Katachtigen

Voorwoord
Ik maak dit werkstuk, omdat ik het een leuk onderwerp vond en het is mijn lieveling soort dier. Het leek mij een leuk onderwerp om het over te doen. Ik weet nog niet veel over katachtige dus daarom doe ik het over katachtige. Ik hoop dat u het een goed en leuk werkstuk vindt. Veel lees plezier!!

Hoofdstuk 1 Katachtige

De mens

De katachtige roofdieren oefenen een enorme aantrekkingskracht uit op de mens. Dat is altijd al zo geweest. De grote belangstelling komt voort uit een mengeling van angst en bewondering. Die angst is niet zo vreemd, als we denken aan een reusachtige kat, die met zijn vlijmscherpe klauwen uitgestoken, de spieren van zijn machtige voorpoten gespannen voor een verlammende klap, de indrukwekkende kaken met de dolkachtige tanden opengesperd voor de dodelijke beet, een sprong in de richting van zijn prooi maakt. En ook de bewonderende belangstelling is wel begrijpelijk, als we ons de fraaie grote kat met zijn zachte lichaam voor de geest halen, zoals hij lui geeuwend en liggend op zijn zij, welwillend toekijkt hoe zijn jongen spelen met zijn staart. Dan voelen we geen angst meer, maar een soort eerbiedige vriendschap. Zo heeft de mens over het algemeen gedacht over de katachtige roofdieren. Maar hoe heeft de mens gehandeld tegenover de grote katten? De angst door zo'n roofdier te worden aangevallen, heeft ertoe geleid dat de mens jacht ging maken op de grote katten. En dat terwijl deze dieren alleen maar doden om aan voedsel te komen en daardoor hun natuurlijke prooidieren uitkiezen. Als een grote kat zich niet direct door een mens bedreigd voelt, zal hij hem in zijn natuurlijke omgeving niet aanvallen. Ook de bewondering voor de zachte huid.een bewondering die vaak werd verdrongen door hebzucht, heeft geleid tot de gewelddadige dood van vele katachtige roofdieren. Gelukkig wordt tegenwoordig steeds meer ingezien dat het doden van katachtige roofdieren omwille van een fraaie bontjas (terwijl er goede vervangende materialen voorhanden zijn) een lafhartige daad is tegenover een weerloze tegenstander. De tijd dat de mens in het wild levende dieren moest doden om in leven te blijven of om veilig te zijn, is voorbij. We zullen nu de nog in leven zijnde kattenbevolking hulp moeten bieden. De meeste van hun natuurlijke prooidieren zijn door het optreden van de mens verdwenen. We moeten hulp bieden, zelfs als dit betekent dat uitgestrekte gebieden in hun natuurlijke staat gehandhaafd moeten blijven. Gebieden die anders door de mens ingenomen zouden worden.

De eigenschappen

Eigenlijk verschillen katachtige vooral in grootte, en in kleur of vlekkenpatroon. De vorm van kop, het lijf en de poten, aan alles kun je zien dat het om één grote familie gaat. Ze hebben een brede, afgeplatte schedel en een korte, ronde neus. Ze besluipen allemaal geruisloos hun prooi. Ze doen dat heel geconcentreerd; ze volgen elke beweging van de vogel, de muis of het hoefdier waarop ze het gemunt hebben. Op het juiste moment gaat de kat in de aanval over. De prooi wordt eerst doodgebeten en pas daarna opgepeuzeld. Zo doet onze huiskat dat met muizen, merels en mussen, en de leeuw met zebra's, gnoes of antilopen. Katten eten vlees en dat is soms taaie kost. Daarom hebben ze knipkiezen, net als andere vleeseters. De kiezen hebben scherpe punten en ze werken als de mesjes van een schaar; ze schuiven bij het eten langs elkaar. Zo worden de brokken vlees in kleine stukjes geknipt. Als een poes een taai stuk vlees kauwt, zie je dat hij het hoofd schuin houdt. Zo kan hij de brok gemakkelijk tussen de knipkiezen krijgen. Met de scherpe hoektanden kunnen katachtige hun prooi doden, vasthouden en openscheuren. Katten kunnen heel goed horen en uitstekend zien. Hun ogen weerkaatsen licht in het donker. In de volgende hoofdstukken noem ik een paar katachtige dieren.

