Dolfijnen

Dolfijnen in gevangenschap De eerste dolfijnen in gevangenschap werden in 1913 in het aquarium van New York onderbracht. In 1938 bouwde een Amerikaanse filmmaatschappij in Florida een Aquarium met de opzet er onderwateropnamen te maken. Om het publiek leuk te laten vinden werd er een dresseur in dienst genomen om de dieren op te leiden. In navolging daarvan toonden de Aquaria van Seattle, Washington en Vancouver gevangen orka’s. Sinds 1913 werden over de gehele wereld meer dan 2700 tuimelaars, 250 grienden, 120 orka’s,150 gevlekte dolfijnen en een heleboel gewone dolfijnen. In 1985 hebben ongeveer 100 miljoen mensen de dolfinariums bezocht om de dolfijnen te bewonderen. Het leervermogen is behoorlijk hoog en daardoor is de mens tot het idee gekomen om er gebruik van te maken. Goed opgeleid, helpen ze hem bijvoorbeeld bij de arbeid onder water. Omdat ze veel sneller zijn dan duikers, kunnen ze ook dienst doen als boodschappers tussen het wateroppervlak en de oceaanbodem. Ook vervoeren ze op hun rug mensen die in moeilijkheden zijn geraakt. Het Amerikaanse leger traint eveneens dolfijnen, die in gedeeltelijke gevangenschap worden gehouden. Dresseurs leren hun mijnen te plaatsen, onderzeese bouwwerken op te sporen en taken te verrichten van een militaire duiker. De dolfijnen vinden het best wel leuk in een dolfinarium. Maar ze zijn toch liever vrij. soorten Er zijn wel 32 soorten dolfijnen. Maar ik vertel maar over 8 soorten dolfijnen. De tuimelaar is de archetypische dolfijn. Hij komt over de hele wereld voor(van de koude streken tot de tropen). Hij leeft voor de kust en diep in de zee. Hij is de bekende actieve dolfijn: springen, surfen, boegrijden, met de staart klappen. Vaker dan andere dolfijnen zwemt hij naar bootjes toe en ook naar zwemmers. De eenzame gezellige dolfijnen die jarenlang met mensen optrekken. Ze zijn meestal grijs en onder wat lichter wit, hebben een opvallende kromme rugvin. De buikvinnen zijn puntig. Het lijf is stevig maar volwassenen verschillen sterk in grootte van 2,3 toto 3,8 meter. De eersten die de wonderlijke schoonheid van de dolfijn wist te waarderen, waren de oude Grieken die ze in fresco’s afbeelden. Nu, een paar duizend jaar later, weten we dat ze ongetwijfeld door de gestreepte dolfijn werden geïnspireerd werden. Deze prachtige dieren lijken met de hand beschilderd. Een penseelstreep richting rugvin en een lichtgrijze middenflank als duidelijk markering tussen de donker rug en de roze buik. Het beste herkenningsteken is een dunne, donker streep met een veerachtige, donkere veeg eronder die van de zwarte snuit rond de oogvlek naar de onderkant van de achterflank loopt. Tussen oog en buikvin lopen één of twee donkere banden. Op zee zijn gestreepte dolfijnen op middellange afstand en van dichtbij goed te herkennen. Zo komen zo’n beetje overal ter wereld voor. De langsnuitdolfijn is beroemd om zijn fantastische pirouetteachtige sprongen, waarbij hij hoog uit het water springt en tot zeven volle omwentelingen om zijn lengte as maakt. Geen of nauwelijks een andere dolfijn springt zo hoog en vaak en voor zover bekend is er geen ander dolfijn(op de clymene-dolfijn na) die om zijn lengte as draait. Langsnuitdolfijnen worden vaak gezien bij Hawaï, Mexico en Japan. Als je niet op de pirouette let, kan je hem toch nog herkennen aan lange dunne snuit, de donkergrijze streep van oog tot buikvin en zijn gewoonlijke goed zichtbare driekleurige huid ,die boven donker is, en daaronder grijs en op de buik wit. De gewone dolfijn is een fraai gekleurde dolfijn: een donkere rug, een witte kin