Napalm

Inleiding

Wapens zijn zonder uitzondering bedoeld om te vernietigen. Dat kan zijn op kleine schaal, de zogenaamde precisiewapens, die bijvoorbeeld bedoeld zijn om één gebouw te vernietigen, maar ook op grote schaal om een zo groot mogelijk gebied te treffen. Wapens worden ook steeds doeltreffender gemaakt, om de gewenste effecten te bereiken.

In ons verslag gaan we het hebben over napalm. Napalm is een uiterst gevaarlijke stof die tijdens verschillende oorlogen werd gebruikt in bommen, vlammenwerpers of mijnen. Napalm is een voorbeeld van een wapen, dat bedoeld is om een zo groot mogelijk gebied te treffen. Napalm wordt gebruikt om mensen te doden In eerste instantie natuurlijk militairen, maar zoals altijd zijn het de burgers die het meest onder de oorlog te lijden hebben. Zo ook met napalm.

Een tijdje geleden was er een documentaire op de televisie over Kim Phuc. Dit Noord-Vietnamese meisje was een slachtoffer van de napalmbombardementen tijdens de Vietnamoorlog. Deze documentaire sprak ons erg aan en daarom hebben we ook voor dit onderwerp gekozen. Verder in ons verslag vertellen we het verhaal van Kim Phuc die de napalmbrand overleefde en de wereld schokte.

De uitvinding van napalm

Napalm is uitgevonden door Dr. Louis Fieser. Dit was een chemicus en professor aan de Harvard Universiteit in de Verenigde Staten. Fieser heeft onder andere onderzoek gedaan naar de chemische oorzaken van kanker. Hier heeft hij verschillende nationale onderscheidingen voor ontvangen. Hij was lid van U.S. Surgeon General's Committee. Dit comité ontdekte in 1964 dat sigaretten de ziekte kanker kunnen veroorzaken. Fieser was ook de eerste die vitamine K (middel tegen malaria) in zijn laboratorium kon bereiden. Ondanks deze goede uitvindingen toonden later weinig mensen respect voor hem. De reden hiervan was de uitvinding van napalm in 1943.

Wat is napalm

Napalm is een kleverige, stroperige, brandbare massa. Het is bruinkleurig en licht ontvlambaar. Napalm is een algemene term voor geleiachtige benzine. In werkelijkheid bestaat het voor
92-96 % uit benzine en voor 4-8 % uit een verdikkingsmiddel. Door het verdikkingsmiddel wordt de benzine minder vluchtig, beter verpakbaar, langzamer en meer geconcentreerd brandbaar. Napalm dankt zijn naam aan de oorspronkelijke bestanddelen van het verdikkingsmiddel. Het verdikkingsmiddel bestaat namelijk uit nafteen en palmitinezuur.
De kleverige gel hecht zich aan objecten, brandt langdurig en ontwikkelt zich tot hoge temperaturen tot boven de 1000 °C. Doordat de napalm zich ook aan de huid hecht veroorzaakt de stof zeer ernstige verbrandingen. Verder kan napalmbrand ook verstikkend werken. Het is dus een erg gevaarlijke stof. Het vervliegt, is gemakkelijk brandbaar en samengesteld uit een hoge dichtheid energie.

Hoe wordt napalm gebruikt

Napalm wordt gebruikt in verschillende maten van kleverigheid en in verschillende typen bommen, vlammenwerpers en mijnen. Napalm wordt verspreid met de bedoeling om bijvoorbeeld vijandelijke bunkers, waarin mitrailleurs of andere stukken geschut staan opgesteld, uit te branden. Voor bommen en mijnen is het percentage napalm dat met brandstof moet worden gemengd ongeveer 12-15%. Voor draagbare vlammenwerpers is het percentage napalm kleiner, namelijk 6%. Napalm kan gebruikt worden voor de verlichting van een uitgebreide strook grond; het mengsel brandt langzaam en produceert daarbij veel licht.

Hoe ontwikkelt napalm zich

In de eerste Wereldoorlog gebruikte men ruwe benzine, de voorloper van napalm, maar het brandde te snel waardoor het effect niet volledig was. Na lang en intensief onderzoek vond de Amerikaanse wetenschapper L.F. Fieser en zijn team van de Harvard Universiteit in 1942 een bruin, kleverig stroopje uit, dat veel langzamer brandde en veel effectiever werkte om het doel uit te branden dan bij ruwe benzine het geval was: napalm. Dit onderzoek werd gesubsidieerd door de Amerikaanse overheid. Omdat de Tweede Wereldoorlog aan de gang was stond er daarom ook extra druk achter. Men wilde immers koste wat het kost de vijand verslaan. Het team van de Harvard Universiteit was de chemici van "Du Pont" en "Standard Oil" voor met het ontwikkelen van napalm. Hoewel de napalm was uitgevonden door de Harvard Universiteit, gaf de overheid de opdracht aan Dow Chemicals de napalm in grote hoeveelheden te produceren.
In de Tweede Wereldoorlog werd napalm (voornamelijk in vlammenwerpers en bommen) veel gebruikt door de Geallieerden. De helft van de bommen die in Dresden vielen waren napalmbommen. Ook een groot deel van Japan werd in de Tweede Wereldoorlog hierdoor getroffen: 40% van de Japanse steden werd verwoest.

