Shenandoah

Slechts even laat de vermoeide, knokige dame in Virginia zich van haar mooiste kant zien. Na honderden jaren intensief te zijn gebruikt voor akkerbouw, houtindustrie en
Landbouw, gunt Virginia het gebied sinds 1935 de rust om langzaam te herstellen. In de middelste twee weken van oktober, als de temperatuur daalt, de dagen korter worden en de mist over de bergen trekt, dan laten de bomen van Shenandoah National Park hun bladeren naar beneden dwarrelen in een goudgeel, paars-rood en roestbruin decor waar de wind ruist en droge, gekrulde bladeren ritselen. Het is herfst, en Shenandoah straalt. In groten getale zweven haviken langs de berghellingen, op doortoch naar het warme zuiden. Ze zijn op zoek naar voedsel in de valleien, tientallen meters onder hen. Door deze valleien slingert de snelweg was Washington D.C. naar het meest noordelijk punt van het park, Front Royal. Het is nog één van de weinige plaatsjes die niet al te veel zijn aangetast door de drang naar geld. Je kan er nog de gezellige sfeer opsnuiven die het vroeger ook zeker moet gehad hebben. Het kan zeker als perfecte start dienen voor de ontdekking van Shenandoah. Het park moet het jaarlijks stellen met ongeveer 1.8 miljoen bezoekers, wat niet erg veel is als je het aantal vergelijkt met het nabij gelegen 'Great Smoky Mountains National Park' dat zo'n 10 miljoen bezoekers per jaar te slikken heeft. De meeste bezoekers vind je niet in de winter, dan zijn sommige delen van het park gesloten. De prachtige azalea's in de lente en de helgroene varens in de zomer halen het ook niet van het kleurenpallet in de herfst. De beboste hellingen van het langgerekte park zijn in de tweede en de derde week van oktobe rmeestal het mooist. Moeder aarde licht twee dagen voor een prachtige herfstdag al een tipje van de sluier op, zodat de bezoeker nie moet gokken wanneer hij het best zou komen. Eerst krijgt men een warme dag, daarop volgt een koude heldere nacht. Vanaf de volgende ochtend laat het park haar schoonheid het best zien. Op een warme bewolkte dag met af en toe een regenbui is het kleurenpallet echter al minder indrukwekkend. Beroemd is ook de blauwe mist van de Blue Ridge Mountains. Deze wordt veroorzaakt door combinatie van water en koolstof die de bladeren afgeven. Wanneer we dieper in het bos afzakken is het er muisstil. Het enige wat de stilte 'verbreekt' is het geluid van krakende oude takken, het vallen van eikels, en het ritselen van bladeren. Op je toch kan het goed zijn dat er plots een zwarte beer in huppeldraf passeert. Het park bezoeken in de herfst heeft spijtiggenoeg ook een nadeel: je hebt namelijk veel minder kans één van de vierhonderd beren te zien te krijgen. De winter zal immers gauw aanbreken, en de meeste beren zitten al verscholen in hun schuilplaatsen. Meer in zuidelijke richting verandert de omgeving helemaal! De loofbomen zoals de Amerikaanse kastanje, de essen, de eiken en de beuken hebben plaatsgemaakt voor een rotsachtig landschap met naaldbomen. Hier heb je veel kans een paar witstaartherten tegen te komen. Zestig jar geleden heeft men er 15 in het park uitgezet, de populatie is nu aangegroeid tot zo'n 1000 herten. Ze zijn zo in aantal toegenomen omdat ze geen natuurlijke vijand hebben. Althans volgens sommigen…anderen beweren dat er al enkele dieren verorberd zijn door bergleeuw!! Officieel bestaat deze leeuw, panter of luipaard niet zolang hij niet op foto is vastgelegd, of men duidelijk sporen heeft gevonden. Het is wel zo dat er andere wilde dieren in het park leven. Kalkoengieren, rode en grijze vossen, raven, bobcats, zwarte beren, raccoons, verschillende soorten slangen (waaronder de giftige copperhead en timber ratlesnake), bevers, en ontelbaar veel eekhoorns voelen er zich goed thuis.Het kan verraderlijk park genoemd worden. Je zou denken dat je op een dag rond kan zijn, wat ook wel mogelijk is, maar als je er meer tijd voor maakt, zal ze als dank haar mooiste plekjes blootgeven...