Let op: Dit is een FICTIEF reisverslag. De informatie over de genoemde organisaties zal niet allemaal kloppend zijn.
--------------------------------------------------------------------------------
De voorbereiding
Al twee weken ben ik aan het zoeken naar een geschikte vrijwilligersorganisatie in het Midden-Oosten. Als onderbreking van mijn studie geneeskunde wil ik een jaar naar het buitenland. Ik wil graag iets met gehandicapten gaan doen. Het is maandagavond, een uur of tien, als
ik dé organisatie vind. Jemima, een tehuis voor gehandicapte kinderen. Het bevindt zich in Israël, op de Westbank, een paar kilometer buiten Bethlehem. Ik lees op de website dat gehandicapte kinderen het in Arabische gemeenschappen erg zwaar hebben, omdat de aandoening wordt gezien als straf van Allah. De kinderen worden vaak in een kamertje weggestopt en verwaarloosd. Ik kijk naar de criteria waar je aan moet voldoen. Op één na, voldoe ik aan alle eisen. Ik ben gemotiveerd, heb een artsenopleiding erop zitten én ik zie het wel zitten om een jaar in een ander land te wonen. Er is alleen één tegenvaller. De allereerste eis luidt: “Overtuigd christen en meelevend lid van eigen kerkelijke gemeente”. Hm, hoe ga ik dit oplossen? Ik besluit er toch maar een mailtje aan te wagen. Ik vertel over mijn zoektocht, mijn studie en over mijn ervaring met Israël. Ik heb namelijk al eens eerder in Israël gewoond. Door mijn positieve ervaring daar, lijkt het me zo leuk om daar te komen helpen! Ten slotte vertel ik over mijn minpuntje: Ik ben niet christelijk. Ik zet er wel bij dat ik erg geïnteresseerd ben in verschillende culturen, en dus wel erg meegaand ben, indien alle andere medewerkers wél christelijk zijn.
Drie weken later zit ik bij de GGD om een aantal vaccinaties te halen. Onder andere tegen Hepatitis A en B en tetanus. Ook nog een prik tegen de tyfus, en ik kan er weer tegenaan!
Ik moet veel regelen. Mijn kamer in Utrecht moet ik leegruimen, een ticket regelen, afscheid nemen van veel vrienden en familie. Alles gaat zó snel!
Het is zo ver
Na een maand is het zo ver. Ik zit in het vliegtuig naar Ben Gurion, Tel Aviv. Zo raar dat je met 5,5 uur vliegen in zo’n andere cultuur bent! Slechts 1 uur tijdsverschil, het is hier een uur later in de zomer, maar in de winter is de tijd gelijk met de Nederlandse tijd. Zomer in Israël: Palmbomen, 35 graden, en heel veel zon. Maar wat de feiten zeggen is: Een groot deel van Israël heeft een woestijnklimaat en de gemiddelde temperatuur ligt rond de 22 graden Celsius.
Ik word door een taxi opgepikt. Koers: Zuidoost. Na anderhalf uur ben ik in een hele andere wereld. Stof, zand en droogte, is wat ik zie door het vieze raampje. Ik ben hier vroeger wel geweest, maar nooit in de zomer. De taxichauffeur zegt in gebrekkig Engels dat we er bijna zijn. Ik ben heel erg nieuwsgierig naar wat ik zal gaan zien. Het zal wel even heftig zijn, een hele groep vol met meervoudig gehandicapte kinderen, verstoten door hun ouders.
Ik word welkom geheten door de groep. Een jongen probeert enthousiast in zijn handen te klappen, wat niet helemaal lukt.
Ik ben helemaal vrolijk als ik een rondleiding door House Jemima krijg. Mijn kamer wordt aangewezen, en ik trek me even terug. Zo, even op het bed zitten en door de kamer kijken. Het is een lege, maar praktische kamer. Ik heb een bed, een kast en een wasbak. Ik loop nog even naar beneden om een praatje te maken, daarna ga ik naar bed. Ik heb een intensief jaar voor de boeg.