Napalm-B

Na de Tweede Wereldoorlog waren er meer samenstellingen van napalm mogelijk. Er werd een veiligere, maar net zo'n effectieve napalm uitgevonden. Deze napalm kreeg verschillende benamingen: napalm-B, super-napalm of NP2. Typisch was, dat de bom niet eens napalm bevatte. In plaats daarvan werden polystyreen en benzeen gebruikt als oplosmiddel voor de benzine. Napalm-B had als voordeel, in vergelijking met de originele napalm, dat het gemakkelijker onder controle kon worden gehouden. Met behulp van een betrouwbaar ontstekingsapparaat dat napalm-B liet branden, wist men precies wanneer de bom zou ontploffen. Hierdoor hadden de militairen meer kans dat alleen de vijand getroffen werd en men zelf beperkte schade leed. Na de uitvinding van napalm-B werd deze in grote hoeveelheden ingeslagen door de militairen en gebruikt tijdens bombardementen in Vietnam.

De Vietnamoorlog

In 1960 richtten guerrilla's in Zuid-Vietnam het Vietnamese Nationale Bevrijdingsfront, de zogenaamde Viet Cong op, welke steun ontving van Noord-Vietnam, China en de Sovjet-Unie. In 1964, met de komst van de Amerikaanse soldaten naar Vietnam, begint de Vietnamoorlog. De strijd was tussen de Noord- en Zuid-Vietnamese bevolking. Amerika besloot toen om deel te nemen aan de kant van Zuid-Vietnam. De Vietnamese buurlanden China, Cambodja en Laos raakten ook bij de oorlog betrokken. In tegenstelling tot de vorige oorlogen werd napalm tijdens de Vietnamoorlog door de strijdende partijen gebruikt met als doel te winnen ten koste van alles, zelfs ten koste van onschuldige mensenlevens.
Op 8 juni 1972 vuurden Zuid-Vietnamese bommenwerpers zeer onverwacht napalmbommen af op een tempel in de buurt van het dorp Thrang Bang. Ze wilden Noord-Vietnamese soldaten raken die zich daar schuil zouden houden. In werkelijkheid bevonden er zich burgers in de tempel. Het afschuwelijke gevolg was dat er 'per ongeluk' burgerslachtoffers door de schroeiende napalm getroffen werden. Eén van de slachtoffers was Kim Phuc. De foto's die van haar gemaakt werden na de napalm-aanval zorgden er voor dat de publieke opinie zich tegen de oorlog in Vietnam en de Amerikaanse bemoeienis keerde. De Vietnamoorlog heette vanaf dat moment een 'smerige oorlog'.

Kim Phuc

Fieser ontving tijdens en na de Tweede Wereldoorlog verschillende brieven waarin hij werd bedankt voor zijn uitvinding. Niemand klaagde ooit over zijn uitvinding tot de oorlog in Vietnam. Tijdens deze oorlog werden onschuldige mensen geraakt door de napalmbommen. Van deze gebeurtenissen werden door verschillende journalisten foto's en beeldopnamen gemaakt. Een wereldbekend voorbeeld hiervan is de beroemde foto 'Napalm Bomb Attack' van Nick Ut, werkzaam voor Associated Press. Op deze foto wordt een meisje afgebeeld dat schreeuwend komt aanrennen. Ze is geraakt door de napalmbommen en staat in brand. Haar kleren heeft ze afgerukt en haar armen hangen slap langs haar lichaam. Nick Ut won met deze foto in 1972 de 'World Press Photo Award' en later ook nog de Pulizerprijs, de hoogste onderscheiding voor journalistiek in de US. Door de wereldwijde verspreiding van deze foto kreeg de wereld een schrikwekkend beeld van de oorlog in Vietnam.

Het 9-jarig meisje dat op de foto stond, Kim Phuc, heeft de napalmbrand overleefd. Door haar derdegraads (of ergere) brandwonden op 30 tot 35 procent van haar lichaam verkeert Kim Phuc 40 dagen in kritieke toestand. In het Barksy-ziekenhuis in Saigon ondergaat ze een operatie, een bloedtransfusie, verschillende transplantaties en krijgt pijnstillers. Ze zal nooit volledig herstellen. De rest van haar leven moet ze pijnstillers gebruiken, hoofdpijn lijden en regelmatig uitgeput raken.

Tien jaar na de machtsovername van de communistische autoriteiten in 1975, gaat de Duitse fotojournalist Perry Kretz van 'Der Stern' op zoek naar het meisje van de foto. Wanneer zij eenmaal gevonden is, wil de ene journalist na de andere een verhaal over Kim Phuc schrijven. Het regime houdt haar contacten met de Westerse pers goed in de gaten. Kim gaat medicijnen studeren en na een zwaar toelatingsexamen wordt ze ingeschreven aan de universiteit van Ho Chi Min-stad (Saigon na de machtsovername). Haar privé-leven wordt erg verstoord door de vele interviews die ze moet geven. Tijdens die interviews moet ze gedwongen vertellen dat het goed met haar en haar studie gaat. Ze heeft hierdoor niet voldoende rust en haar lichamelijke pijnen komen steeds terug.
In 1986 krijgt ze van het regime opdracht een lezingentournee in de VS te houden. Kim weigert dit, schrijft een brief aan premier Pham Van Dong en zoekt hem op in Hanoi. De premier hoort haar aan en hij zorgt ervoor dat ze verhuist naar Cuba om daar in alle rust te kunnen studeren. Kim gaat in Cuba farmacologie studeren. Ze maakt verschillende vrienden met in het bijzonder Toan. Opnieuw krijgt ze een uitnodiging om naar de VS te gaan.
Inmiddels is ze Christen geworden en ziet deze uitnodiging als een geschenk van God. Kim vertelt in haar biografie ('Het meisje van de foto; het aangrijpende verhaal van Kim Phuc' van de Chinees-Canadese schrijfster Denice Chong) dat ze altijd veel steun heeft gehad aan haar geloof. Vooral na de oorlog werd ze door het regime soms tot wanhoop gebracht.
In publieke optredens en tijdens haar jaren in het buitenland, werd zij altijd begeleid door 'oppassers' die zeiden waar ze naar toe moest gaan en wat ze moest zeggen. Ook in Cuba werd ze constant in de gaten gehouden door de Vietnamese ambassade. In die momenten redde het geloof haar. Ook heeft dit ertoe gebracht degenen die haar lijden hebben veroorzaakt, te vergeven. Toch groeide bij haar het idee dat ze alleen gelukkig kon zijn in het vrije Westen. Kim besluit om naar de Verenigde Staten te verhuizen, maar van haar Vietnamese ambassadeur op Cuba krijgt ze te horen dat ze niet weg mag. Teleurgesteld gaat ze naar Vietnam om premier Dong te spreken. Hij vertelt haar dat de Vietnamese overheid bang is dat ze zal overlopen. In 1992 trouwt Kim met Toan en maakt plannen om via een andere manier naar het Westen te vluchten. Tijdens haar huwelijksreis naar Moskou maken ze onderweg een stop in Canada en verlaten het vliegtuig. In Canada krijgen Kim en Toan asiel, maar hebben moeite om te overleven. Kim besluit haar verhaal te verkopen om zo aan geld te komen. Ze komt in aanraking met Denise Chong. Opnieuw wordt ze het slachtoffer van journalisten en verliest haar anonimiteit. Haar nachtmerries en herinneringen komen terug. Toch blijft ze interviews geven, maar dat moest wel in het geheim gebeuren op geheime plaatsen. Denise Chong helpt haar met haar verhaal van de oorlog, de foto en het leven van Kim. Samen schrijven ze een biografie van Kims leven.
In 1996 gaat Kim naar Washington voor de jaarlijkse Veterans' Day-viering bij het monument voor de Vietnam-veteranen. Op het podium vertelt ze het publiek: 'Ik heb veel fysieke en emotionele pijn gehad. Soms dacht ik dat ik niet kon blijven leven, maar God heeft me gered en gaf me geloof en hoop. Als ik in eigen persoon kon praten met de piloot die de bommen gooide, dan zou ik hem zeggen dat we in de toekomst voor de vrede moeten zorgen.' Later blijkt dat de man die de opdracht heeft gegeven voor het bombardement daar ook aanwezig is. Hij heeft duidelijk spijt en Kim vergeeft hem.

Kim word het symbool van de gruwelijkheden van de oorlog en het gebruik van napalm. Op 10 november 1997 wordt ze benoemd door directeur-generaal Frederico Mayor tot ambassadrice van de Unesco voor een cultuur van vrede. Vanaf dit moment heeft ze zelf controle over de foto die zo vaak misbruikt werd. Nu kan ze het werkelijke verhaal achter dit beeld vertellen. Met haar functie als ambassadrice wil ze de boodschap verspreiden van het belang van herbezinning, wederzijds begrip, dialoog en onderhandelingen ter voorkoming van oorlog als middel om conflicten op te lossen.

De gevolgen van de uitvinding

Het verhaal van Kim is een goed voorbeeld van de gruwelijke gevolgen van het gebruik van napalm. Door de westerse journalisten werd dit verhaal wereldwijd verspreid. Hierdoor veranderde de publieke opinie tegen de oorlog in Vietnam sterk en werd duidelijk hoe onmenselijk het gebruik van dit middel was. Ook werd duidelijk dat Amerika niet betrokken hoorde te zijn bij de oorlog, deze had zich niet met de oorlog moeten bemoeien. Het meest schokkende was dat het ook de VS was die de napalm had ontwikkeld om in Vietnam te gebruiken. De foto bracht een einde aan de oorlog voor de Amerikanen. Veel Vietnam-veteranen waren hiervoor Nick Ut erg dankbaar.

Napalm is een gruwelijk middel. Dit werd pas na de Vietnamoorlog voor veel mensen duidelijk. Voorheen werd oorlog als iets nationalistisch gezien. Men had trots voor het eigen land en was bereid het leven te wagen voor het vaderland. Na de verspreiding van de foto's gingen de mensen de gevolgen van de oorlog zien: het feit dat de oorlog veel nadelen heeft. Men keerde zich tegen napalm. Dit werd versterkt door het verhaal van Kim Phuc, dat ze samen met Denice Chong vertelde in haar biografie. Kim heeft nog altijd lichamelijke pijnen en dit zal ze de rest van haar leven blijven houden. Ook geestelijk heeft ze een behoorlijke klap opgelopen. Ze heeft nog vaak nachtmerries en nare herinneringen. Haar broertje heeft de napalmbrand niet overleefd. Kim heeft altijd veel steun gehad aan het geloof wat haar staande hield net als de vele andere slachtoffers van de napalmbombardementen. Na onze mening zijn er geen voordelen aan de uitvinding van napalm. Het enige wat we zouden kunnen bedenken is de schok die er kwam na de verspreiding van de foto's. Hierdoor gingen mensen inzien dat de oorlog alles kapot maakt. Zo ontstonden er ook vele protesten tegen napalm en tegen de oorlogen.

Toen Fieser gevraagd werd over de gevolgen van zijn uitvinding zei hij hierover: 'Ik weet niet genoeg over de situatie. Je weet nooit wat een ander met je uitvinding doet. Ik was aan het werken aan een technisch probleem. Ik zou het weer doen als het vaderland een beroep op me zou doen.'

Als producent van napalm kreeg Dow Chemical in de jaren '60 enorme kritiek over zich heen. Het werd ze op de universiteiten door de studenten onmogelijk gemaakt om bedrijfsvoorlichting te geven en om afgestuurde studenten voor een baan bij Dow Chemical te werven. Toch besloten ze in 1965 door te gaan met de productie van napalm. Een tweede bedrijf dat napalm maakte was UPC. Ook tegen dat bedrijf kwamen grote demonstraties.
Hoewel napalm slechts een half procent van de omzet van Dow Chemical bedroeg en ze er dus makkelijk mee hadden kunnen stoppen, gingen ze uit principe toch door omdat ze zeiden dat napalm Amerikaanse levens kon redden. Ze vonden het leven van Amerikanen belangrijker dan welk ander leven dan ook. Door de productie van napalm heeft Dow Chemical een slechte reputatie bij heel veel mensen.

Persoonlijke mening:

We zijn het er beiden over eens dat napalm een verschrikkelijk middel is. Door het verhaal van Kim is dit ons extra duidelijk geworden en we denken dat dit voor veel mensen uit de oorlog gold. Het is een erg aangrijpend verhaal en heeft voor veel impact gezorgd. Veel mensen zagen hierdoor de vreselijke gevolgen van de oorlog en het gebruik van napalm. Een goed voorbeeld hiervan is de Amerikaan Plummer. Hij gaf de opdracht aan de piloot om napalmbommen te laten vallen in Vietnam. Kim werd getroffen door zo'n bom en 24 jaar later waren zij en Plummer beide aanwezig op de jaarlijkse Veterans' Day-viering bij het monument voor de Vietnam-veteranen. Plummer barste in tranen uit en zei dat het hem speet. Kim vergaf hem het voorval en zei dat hij in de toekomst voor vrede moest zorgen. We vonden dit een mooi gebaar.

Het verweer van Fieser was volgens ons wel erg gemakkelijk. Hij had kunnen weten dat er vele mensenlevens verloren konden gaan. Ook vinden we het slecht dat er nog steeds napalm geproduceerd wordt door Dow Chemical. We weten niet of het nog voor andere doeleinden wordt gebruikt, maar het is en blijft een erg gevaarlijk en gruwelijk wapen.