en borst en gele en grijze plekken op de flanken. De gewone dolfijn is een actief dier en een snelle zwemmer. Het is een van de soorten die ook in de Noordzee voorkomt (waarvan er helemaal niet zo heel veel meer van zijn) evenals in de Middellandse Zee. De gewone dolfijn raakt vaak verstrikt in de netten van tonijnvissers in de Stille Oceaan. In de Zwarte Zee is er zwaar op gewone dolfijnen gejaagd, waardoor deze soort daar bijna verdwenen is. De orka (de allergrootste dolfijn) komt in alle zeeën voor (van de evenaar tot de poolzee). Het is een van de dieren met het grootste verspreidingsgebied van alle dieren. Tot voor kort stond hij als een helse moordenaar bekend. Al in de 18e eeuw zagen walvisjagers hoe orka’s jagen op walvissen en dolfijnen. Hij is een zeepredator die aan de top van de voedselpiramide staat en zijn menu bestaat dan ook uit honderden soorten. Er is geen geval bekend van een wilde orka die een mens gedood heeft. Door zijn witte oogvlek, grijze zadelvlek en zwarte rug is hij op zee makkelijk te herkennen. Zijn buik is egaal wit en zijn buikvinnen zijn egaal zwart. Zandloperdolfijnen leven in het diepe gedeelte in het zuiden van de grote oceaan en bij Antarctica. In 1820 zag een Franse expeditie vlakbij Antarctica deze dolfijnen rond hun schip spelen en men noemde de soort cruciger of kruisdragend. De echte naam heeft de zandloperdolfijn te danken aan de witte, dubbele, zigzaggende brede bank op de flanken. Door deze opvallende tekening is de zandloperdolfijn makkelijk te herkennen. Hij is niet echt verlegen en zwemt vrolijk met de schepen mee. Hij zwemt meestal in groepen van 7 stuks, maar soms worden groep van maximaal 40 dolfijnen gezien. Hij kan ook goed met andere dolfijnen en walvissen optrekken. De griend is een grote dolfijn, met een bol voorhoofd en een gekromde, vrij ver naar voren geplaatste rugvin. Zoals de engelse naam aangeeft heeft deze soort lange borstvinnen (flippers). De griend wordt vaak samen gezien met andere dolfijnensoorten. Er wordt nog elk jaar op de griend gejaagd in de Faeröer eilanden, waar ze in groepen aan land gedreven worden en vervolgens geharpoeneerd. Deze jacht is inmiddels erg omstreden, maar vindt nog ieder jaar plaats. Als hij bovenkomt en zich snelsnel verplaatst, lijkt de snaveldolfijn van een afstandje een tuimelaar of zelfs een gevlekte of langsnuitdolfijn. Hij zwemt tussen deze andere soorten. Van dichtbij is hij makkelijker te herkennen dan andere soorten. Hij heeft ruwe tanden, maar die zijn in het wild niet te zien. Et is een wat lompe, wat primitief ogende cetacee en moet beschouwd worden als het ‘lelijke eendje’ onder de dolfijnen. Van zijn kop wordt soms gezegd dat deze aan een reptiel doet denken. De buikvinnen lijken te groot voor zijn lichaam en staan te ver naar achteren. Zijn lichaam zit vaak vol schrammen en littekens en tandafdrukken van cookie-cutter haaien. Alleen de achterwaartse gekromde rugvin lijkt op die van een gewone dolfijn. De snaveldolfijn word zelden gezien. Hij leeft bij Hawaï, de Bahamas en bij Japan. Het is een sociaal dier dat in groepen leeft van 10 tot 20 en soms wel eens 50 exemplaren Waar kan je met dolfijnen zwemmen? De bekendste plaatsen waar mensen met dolfijnen zwemmen zijn: * Israel: Rode Zee bij Eilat * Ierland: Dingle Bay. * Australie: Newcastle, monkey Mia (Shark Bay), Bunbury (ten zuiden van Perth), * Nieuw-Zeeland: Kiakoura. * Verenigde Staten: Christi Bay (Corpus Christi, Texas), wateren rond de Florida Keys, Kealakekua Bay (Hawaï, Big Island) * Honduras: Bay Islands. * Mexico: Cancun, Isla Mujeres, Xcaret.

Ruiken/proeven Ruiken kan een dolfijn vrijwel niet. Hij heeft het reukzintuig ook niet nodig water en de reukpapillen zouden tijdens de krachtige ademhaling snel beschadigen. Proeven kan een dolfijn wel. Dit is onder andere te zien tijdens het voeren, waarbij de dolfijnen zeker een voorkeur voor bepaalde soorten vis heeft. Ademhaling De ademhaling verloopt via het blaasgat boven op het hoofd van de dolfijn. Dolfijnen hebben een longademhaling. Omdat het blaasgat kort boven water is moet de ademhaling snel en krachtig zijn. Vaak zie je dolfijnen water omhoog spuiten als ze zich aan het wateroppervlak begeven. Dit spuiten ontstaat door het temperatuurverschil van de uitgeademde lucht met de omgevingstemperatuur. Onder water wordt het blaasgat (dat omgeven is door veel spieren) afgesloten met een soort klepje. Tuimelaar dolfijnen kunnen zo’n 25 minuten onder water blijven en er zijn zelfs soorten die dit een uur volhouden. Slapen

Dolfijnen slapen anders dan landzoogdieren. Ze moeten regelmatig boven water komen om adem te halen (bewuste ademhaling). Ze nemen daarom korte rustpauzes waarbij de hersenhelften om de beurt rusten. Dolfijnen kunnen dus niet helemaal gaan slapen. Je kunt deze pauzes herkennen aan het dobberen aan het wateroppervlak of aan het rustig rondzwemmen. Vaak zijn de ogen dan half gesloten. Geboorte

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

Na een draagtijd van 12 maanden vindt de geboorte plaats onder water. De geboorte bij dolfijnen vindt in een ander volgorde plaats dan bij andere zoogdieren. Eerst komt de staart en als laatste het hoofd (af en toe wordt een jonge dolfijn met het hoofd eerst geboren en dat kan gelukkig wel goed gaan). Toch schuilt er een gevaar dat het jong wil gaan ademhalen en dus kan verdrinken tijdens de bevalling. Binnen een aantal uren na de geboorte verliest de moeder de nageboorte. De navelstreng breekt af tijdens het laatste gedeelte van de bevalling. In het begin is er bij de jonge dolfijn nog een bobbeltje te zien op de plaats waar de navelstreng gezeten heeft. Langzamerhand wordt dit een deukje (de navel). Dit is bij de volwassen dieren goed te zien. Geslacht Het verschil tussen mannen en vrouwen is bij dolfijnen moeilijk te zien. Er zit vrijwel geen verschil in grootte of vorm van het lichaam. Het verschil is zichtbaar op de buik: bij een vrouwtje zie je een spleet. Bij een mannetje zit er onder de spleet ook nog een gaatje. Vijanden Haaien zijn de voornaamste natuurlijke vijanden van de dolfijn. Overblijfselen van dolfijnen worden vaak gevonden in magen van haaien. Soms jagen orka's ook op bepaalde dolfijnensoorten. Maar de grootse vijand van de dolfijn is nog altijd de mens. In sommige landen wordt op dolfijnen gejaagd voor voedsel. Maar ook als er niet op ze gejaagd wordt worden dolfijnen bedreigd door menselijke activiteiten. Giftige chemicaliën die de oceanen vervuilen kunnen de vissen besmetten die als voedsel voor dolfijnen dienen. Wetenschappers hebben aangetoond dat deze chemicaliën effect hebben op de gezondheid van dolfijnen en zelfs tumoren kunnen veroorzaken. Vervuiling van de oceanen heeft bijgedragen tot de dood van vele dolfijnen die de laatste jaren zijn aangespoeld op onze stranden.

