1. Hoeveel Nederlanders emigreerden naar de Verenigde Staten vlak na de Tweede Wereldoorlog?
Het is erg logisch dat er na de Tweede Wereldoorlog een grote migratiestroom was van Nederlanders. Op politiek en economisch gebied gaat het nooit goed met een land tijdens en na een oorlog. Ook in deze oorlog was dat het geval. Grote aantallen Nederlanders besloten om hun spullen te pakken en te emigreren naar een land ver van Nederland. Populaire bestemmingen waren Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en de Verenigde Staten. Ik ga verder in op dit laatste land door uit te zoeken waarom mensen naar de Verenigde Staten wilden en wat voor invloed dit op beide landen heeft gehad.
Hieronder staat een tabel met de emigratie in personen naar verschillende landen tussen 1946 tot 1963. Je ziet dat vlak na de wereld oorlog nog maar weinig mensen besloten te emigreren. Het aantal dat naar de Verenigde Staten vertrok was toen het grootst. In verdere jaren na de oorlog begon de emigratiestroom steeds meer te groeien. Je ziet dat De emigratiestroom naar de Verenigde Staten binnen een jaar van 369 naar 2.911 personen per jaar groeide. In het jaar 1956 haalde de Verenigde Staten zelfs de 9.220 Nederlandse emigranten in dat jaar.
In totaal zijn er tussen 1946 en 1963 zo’n 79.219 mensen naar de Verenigde Staten geëmigreerd. De Verenigde Staten staat na Australië en Canada op de 3e plek van emigratielanden.
2. Waarom emigreerden Nederlanders naar de Verenigde Staten vlak na de Tweede Wereldoorlog?
Er zijn natuurlijk veel redenen om uit Nederland te vertrekken vlak na een oorlog. Ik deel deze redenen op in pushfactoren en pullfactoren. De push(duw)factoren zijn redenen waarom mensen uit Nederland weg willen en de pull(trek)factoren zijn reden waarom Nederlanders kiezen om naar de Verenigde Staten te gaan.
2.1. De pushfactoren van Nederland
Nederland had na een oorlog veel redenen voor vertrek;
- Een belangrijke reden was de grote bevolkingsdruk die heerste na de oorlog. Er was een grote bevolkingsgroei in Nederland doordat veel huwelijken werden uitgesteld tot na de oorlog, zodat me zeker was van een stabielere maatschappij en toekomst en ook kwamen veel mannen weer terug van het front. Er ontstond als het ware een babyboom. Het land werd duidelijk te vol en dit zou in de toekomst veel problemen opleveren. Dit wist ook de overheid. Er was nog voldoende werk maar iedereen wist dat dit snel minder zou worden. Rond 1946 kregen veel mensen te maken met huisvestingsproblemen. Dit kwam niet alleen door het stijgende aantal gezinnen, maar ook doordat er in de oorlog veel huizen verwoest waren. Het huisvestingstekort, de lange wachtlijsten voor toewijzingen van woningen en de hoge kans op werkloosheid was voor velen een grote reden om te vertrekken uit Nederland.
- Een andere belangrijke pushfactor was de angst voor een nieuwe oorlog. Na vijftien jaar onder slechte omstandigheden geleefd te hebben hoopten veel Nederlanders op een beter leven, maar velen vonden dat ze er na de oorlog slechter aan toe waren dan voor de oorlog. Ook waren veel mensen bang voor een Derde Wereldoorlog die dreigde door de toenemende spanningen in verschillende landen. Meer dan de helft van de bevolking verwachtte een nieuwe oorlog binnen tien jaar. Deze angst zorgde ook voor de grote migratiestroom.
- Ook veel mensen kozen er voor om te emigreren vanwege hun kinderen. Ze vonden dat er voor hun kinderen geen goede toekomst in Nederland in het vooruitzicht lag. Het waren daarom veel gezinnen die voor emigratie kozen. Door emigratie zouden hun kinderen een zekerdere toekomst krijgen. In Nederland was het niet zeker of ze werk zouden krijgen na hun studie.
2.2. De pullfactoren van de Verenigde Staten
De Nederlanders hadden naast de redenen om te vertrekken uit Nederland ook veel redenen om naar de Verenigde Staten te emigreren;
- Een belangrijke pullfactor voor de Nederlanders was de hoop op een beter leven in de Verenigde Staten. De omstandigheden in Nederland gingen slecht achteruit. Mensen kregen te maken of zouden te maken krijgen met het woningprobleem in Nederland en men wist dat de omstandigheden in de Verenigde Staten beter waren dan in Nederland. De kans was erg groot dat ze een betere en goedkopere huisvesting konden vinden in de Verenigde Staten en dat was voor de Nederlanders een grote reden om te emigreren.
