Space shuttle

De Space Shuttle De officiële naam van de Space Shuttle compleet met tank en boosters is Space Transportion System (STS). De vluchtnaam wordt dan ook STS gevolgd door een nummer, bijvoorbeeld STS-97. De Space Shuttle is gemaakt om satellieten, sondes en onderdelen van het ISS de ruimte in te brengen. Voor de Space Shuttle waren er ook al raketten waar mee dat kon, maar deze konden niet op nieuw gebruikt worden. Een goed voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de Europese Ariane raket en de Saturnus 5 maanraket. Het steeds opnieuw bouwen van raketten is een dure aangelegenheid. De Space Shuttle kan bijna helemaal opnieuw gebruikt worden. Het oorspronkelijke plan was om de Space Shuttle helemaal herbruikbaar te maken maar dat bleek weer te duur te worden. De NASA heeft uiteindelijk besloten om de brandstoftank niet opnieuw te gebruiken. De eerste vlucht met de Space Shuttle was op 12 april 1981. De bemanningsleden waren John Young en Robert Crippen. Dit was een bijzondere dag voor de ruimtevaart want dit was de eerste keer dat er een ruimtevaartuig gelanceerd werd dat meerdere keren gebruikt kon worden. Veel mensen denken dat je met de Space Shuttle naar de maan kan vliegen, maar daar is hij niet voor gemaakt. De Space Shuttle komt niet verder dan een baan om de aarde.Het grote verschil tussen de standaard raketten en de Space Shuttle is dat deze opstijgt als een raket en landt als een (zweef)vliegtuig. Hij kan tussen de 1800 en de 3000 kilo de ruimte in brengen. Er zijn vier Space Shuttles: Columbia, Discovery, Atlantis en de Endeavor. De Endeavor moest de Challenger vervangen die in 1986 tijdens de lancering ontplofte. Bij deze lancering kwamen zeven astronauten om het leven. Het STS bestaat uit drie grote onderdelen: De Orbiter
De Solid Rocket Boosters (SRB) De External Tank (ET) De Orbiter

De Orbiter is het (vliegtuigachtige) deel waar de astronauten in zitten en werken. De Orbiter heeft een laadbak van 18 meter lang en 4,5 meter breed. In die laadbak vervoert de Space Shuttle satellieten en onderdelen voor het International Space Station. Via een robotarm, genaamd de Canadarm, worden de satellieten de ruimte in gezet en de modules aan het ISS gekoppeld. Orbiter - hitteschild
Op de onderkant van de Orbiter zitten speciale tegeltjes. Die tegeltjes zorgen ervoor dat de Orbiter als hij terugkeert door de dampkring niet verbrand. In totaal zitten er zo'n 34.000 tegeltjes op. Er zijn twee soorten tegeltjes, zwarte en witte. De zwarte tegeltjes zitten op de onderkant, de neus en de staart van de Orbiter. De onderkant van de Orbiter wordt het heetst bij de terugkeer door de dampkring. De zwarte tegeltjes kunnen een hitte verdragen van ±1260 graden. De witte tegeltjes kunnen wat minder hoge temperaturen verdragen maar worden op plaatsen gebruikt die niet zo warm worden. Elk tegeltje heeft een andere vorm. Daarom duurt het ook zo lang om de tegeltjes op te plakken. Bij de tweede Shuttlevlucht vielen er een behoorlijk wat tegeltjes van de Shuttle af omdat deze verkeerd waren opgeplakt. Wanneer er tegeltjes afvallen tijdens de vlucht loopt de Shuttle het risico dat er brand ontstaat tijdens de terugkeer in de dampkring. Orbiter - hoofdmotoren
De drie hoofdmotoren zitten op de Orbiter en worden alleen gebruikt bij de lancering. Daarna vliegt hij verder op de kleinere motoren. De hoofdmotoren werken op een combinatie van zuurstof en waterstof. Samen vormt dit een enorm explosief mengsel maar levert erg veel stuwkracht. De hoofdmotoren van de Space Shuttle zijn dan ook de meest geavanceerde motoren ter wereld. Solid Rocket Boosters
De boosters zijn de stuwraketten aan de zijkant van de Space Shuttle. De boosters zijn per stuk 45,5 meter lang en 3,70 breed. Elke booster zorgt voor 1320 ton stuwkracht. Ze brengen de Space Shuttle op 45 kilometer hoogte. Op 46 kilometer hoogte worden ze afgeworpen en komen aan parachutes terug naar Aarde. Dan landen ze in de oceaan en worden opgevist met grote boten. Op de booster zitten ringen. Die ringen zijn ervoor om de boosters makkelijker in elkaar te zetten. De boosters kunnen opnieuw gebruikt worden. De geschiedenis van de Space Shuttle is niet vlekkeloos verlopen. De Space Shuttle Challenger is in 1986 ontploft. Alle 7 astronauten kwamen om het leven. Het ongeluk gebeurde net na de lancering. Er was een ring van een booster kapot. Door de ring kwam een steekvlam naar buiten die een gat brandde in de External Tank. Na het ongeluk zijn er twee jaar geen Space Shuttles meer gelanceerd. Er moest eerst uitgezocht worden waarom de Challenger ontploft was. External Tank
De External Tank is het grootste en zwaarste stuk van de Space Shuttle. De Tank is het enige onderdeel van de Shuttle die niet opnieuw gebruikt kan worden. Hij is 47 meter lang en 9 meter breed, leeg weegt de Tank 33,5 ton en vol 743 ton. De Tank zit met twee dikke leidingen verbonden aan de Orbiter.Op 110 kilometer hoogte wordt de External Tank afgeworpen. Dan stoppen ook de hoofdmotoren. Als de Tank in de dampkring komt dan breekt hij in stukken en verbrand. In de External Tank zitten twee brandstoffen. Bovenin zit een tank vol met vloeibare zuurstof. Onderin zit een tank met vloeibare waterstof. Als je die twee brandstoffen bij elkaar voegt dan krijg je een enorme explosie. Die explosie die zorgt ervoor dat de Space Shuttle de lucht in gaat. Omdat de brandstof in de Tank erg koud is, is de External Tank van buiten goed geïsoleerd. Anders krijg je ijs aan de buitenkant van de Tank. Bij de lancering zou dit ijs dan loslaten en de tegels van de Orbiter kapot maken. In het begin werd de Tank wit geschilderd, tegenwoordig laten ze hem gewoon bruin. Alle liters verf die op de Tank gingen waren onnodige ballast. Ze konden dit vrijgekomen gewicht beter gebruiken om bijvoorbeeld meer apparatuur mee te nemen.