De zeldzaamste walvissen en dolfijnen Van de Chinese vlagdolfijn zijn er nog ongeveer 100 exemplaren. Hij leeft bij China, en hij heeft erg weinig kans op redding. Van de californische bruinvis zijn er ook nog maar minder dan twee honderd. Hij leeft in de golf van california en bij Mexico. De noordkaper leeft in het noorden van de Atlantische oceaan. Daarvan zijn er nog minder dan 320. de hector-dolfijn is een heel zeldzame zee dolfijn. Daarvan zijn er nog minder dan 4000. hij leeft vooral in de kustwateren rond nieuw zeeland. Van de gangesdolfijn zijn er ook nog minder dan 4000. Hij leeft in het oosten bij India. Gedrag Dolfijnen zijn sociale dieren en leven in groepen van verschillende geslachten, dan heb je ook nog een gemengde groep met jongen. Ze helpen elkaar bij de jacht, bij geboorte en ziekte. Hun vriendelijk gedrag en hun samenwerking is voor de dolfijnen van levensbelang. Dolfijnen praten met elkaar d oor fluit tonen. Het is helemaal zo heel goed bekend hoe hun taal is, maar de dolfijnen kunnen elkaar verstaan, herkennen en antwoorden. Gewonde dieren kunnen dan ook rekenen op hulp. Bij de kreten van een gewonde dolfijn schieten de dolfijnen gelijk te hulp en proberen het zieke dier in het water te dragen of naar de oppervlakte te brengen om adem te kunnen halen. Lichaamsbouw Aan het geraamte van een dolfijn kun je nog goed zien,dat hij vroeger een landdier is geweest. De voorpoten zijn verandert in de borstvinnen. Omdat de dolfijn in het water geen achterpoten nodig heeft, zijn die in de loop der eeuwen verdwenen.Er zit trouwens geen enkel overbodig uitsteeksel aan het dolfijnenlichaam. Zo ondervindt hij tijdens het
zwemmen de minste weerstand. We zeggen dat de dolfijn een gestroomlijnd lichaam heeft. Wij mensen hebben deze gestroomlijnde vorm van de dolfijnen afgekeken. Dezelfde vorm hebben wij toegepast bij de onderzeeboten. Juist door deze gestroomlijnde vormkan de dolfijn zo snel zwemmen. Sturen doet de dolfijn met de borstvinnen. Het belangrijkste voor het zwemmen is echter de staart. zwemmen

Hoe gaat dat zwemmen nu eigenlijk? Om vooruit te komen gaat de dolfijnenstaart steeds op en neer. Kracht zetten( dus snelheid maken) doet de dolfijn met de opslag. Tijdens de opslag gaat de staart omhoog. Dat gebeurt snel, terwijl de staart vlak gespannen is. Daarna volgt een rustige neerslag, de staart gaat weer naar beneden. Wanneer een dolfijn snel gaat zwemmen, moet hij vaker ademhalen. Hij komt dan steeds in lage scherende sprongen half boven water. Na de ademhaling duikt hij weer onder en zet vaart. Een dolfijn kan wel een snelheid bereiken van 40 tot 60km per uur. Dolfijnen hebben ook wel eens geen zin in zwemmen, dus willen ze spelen. Dan zoeken ze een boot op en gaan liften. Ze gaan vlak naast de voorkat van het schip zwemmen. Daar vormen zich altijd grote golven, boeggolven. Ze gaan voor die boeggolven liggen. Soms liggen zij, soms zelfs op hun rug. Zonder een vin te verroeren worden ze nu door de golven van het schip voortgeduwd.

Hoe gaat dat zwemmen nu eigenlijk? Om vooruit te komen gaat de dolfijnenstaart steeds op en neer. Kracht zetten( dus snelheid maken) doet de dolfijn met de opslag. Tijdens de opslag gaat de staart omhoog. Dat gebeurt snel, terwijl de staart vlak gespannen is. Daarna volgt een rustige neerslag, de staart gaat weer naar beneden. Wanneer een dolfijn snel gaat zwemmen, moet hij vaker ademhalen. Hij komt dan steeds in lage scherende sprongen half boven water. Na de ademhaling duikt hij weer onder en zet vaart. Een dolfijn kan wel een snelheid bereiken van 40 tot 60km per uur. Dolfijnen hebben ook wel eens geen zin in zwemmen, dus willen ze spelen. Dan zoeken ze een boot op en gaan liften. Ze gaan vlak naast de voorkat van het schip zwemmen. Daar vormen zich altijd grote golven, boeggolven. Ze gaan voor die boeggolven liggen. Soms liggen zij, soms zelfs op hun rug. Zonder een vin te verroeren worden ze nu door de golven van het schip voortgeduwd.