- Ook werkgelegenheid werd een groot probleem in Nederland en dat was er in de Verenigde Staten nog in overvloed. Mensen die hun baan dreigden te verliezen probeerden in de Verenigde Staten beter werk te vinden, maar ook beter betaald werk en de kans op een baan was daar veel groter. Bovendien lag er in de Verenigde Staten een betere toekomst voor hun kinderen. In Nederland hadden kinderen een leerplicht tot 16 jaar en in de Verenigde Staten was dit 18 jaar. Er waren dus meer mogelijkheden tot een opleiding en werk.
- Vooral voor mensen die werkten in de agrarische sector was het aantrekkelijk om te emigreren naar de Verenigde Staten. Hier was veel (goedkope) landbouwgrond en dit konden ze goed gebruiken. Ze wilden hun opbrengsten vermeerderen en hun omstandigheden verbeteren. De Verenigde Staten leek hier goed voor. De overheid stimuleerde hun migratie vooral in de jaren vlak na de oorlog.
- Een andere aantrekkingsfactor was het netwerk van vrienden en familie die in de Verenigde Staten zaten. Door de grote emigratiestroom was de kans groot dat men mensen kende die ook al naar de Verenigde Staten geëmigreerd waren. De stap zal sneller gezet worden als men weet dat er mensen zijn om op terug te vallen in de Verenigde Staten. Ook het feit dat mensen hen voorgegaan zijn en er welvarender van geworden zijn heeft een positief effect gehad op een groot aantal emigranten. De al geëmigreerde mensen dienen dus als een soort informatiebron. Van die informatie hangt de beslissing af of mensen zullen emigreren.
3. Wat voor rol speelde de overheid bij het vertrek van de vele Nederlanders?
Na de Tweede Wereldoorlog ging het slecht met de Nederlandse werkgelegenheid en dus de economie. De Nederlandse overheid was bang voor een overvol Nederland en deed er veel aan om dit te voorkomen. Ze hadden 2 mogelijkheden om de opbloei van de economie te stimuleren en de bevolkingsgroei zo op te kunnen vangen. Ze konden zorgen dat er een grote industrialisatie in Nederland kwam maar ze konden ook de emigratie bevorderen. Door industrialisatie zou de Nederlandse economie weer opgebouwd worden en zou ook de internationale positie van Nederland verbeteren. Als veel mensen zouden emigreren, zou de bevolking in de toekomst minder groeien en het werkgelegenheidsprobleem zou ook opgelost worden. Maar door emigratie zouden ook de internationale betrekkingen verbeterd worden. Zo zou Nederland veel positief contact hebben met de immigratielanden wat dan ook weer tot handel zou kunnen lijden.
Om te beginnen met het bevorderen van de migratie moest het hele ‘emigratieapparaat’ worden opgebouwd. De overheid zag emigratie als een vorm van internationale arbeidsbemiddeling en dit was de reden dat vlak na de oorlog vooral agrariërs werden gestimuleerd om te emigreren. De overige arbeidkrachten waren nodig bij het opbouwen van de industrialisatie in Nederland.
Later streefde de overheid naar meer emigratie, niet alleen van agrariërs. Het bevolkingsprobleem, en daarmee het werkgelegenheidsprobleem, was nog niet opgelost. De overheid steunde daarom met name de emigratie uit streken met een erg hoge structuurwerkeloosheid. Niet alleen werklozen, maar ook werkenden werden bijgestaan in hun emigratieplannen.
Er werden allerlei voorlichtingen georganiseerd (zie Figuur 2), er werden kranten opgericht voor contact met emigranten en de overheid zorgde voor een financiële bijdrage voor mensen die emigreerden (zie tabel 3). Dit alles om de emigratie maar zo veel mogelijk te stimuleren.
In tabel 3 kun je zien dat de overheid in 1949 nog maar weinig subsidieerde. Het aantal emigranten lag toen ook nog voornamelijk lager dan de jaren daarna, toen de overheid steeds meer subsidieerde. Het budget van de overheid is van een miljoen in 1949 naar 27 miljoen gulden in 1953 gestegen. In die jaren is het aantal emigranten dan ook verdubbeld. Toch moesten emigranten zelf zoveel mogelijk bijdragen om de overtocht te betalen. Hun budget werd door de overheid alleen aangevuld. Vanaf 1955 gold een heel ander systeem voor subsidiering. De eigen bijdrage van de emigrant aan de reiskosten werd toen bepaald aan de hand van het opgegeven inkomen van het jaar ervoor. Zo waren de kosten van de emigrant nu gebaseerd op hun inkomen en niet meer op hun bestemming. Nu kozen mensen ook voor landen die wat verder weg lagen, omdat de reiskosten nu niets meer uit maakten. Meer mensen kozen nu ook voor de Verenigde Staten (zie Tabel 1). De overige kosten van de reis werden door de overheid betaald, in de vorm van een emigratietoeslag.