Gewend
Het is inmiddels drie maanden geleden dat ik hier ben aangekomen. Veel verantwoordelijkheid en hard werken staan centraal, maar het is het allemaal waard. De eerste paar weken is me uitgelegd hoe alles werkt hier. Je moet natuurlijk leren hoe je een groep gehandicapte kinderen kunt handelen. Er is een strak schema. ’s Ochtends staan we volgens de planning om 7 uur op. Hier komt meestal niets van terecht, omdat er veel kinderen eerder wakker zijn. Het ontbijt is om 8 uur. Iedere vrijwilliger neemt tijdens het ontbijt Foto 7
2 kinderen voor zijn of haar rekening. Er zijn zowel Nederlandse als Arabische medewerkers. Tussen het ontbijt en de volgende activiteit zit twee uur. Hierin gaan de kinderen meestal een spelletje doen, of ze gaan tekenen. Dan om een uur of 11 gaan we de groep verdelen. Met een paar kinderen gaan we erop uit, soms gewoon een stukje rijden, soms gaan we naar een stadje. Maar besef je wel hoe moeilijk het is om naar een stad te gaan. Er zijn drie redenen waardoor dit niet zo soepel gaat. Ten eerste zijn de kinderen meervoudig gehandicapt, dus kost het veel tijd om ze in een busje te krijgen, en ze eenmaal daar allemaal happy te houden. Ten tweede zijn de meeste kleine stadjes in de omgeving Arabisch. Zoals ik al heb verteld worden in de Islamitische wereld gehandicapte kinderen gezien als een straf van Allah. Vanuit hun ogen is het dan dus niet zo fijn als er een groep ‘door Allah vervloekte’ kinderen hun dorp in komt rijden. En dat laten ze merken ook. Soms proberen Arabische jongentjes onze kids te schoppen of stenen naar ons te gooien. Op deze manier vallen er veel steden af. Ten slotte zijn veel wegen niet geasfalteerd. Een groot deel van onze kinderen zit in een rolstoel, dus dat werkt niet echt!
Tijdens de lunch is de groep meestal niet bij elkaar. Een paar zijn in het House Jemima en een paar zijn er op uit.
Het is natuurlijk niet alleen maar leuk. De communicatie met de kinderen verloopt lastig, een groot deel is niet zindelijk, ze krijgen veel medicijnen en het is niet leuk om deze jongens en meisjes zo afhankelijk van ons te zien. Sommigen zijn verstoten door hun ouders. Soms komt dit door hun handicap, maar het gebeurt ook dat de ouders niks meer met het kind te maken willen hebben omdat het in House Jemima christelijk wordt opgevoed.
Een uitstapje
Op dit moment ben ik met een jongen (Jachin) en een meisje (Kezia) in Jeruzalem. Dit gebeurt niet dagelijks hoor, maar Jachin was jarig en mocht iemand meenemen voor een verjaardagsuitstapje. Kezia en Jachin zijn de twee oudsten van de groep.
Kezia is 18 en Jachin is 19 jaar oud. Ik vind het zó spannend! We blijven zelfs een nachtje slapen in het christelijke – anders werd het niet betaald – hotel Notre Dame Jeruzalem. Kezia en Jachin zijn twee van de weinigen ‘jong volwassenen’ bij ons, en ook twee van de tien die kunnen lopen.
We maken er een leuke dag van. ’s Ochtends gaan we naar de New City, we kijken rond en drinken wat op een terrasje. Daarna gaan we voor een paar uur terug naar ons hotel voor een middagdutje. Om twee uur ’s middags gaan we op ons gemakje naar de Old city. De twee kinderen zijn erg onder de indruk van alle ‘rare’ mensen die ze zien. Orthodoxe joden, stukken koe aan vleeshaken op de markt.
Het is wel heel erg warm. Jeruzalem ligt op 800 m hoogte, en tóch hebben we last van de hitte. Het is een beetje benauwd en aan het einde van de middag stralen de oude stenen de hitte van de middag nog uit. Kezia legt vol nieuwsgierigheid haar handen op de grond in de stad, en kruipt vrolijk verder.
We trekken de hele middag al mensen aan. Ik zie dat mensen hun nek verdraaien op de Soek omdat Jachin en Kezia heel erg verwonderd zijn door alle nieuwe indrukken die ze opdoen. Ze zijn heerlijk vrolijk, en zelfs in het Arabische deel van de stad zie je mannen lachen om deze twee leuke mensen.
Eenmaal terug in House Jemima vertellen de twee in het groepsgesprek in geuren en kleuren over hun ervaring. Ze vonden het fantastisch!
Klimaat
Ons volgende project noemen we het Klimaat Project. We gaan proberen het dorp een beetje milieubewust te maken. Wij hebben natuurlijk veel apparatuur in het huis, omdat we met gehandicapten wonen. Omdat we deze apparatuur écht nodig hebben, kunnen we ze niet zomaar het raam uit gooien. Maar we kunnen wel ons energieverbruik terug dringen. Om dit te bereiken moeten de kinderen natuurlijk eerst zelf weten wat het begrip ‘milieu’ en ‘klimaat’ nu eigenlijk inhoudt. Daarna leggen we uit dat we gaan proberen het huis koel te houden, zónder de airconditioning. We vertellen dat de zonnestralen ervoor zorgen dat het warm wordt in het huis. We verdelen de groep in vieren, en gaan praten over mogelijke oplossingen. Een groep komt met het idee om met z’n allen heel hard te blazen, om de stralen buiten te houden. Een andere groep heeft wel een goed idee. Als we alle gordijnen dichthouden overdag, dan is het wel wat donkerder, maar het blijft wel koel. Dit gaan we doen. De groep helemaal trots natuurlijk, want het werkt. Vandaag zijn we het dorp ingegaan om onze uitvinding aan de bevolking te verkondigen. We zijn de hele dag weg geweest, steeds met een ander groepje.
’s Avonds, als iedereen in bed ligt, merk ik pas hoe moe ik ben. De kinderen die non stop aandacht vragen, de broeierige hitte en toch ook wel een beetje heimwee breken mij op. Ik besluit om een keer uit te slapen. Ik loop nog even naar beneden om dit door te geven. Daarna ga ik naar mijn kamer, trek mijn pyjama aan en plof in mijn bed. Ik knip het licht uit en val meteen in slaap.
--------------------------------------------------------------------------------
De voorbereiding
Al twee weken ben ik aan het zoeken naar een geschikte vrijwilligersorganisatie in het Midden-Oosten. Als onderbreking van mijn studie geneeskunde wil ik een jaar naar het buitenland. Ik wil graag iets met gehandicapten gaan doen. Het is maandagavond, een uur of tien, als
ik dé organisatie vind. Jemima, een tehuis voor gehandicapte kinderen. Het bevindt zich in Israël, op de Westbank, een paar kilometer buiten Bethlehem. Ik lees op de website dat gehandicapte kinderen het in Arabische gemeenschappen erg zwaar hebben, omdat de aandoening wordt gezien als straf van Allah. De kinderen worden vaak in een kamertje weggestopt en verwaarloosd. Ik kijk naar de criteria waar je aan moet voldoen. Op één na, voldoe ik aan alle eisen. Ik ben gemotiveerd, heb een artsenopleiding erop zitten én ik zie het wel zitten om een jaar in een ander land te wonen. Er is alleen één tegenvaller. De allereerste eis luidt: “Overtuigd christen en meelevend lid van eigen kerkelijke gemeente”. Hm, hoe ga ik dit oplossen? Ik besluit er toch maar een mailtje aan te wagen. Ik vertel over mijn zoektocht, mijn studie en over mijn ervaring met Israël. Ik heb namelijk al eens eerder in Israël gewoond. Door mijn positieve ervaring daar, lijkt het me zo leuk om daar te komen helpen! Ten slotte vertel ik over mijn minpuntje: Ik ben niet christelijk. Ik zet er wel bij dat ik erg geïnteresseerd ben in verschillende culturen, en dus wel erg meegaand ben, indien alle andere medewerkers wél christelijk zijn.
Ik moet veel regelen. Mijn kamer in Utrecht moet ik leegruimen, een ticket regelen, afscheid nemen van veel vrienden en familie. Alles gaat zó snel!
Het is zo ver
Na een maand is het zo ver. Ik zit in het vliegtuig naar Ben Gurion, Tel Aviv. Zo raar dat je met 5,5 uur vliegen in zo’n andere cultuur bent! Slechts 1 uur tijdsverschil, het is hier een uur later in de zomer, maar in de winter is de tijd gelijk met de Nederlandse tijd. Zomer in Israël: Palmbomen, 35 graden, en heel veel zon. Maar wat de feiten zeggen is: Een groot deel van Israël heeft een woestijnklimaat en de gemiddelde temperatuur ligt rond de 22 graden Celsius.
Ik word door een taxi opgepikt. Koers: Zuidoost. Na anderhalf uur ben ik in een hele andere wereld. Stof, zand en droogte, is wat ik zie door het vieze raampje. Ik ben hier vroeger wel geweest, maar nooit in de zomer. De taxichauffeur zegt in gebrekkig Engels dat we er bijna zijn. Ik ben heel erg nieuwsgierig naar wat ik zal gaan zien. Het zal wel even heftig zijn, een hele groep vol met meervoudig gehandicapte kinderen, verstoten door hun ouders.
Ik word welkom geheten door de groep. Een jongen probeert enthousiast in zijn handen te klappen, wat niet helemaal lukt.
Ik ben helemaal vrolijk als ik een rondleiding door House Jemima krijg. Mijn kamer wordt aangewezen, en ik trek me even terug. Zo, even op het bed zitten en door de kamer kijken. Het is een lege, maar praktische kamer. Ik heb een bed, een kast en een wasbak. Ik loop nog even naar beneden om een praatje te maken, daarna ga ik naar bed. Ik heb een intensief jaar voor de boeg.
Gewend
Het is inmiddels drie maanden geleden dat ik hier ben aangekomen. Veel verantwoordelijkheid en hard werken staan centraal, maar het is het allemaal waard. De eerste paar weken is me uitgelegd hoe alles werkt hier. Je moet natuurlijk leren hoe je een groep gehandicapte kinderen kunt handelen. Er is een strak schema. ’s Ochtends staan we volgens de planning om 7 uur op. Hier komt meestal niets van terecht, omdat er veel kinderen eerder wakker zijn. Het ontbijt is om 8 uur. Iedere vrijwilliger neemt tijdens het ontbijt Foto 7
2 kinderen voor zijn of haar rekening. Er zijn zowel Nederlandse als Arabische medewerkers. Tussen het ontbijt en de volgende activiteit zit twee uur. Hierin gaan de kinderen meestal een spelletje doen, of ze gaan tekenen. Dan om een uur of 11 gaan we de groep verdelen. Met een paar kinderen gaan we erop uit, soms gewoon een stukje rijden, soms gaan we naar een stadje. Maar besef je wel hoe moeilijk het is om naar een stad te gaan. Er zijn drie redenen waardoor dit niet zo soepel gaat. Ten eerste zijn de kinderen meervoudig gehandicapt, dus kost het veel tijd om ze in een busje te krijgen, en ze eenmaal daar allemaal happy te houden. Ten tweede zijn de meeste kleine stadjes in de omgeving Arabisch. Zoals ik al heb verteld worden in de Islamitische wereld gehandicapte kinderen gezien als een straf van Allah. Vanuit hun ogen is het dan dus niet zo fijn als er een groep ‘door Allah vervloekte’ kinderen hun dorp in komt rijden. En dat laten ze merken ook. Soms proberen Arabische jongentjes onze kids te schoppen of stenen naar ons te gooien. Op deze manier vallen er veel steden af. Ten slotte zijn veel wegen niet geasfalteerd. Een groot deel van onze kinderen zit in een rolstoel, dus dat werkt niet echt!