Hoofdstuk 2 De Jachtluipaard

De eigenschappen van een jachtluipaard

Een jachtluipaard draagt gemiddeld een jong 3 maanden. Ze krijgt dan meestal 3 tot 5 jongen per keer. De jongen zijn dan ongeveer 150 tot 300 gram. De volwassene zijn van 35 tot 65 kilo. Volwassene zijn tot 2 meter centimeter lang. Ze worden tot 19 jaar oud. De jongen hebben 10 weken lang een lange, donzige vacht daardoor lijken ze veel groter en gevaarlijker dan in werkelijkheid. Een jachtluipaard kun je herkennen aan zijn stippenpatroon en aanzijn ‘traan’ sporen die van beide ogen naar de bek lopen. De Latijnse naam voor jachtluipaard is Acinonyx jubatus

De jacht en het voedsel

Een jachtluipaard is het snelste dier op vier poten. De jachtluipaard kan wel een topsnelheid van 110 kilometer per uur, hij kan dat maar op korte afstanden. Hij kan zo snel rennen, omdat hij een flexibele ruggengraat heeft, tijdens het rennen werk dat als een spring veer.

De jachtluipaard heeft in tegenstelling tot de meeste katachtige steken de klauwen altijd uit, zodat hij bij het rennen veel meer grip heeft. De jachtluipaard kan in 3 seconden van 0 tot 110 kilometer per uur gaan. Zo kan hij gemakkelijk een antilope of een gazelle pakken en op eten. Een jachtluipaard eet niet alleen antilopen en gazellen hij eet ook impala’s, andere kleine tot middelgrote hoef dieren, hazen en andere kleine zoog dieren zoals vogels.

Het leefgebied

Jachtluipaarden leven vooral in het droge grasland en de halfwoestijnen van Afrika en westelijk Azië. Er zijn er nooit veel geweest in hun leefgebieden of ze vallen minder op dan leeuwen en andere grote zoogdieren. Dus als je er tijdens een lange safari maar een paar ziet moet je niet meteen te denken dat ze uitsterven. Nog geen 100 jaar geleden kon je ze in de regenwouden overal in Afrika zien. Maar ze leven nog in verspreide populaties in Mozambique en Namibië en in noordelijke richting naar Eritrea en Marokko. Ooit kwamen ze voor in zuidwestelijk Azië van Turkije tot in India. Als je ze wilt zien kun je het best naar de wildparken in Kenia gaan. Daar zijn ze gewend aan de mensen die foto’s maken en die ze bekijken.

Hoofdstuk 3 De tijger

De tijger

De tijger is een bedreigd diersoort. Dat komt omdat er in 1920 nog 100.000 tijgers waren en in 1960 waren er nog maar 30.000 over. En in 1970 waren er nog maar minder dan 5000. Het WNF heeft voor de tijgers reservaten gebouwd. Het aantal tijgers is in de jaren 90 gestegen van 5000 naar 7000. Dat komt om dat er eerst veel op tijgers werd gejaagd en nu is het een bedreigd diersoort. De Latijnse naam voor tijger is: Panthera Tigris.

De witte tijger

100 jaar geleden leefde er een zeldzame soort tijgers, dat was de witte tijger. Hij werd bejaagd om zijn mooie en zeldzame vacht. De Indiaanse vorsten hadden er heel veel voor over. Nu leven er nog maar 100 witte tijgers in gevangenschap. De twee witte tijgers Radja en Heenga zijn heel bijzonder in de dierenwereld en uiterst zeldzaam. Heel af en toe wordt er een tijgerwelpje geboren met een witte vacht. Radja en Rheena zijn in tegenstelling tot wat veel mensen denken geen albino’s. Dit zijn Radje en Rheena.
De twee witte tijgers in dierenpark Amersfoort zijn de twee enige witte tijgers in de Benelux. Ze hebben de eigenschappen van de Siberische tijger.

De eigenschappen van een tijger

Tijgers zijn de grootste katten die er bestaan. De grootste was wel van kop tot staart 3,5 meter lang!!! Ze hebben dan een schouder hoogte van 1 meter. De meeste worden maar 2,75 meter lang en tot wel 300 kilo. Een jong weegt dan ook maar tot 1,5 kilo en leeft dan 15 jaar en in de dierentuin tot wel 18 jaar. Een tijger krijgt zo’n 2 a 3 jongen per keer. Een tijger heeft een bleke buik en de boven kant is grijs - tot roodbruin met forse strepen er overheen.

De jacht en het voedsel

De tijger jaagt op grote zoogdieren zoals varkens, herten en antilopen of op kleinere zoogdieren en vogels. Een tijger jaagt anders dan een jachtluipaard, omdat hij niet zo snel is. Tijgers sluipen naar hun prooi toe tot hij dicht bij zijn prooi is en dan springt hij op zijn prooi af. De tijger jaagt meestal ’s nachts, want hij is een nachtdier.