Het is erg logisch dat er na de Tweede Wereldoorlog een grote migratiestroom was van Nederlanders. Op politiek en economisch gebied gaat het nooit goed met een land tijdens en na een oorlog. Ook in deze oorlog was dat het geval. Grote aantallen Nederlanders besloten om hun spullen te pakken en te emigreren naar een land ver van Nederland. Populaire bestemmingen waren Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en de Verenigde Staten. Ik ga verder in op dit laatste land door uit te zoeken waarom mensen naar de Verenigde Staten wilden en wat voor invloed dit op beide landen heeft gehad.
Hieronder staat een tabel met de emigratie in personen naar verschillende landen tussen 1946 tot 1963. Je ziet dat vlak na de wereld oorlog nog maar weinig mensen besloten te emigreren. Het aantal dat naar de Verenigde Staten vertrok was toen het grootst. In verdere jaren na de oorlog begon de emigratiestroom steeds meer te groeien. Je ziet dat De emigratiestroom naar de Verenigde Staten binnen een jaar van 369 naar 2.911 personen per jaar groeide. In het jaar 1956 haalde de Verenigde Staten zelfs de 9.220 Nederlandse emigranten in dat jaar.
2. Waarom emigreerden Nederlanders naar de Verenigde Staten vlak na de Tweede Wereldoorlog?
Er zijn natuurlijk veel redenen om uit Nederland te vertrekken vlak na een oorlog. Ik deel deze redenen op in pushfactoren en pullfactoren. De push(duw)factoren zijn redenen waarom mensen uit Nederland weg willen en de pull(trek)factoren zijn reden waarom Nederlanders kiezen om naar de Verenigde Staten te gaan.
2.1. De pushfactoren van Nederland
Nederland had na een oorlog veel redenen voor vertrek;
- Een belangrijke reden was de grote bevolkingsdruk die heerste na de oorlog. Er was een grote bevolkingsgroei in Nederland doordat veel huwelijken werden uitgesteld tot na de oorlog, zodat me zeker was van een stabielere maatschappij en toekomst en ook kwamen veel mannen weer terug van het front. Er ontstond als het ware een babyboom. Het land werd duidelijk te vol en dit zou in de toekomst veel problemen opleveren. Dit wist ook de overheid. Er was nog voldoende werk maar iedereen wist dat dit snel minder zou worden. Rond 1946 kregen veel mensen te maken met huisvestingsproblemen. Dit kwam niet alleen door het stijgende aantal gezinnen, maar ook doordat er in de oorlog veel huizen verwoest waren. Het huisvestingstekort, de lange wachtlijsten voor toewijzingen van woningen en de hoge kans op werkloosheid was voor velen een grote reden om te vertrekken uit Nederland.
- Een andere belangrijke pushfactor was de angst voor een nieuwe oorlog. Na vijftien jaar onder slechte omstandigheden geleefd te hebben hoopten veel Nederlanders op een beter leven, maar velen vonden dat ze er na de oorlog slechter aan toe waren dan voor de oorlog. Ook waren veel mensen bang voor een Derde Wereldoorlog die dreigde door de toenemende spanningen in verschillende landen. Meer dan de helft van de bevolking verwachtte een nieuwe oorlog binnen tien jaar. Deze angst zorgde ook voor de grote migratiestroom.
- Ook veel mensen kozen er voor om te emigreren vanwege hun kinderen. Ze vonden dat er voor hun kinderen geen goede toekomst in Nederland in het vooruitzicht lag. Het waren daarom veel gezinnen die voor emigratie kozen. Door emigratie zouden hun kinderen een zekerdere toekomst krijgen. In Nederland was het niet zeker of ze werk zouden krijgen na hun studie.
2.2. De pullfactoren van de Verenigde Staten
De Nederlanders hadden naast de redenen om te vertrekken uit Nederland ook veel redenen om naar de Verenigde Staten te emigreren;
- Ook werkgelegenheid werd een groot probleem in Nederland en dat was er in de Verenigde Staten nog in overvloed. Mensen die hun baan dreigden te verliezen probeerden in de Verenigde Staten beter werk te vinden, maar ook beter betaald werk en de kans op een baan was daar veel groter. Bovendien lag er in de Verenigde Staten een betere toekomst voor hun kinderen. In Nederland hadden kinderen een leerplicht tot 16 jaar en in de Verenigde Staten was dit 18 jaar. Er waren dus meer mogelijkheden tot een opleiding en werk.