Het is natuurlijk niet alleen maar leuk. De communicatie met de kinderen verloopt lastig, een groot deel is niet zindelijk, ze krijgen veel medicijnen en het is niet leuk om deze jongens en meisjes zo afhankelijk van ons te zien. Sommigen zijn verstoten door hun ouders. Soms komt dit door hun handicap, maar het gebeurt ook dat de ouders niks meer met het kind te maken willen hebben omdat het in House Jemima christelijk wordt opgevoed.
Een uitstapje
Op dit moment ben ik met een jongen (Jachin) en een meisje (Kezia) in Jeruzalem. Dit gebeurt niet dagelijks hoor, maar Jachin was jarig en mocht iemand meenemen voor een verjaardagsuitstapje. Kezia en Jachin zijn de twee oudsten van de groep.
Kezia is 18 en Jachin is 19 jaar oud. Ik vind het zó spannend! We blijven zelfs een nachtje slapen in het christelijke – anders werd het niet betaald – hotel Notre Dame Jeruzalem. Kezia en Jachin zijn twee van de weinigen ‘jong volwassenen’ bij ons, en ook twee van de tien die kunnen lopen.
We maken er een leuke dag van. ’s Ochtends gaan we naar de New City, we kijken rond en drinken wat op een terrasje. Daarna gaan we voor een paar uur terug naar ons hotel voor een middagdutje. Om twee uur ’s middags gaan we op ons gemakje naar de Old city. De twee kinderen zijn erg onder de indruk van alle ‘rare’ mensen die ze zien. Orthodoxe joden, stukken koe aan vleeshaken op de markt.
Het is wel heel erg warm. Jeruzalem ligt op 800 m hoogte, en tóch hebben we last van de hitte. Het is een beetje benauwd en aan het einde van de middag stralen de oude stenen de hitte van de middag nog uit. Kezia legt vol nieuwsgierigheid haar handen op de grond in de stad, en kruipt vrolijk verder.
We trekken de hele middag al mensen aan. Ik zie dat mensen hun nek verdraaien op de Soek omdat Jachin en Kezia heel erg verwonderd zijn door alle nieuwe indrukken die ze opdoen. Ze zijn heerlijk vrolijk, en zelfs in het Arabische deel van de stad zie je mannen lachen om deze twee leuke mensen.
Eenmaal terug in House Jemima vertellen de twee in het groepsgesprek in geuren en kleuren over hun ervaring. Ze vonden het fantastisch!
Klimaat
Ons volgende project noemen we het Klimaat Project. We gaan proberen het dorp een beetje milieubewust te maken. Wij hebben natuurlijk veel apparatuur in het huis, omdat we met gehandicapten wonen. Omdat we deze apparatuur écht nodig hebben, kunnen we ze niet zomaar het raam uit gooien. Maar we kunnen wel ons energieverbruik terug dringen. Om dit te bereiken moeten de kinderen natuurlijk eerst zelf weten wat het begrip ‘milieu’ en ‘klimaat’ nu eigenlijk inhoudt. Daarna leggen we uit dat we gaan proberen het huis koel te houden, zónder de airconditioning. We vertellen dat de zonnestralen ervoor zorgen dat het warm wordt in het huis. We verdelen de groep in vieren, en gaan praten over mogelijke oplossingen. Een groep komt met het idee om met z’n allen heel hard te blazen, om de stralen buiten te houden. Een andere groep heeft wel een goed idee. Als we alle gordijnen dichthouden overdag, dan is het wel wat donkerder, maar het blijft wel koel. Dit gaan we doen. De groep helemaal trots natuurlijk, want het werkt. Vandaag zijn we het dorp ingegaan om onze uitvinding aan de bevolking te verkondigen. We zijn de hele dag weg geweest, steeds met een ander groepje.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden