en schuilplaatsen zijn. Ook van hitte of extreme koude trekt dit dier zich niks aan.Vandaar dat hij in Azië van de jungle in Sumatra tot de sneeuw vlakten in Siberië te vinden is.
In tegenstelling tot onze huiskat dol is de tijger dol op water. Hij zwemt er geregeld in en gebruikt de poeltjes vooral in de droge periode voor de dan broodnodige verkoeling. Het water is ook een geliefd jachtgebied,de prooi kan vaak niet snel genoeg uit het water komen, wanneer zij zich staan te verfrissen. Ook een besneeuwd landschap is in zijn voordeel bij het jagen, doordat de brede poten van de tijger minder ver weg zakken in de sneeuw dan die van zijn prooi. Waar de natuur uiterraad geen rekening mee heeft gehouden, is dat stropers de sporen van de tijgers in de sneeuw veel makkelijker kunnen volgen.
Deze voordelen komen de tijger goed van pas, want ondanks zijn zeer atletisch lichaam, zijn scherpe klauwen en tanden en zijn snelheid grijpt hij toch vaak mis bij het jagen. Gemiddeld vangt een tijger namelijk maar 1 op de 20 keer iets, als hij uitvalt naar een prooi. Voornamelijk omdat hij zoals alle katachtige zijn enorme snelheid maar heel kort vol kan houden, dus als hij zijn prooi niet onopgemerkt dicht genoeg kan benaderen dan zal de prooi hem ontglippen.
De tijger heeft voornamelijk grote prooidieren, zoals zwijnen, herten, antilopen en runderen. Soms vergrijpen ze zich aan koeien of geiten van de lokale boeren en zelfs mensen worden wel aangevallen, al is dit ook vaak uit zelfsverdediging.Als een tijger echt uitgehongerd is, eet hij desnoods vruchten en gras. Een tijger heeft gemiddeld zo'n 5 kilo vlees per dag nodig, maar een uitgehongerde tijger kan zo'n 25 kilo vlees in één keer verorberen. Hij hoeft echter niet dagelijks op jacht, want met een grote prooi kan hij dagenlang doen, waarbij een vrouwtjestijger alleen moet uitkijken dat een mannetje de prooi komt afpikken.Als een tijger een prooidier ingehaald heeft, overmeestert hij die met een snelle sprong, met zijn gewicht en kracht slaat de tijger de prooi tegen de grond en bijt hij het slachtoffer zijn keel dicht, zodat hij stikt en meteen dood is. Daarna sleept hij het dode dier naar een rustige plek, het liefst bij het water. Een tijger kan makkelijk een wildzwijn van 120 kilo dragen en zelfs een koe van 200 kilo verslepen

Speels als jonge katjes

Zodra de welpen kunnen lopen, gaat de familie terug naar de groep. Soms is er nog een leeuwin met welpen. Want de leeuw paart met alle vrouwtjes uit de groep. Alle leeuwinnen zorgen voor de jongen. Ook de vrouwtjes zonder welpen likken de jongen en beschermen ze. De jongen zijn heel speels. Ze rollen -net als alle jonge katjes- over elkaar heen en laten ook hun vader en moeder niet met rust. Na drie maanden, als ze groot genoeg zijn, mogen ze mee op jacht. Na twee jaar kunnen ze op eigen benen staan. Dan worden ze uit de groep verstoten en moeten ze voor zichzelf zorgen.

De jongen hebben vlekjes.

De evolutie van de kat

De eerste evolutie is de smilodon

Het geslacht Smilodon leefde op het continent dat tegenwoordig Noord- en Zuid-Amerika omvat. Hij leefde in het Pleistoceen, van ongeveer 1,6 miljoen tot 8000 jaar geleden. Het is nog steeds onduidelijk waarom de sabeltijgers zijn uitgestorven. Fossielen van andere sabeltijgers zijn in Afrika, Europa en Azië gevonden.