- Vooral voor mensen die werkten in de agrarische sector was het aantrekkelijk om te emigreren naar de Verenigde Staten. Hier was veel (goedkope) landbouwgrond en dit konden ze goed gebruiken. Ze wilden hun opbrengsten vermeerderen en hun omstandigheden verbeteren. De Verenigde Staten leek hier goed voor. De overheid stimuleerde hun migratie vooral in de jaren vlak na de oorlog.
- Een andere aantrekkingsfactor was het netwerk van vrienden en familie die in de Verenigde Staten zaten. Door de grote emigratiestroom was de kans groot dat men mensen kende die ook al naar de Verenigde Staten geëmigreerd waren. De stap zal sneller gezet worden als men weet dat er mensen zijn om op terug te vallen in de Verenigde Staten. Ook het feit dat mensen hen voorgegaan zijn en er welvarender van geworden zijn heeft een positief effect gehad op een groot aantal emigranten. De al geëmigreerde mensen dienen dus als een soort informatiebron. Van die informatie hangt de beslissing af of mensen zullen emigreren.
3. Wat voor rol speelde de overheid bij het vertrek van de vele Nederlanders?
Na de Tweede Wereldoorlog ging het slecht met de Nederlandse werkgelegenheid en dus de economie. De Nederlandse overheid was bang voor een overvol Nederland en deed er veel aan om dit te voorkomen. Ze hadden 2 mogelijkheden om de opbloei van de economie te stimuleren en de bevolkingsgroei zo op te kunnen vangen. Ze konden zorgen dat er een grote industrialisatie in Nederland kwam maar ze konden ook de emigratie bevorderen. Door industrialisatie zou de Nederlandse economie weer opgebouwd worden en zou ook de internationale positie van Nederland verbeteren. Als veel mensen zouden emigreren, zou de bevolking in de toekomst minder groeien en het werkgelegenheidsprobleem zou ook opgelost worden. Maar door emigratie zouden ook de internationale betrekkingen verbeterd worden. Zo zou Nederland veel positief contact hebben met de immigratielanden wat dan ook weer tot handel zou kunnen lijden.
Om te beginnen met het bevorderen van de migratie moest het hele ‘emigratieapparaat’ worden opgebouwd. De overheid zag emigratie als een vorm van internationale arbeidsbemiddeling en dit was de reden dat vlak na de oorlog vooral agrariërs werden gestimuleerd om te emigreren. De overige arbeidkrachten waren nodig bij het opbouwen van de industrialisatie in Nederland.
Later streefde de overheid naar meer emigratie, niet alleen van agrariërs. Het bevolkingsprobleem, en daarmee het werkgelegenheidsprobleem, was nog niet opgelost. De overheid steunde daarom met name de emigratie uit streken met een erg hoge structuurwerkeloosheid. Niet alleen werklozen, maar ook werkenden werden bijgestaan in hun emigratieplannen.
Er werden allerlei voorlichtingen georganiseerd (zie Figuur 2), er werden kranten opgericht voor contact met emigranten en de overheid zorgde voor een financiële bijdrage voor mensen die emigreerden (zie tabel 3). Dit alles om de emigratie maar zo veel mogelijk te stimuleren.
In tabel 3 kun je zien dat de overheid in 1949 nog maar weinig subsidieerde. Het aantal emigranten lag toen ook nog voornamelijk lager dan de jaren daarna, toen de overheid steeds meer subsidieerde. Het budget van de overheid is van een miljoen in 1949 naar 27 miljoen gulden in 1953 gestegen. In die jaren is het aantal emigranten dan ook verdubbeld. Toch moesten emigranten zelf zoveel mogelijk bijdragen om de overtocht te betalen. Hun budget werd door de overheid alleen aangevuld. Vanaf 1955 gold een heel ander systeem voor subsidiering. De eigen bijdrage van de emigrant aan de reiskosten werd toen bepaald aan de hand van het opgegeven inkomen van het jaar ervoor. Zo waren de kosten van de emigrant nu gebaseerd op hun inkomen en niet meer op hun bestemming. Nu kozen mensen ook voor landen die wat verder weg lagen, omdat de reiskosten nu niets meer uit maakten. Meer mensen kozen nu ook voor de Verenigde Staten (zie Tabel 1). De overige kosten van de reis werden door de overheid betaald, in de vorm van een emigratietoeslag.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden