Masai

De volgende stap is de Emanyatta. De emanyatta is een kamp van zo’n twintig tot veertig huizen, waar de jonge krijgers zullen wonen. Daar krijgen ze een opleiding op het sociale, religieuze en politieke vlak daarnaast worden ze ingewijd in de tradities, ze leren liederen en leren de kunst van het oorlog voeren. Wat eigenlijk de traditie was, is dat ze als ze werden ingewijd een leeuw moesten doden met alleen een speer, maar de regering van Kenia was hier niet zo blij mee. Ze wonen hier soms meer dan 10 jaar. Dan keren ze terug naar het dorp en eerst volgt er nog een belangrijke ceremonie, de Eunoto waarbij huwbare Morani (de krijgers) zich overgeven aan rituele dansen. Bij de Eunoto worden ze oudere krijgers. Ze springen, en hun voeten bijeen zo hoog mogelijk om zo dichter bij hen (enigste) god Engai te komen. Dan zullen ze trouwen en waarschijnlijk met meer dan één vrouw en continue met hun familie en vee bezig zijn.

Bij de vrouwen is het huwelijk hun 2e inwijding (na de besnijdenis), hoe ze dan gekleed wordt gaat de hele gemeenschap aan. Veel mensen in de stam maken vrijwillig vele kettingen van kralen voor de aanstaande bruid. Het trouwen van de jonge vrouw is echt “van de hele stam” en iedereen bemoeit zich er dan ook mee. Het is echt een kwestie van geven en nemen. De Masai vrouwen geloven “vandaag is het de beurt aan mijn dochter, morgen is het de beurt aan jouw dochter.” Alle stammen hebben een verschillende naam voor de bruidskleding, bij de Irpuko als Orkiripa en bij de Irkaputiei en de Irisonko als Imankek. Maar de kettingen en andere versieringen heten overal hetzelfde: Imasaa
Het leven bij de Masai zit vol met taboes en regels zoals dat bijvoorbeeld de Morani geen vlees mogen eten in de aanwezigheid van een vrouw. De ouderen zorgen ervoor dat hun kennis over tradities en hun vaardigheden worden overgebracht op de jongeren. De ouderen zijn verantwoordelijk voor het organiseren en leiden van vieringen en ceremonies. De ouderen beslissen wanneer een krijger tot de groep van de ouderen gaat behoren. Het krijgerschap duurt zo’n 8 tot 15 jaar. Na een lang en complex ritueel doen de krijgers die dan uitgekozen zijn afstand van het krijgerschap en hun lange, gevlochten haar. Ze worden ouderen.

Sprookjes Mythes van de Masai

Het verhaal van de mensen van vroeger

De tocht over de rotswand

Vroeger was alles anders. We leefden allemaal samen in de Grote Slenk. Er waren geen clans, geen stammen, geen rassen, zelfs geen leeftijdsgroepen. Iedereen leefde gewoon samen en we spraken dezelfde taal: Olmaa, de taal van de Masai. Het leven was lang niet slecht. Maar het bleef niet zo. Na een tijdje kwam de droogte. We gingen dood, ons vee ook. Zo kon het niet doorgaan. Af en toe kwam er een vogeltje met gras en takken om een nest te bouwen. Ergens moest het leven dus fris en groen zijn, maar waar? We besloten twee krijgers als verkenners uit te zenden. De krijgers hadden grote moeite met de klippen en de rotswanden. Toen ze eindelijk boven kwamen konden ze hun ogen niet geloven: voor hen strekten zich de hooglanden uit, vruchtbaar en groen. Weidegronden, rivieren, wat kan je nog meer dromen? Het land leek leeg, op de wilde beesten en de vogels na. De verkenners keerden terug naar de stoffige huizen in de droogte van de Grote Slenk en brachten verslag uit aan de oudsten. Dit was het land waar ze heen moesten! De vraag was alleen maar: hoe? Ellenlange discussies werden gevoerd, met argumenten en tegenargumenten. Uiteindelijk werd besloten een brug te bouwen, waarlangs de mensen en het vee die hooglanden konden bereiken. We maakten de brug en de reis kon beginnen. Maar toen de helft van de mensen boven was, bezweek de brug. De andere helft tuimelde naar beneden, de slenk in. De mensen boven besloten om de mensen beneden achter te laten. Die werden de Ilmeek, de niet-Masai, en leerden een andere taal. Later, veel later, raakten de Masai verdeeld in clans, subclans, subsubclans, subsubsubclans, het hield niet op. En ook de Ilmeek splitsten zich in meer stammen en rassen dan je voor mogelijk houdt. Maar eigenlijk moet je vooral onthouden dat er twee soorten mensen zijn, de Masai en de Ilmeek. Dat is zo sinds de dag dat de brug instortte.

Hoe de Masai aan hun vee kwamen.

In het begin hadden de Masai geen vee. Alleen de Dorobo hadden het. Maar toen kwam Engai, die de hemel en de aarde en alles wat erop staat gemaakt heeft, naar beneden. Hij wilde de Dorobo nog meer vee geven en zei tegen hen: “Laten we afspreken dat jullie morgenochtend hier komen.” “Goed,” antwoordden de Dorobo. Ze gingen naar huis om te slapen. Maar een Masai die Maasinta heette had alles gehoord. Hij bleef de hele nacht waken op de plaats waar Engai had gesproken. Hij wachtte wachtte wachtte maar, en toen de ochtend aanbrak zag hij Engai verschijnen. Engai vroeg aan de Masai: “Wie ben je” “Maasinta” “Waar zijn de Dorobo?” “Dat zou ik niet weten. Die gasten zijn groot genoeg om op zichzelf te letten.” Engai liet een hele kudde koeien één voor één langs een leren touw uit de hemel naar beneden zakken. Het waren er zoveel dat Maasinta na een tijdje riep: “Stop!” Op die manier kreeg de Masai ook vee. Maasinta liep weg met zijn koeien, en het vee van de Dorobo liep gewoon mee. Toen de Dorobo wakker werden waren ze al hun vee kwijt. Ze waren razend en schoten met hun pijlen het leren touw naar beneden. Engai zag dit en hield zich ver weg schuil. Sinds die dag is al het vee van de Masai, en kunnen de Dorobo in de bossen op wilde beesten jagen om aan eten te komen. Ze drinken zelfs geen melk! Eerst hadden alle Masai vee, ook de vrouwen. Wanneer het vee van de vrouwen graasde moesten de kinderen ervoor zorgen. Maar op een dag was er een vrouw die zei: “Mijn kind kan nu nog geen vee hoeden. Het moet eerst een hapje eten.” Tja, toen wilden natuurlijk alle moeders dat hun kinderen eerst wat aten. En toen dat gebeurd was, was het vee allang weg. Het waren wilde dieren geworden! Zo zijn de vrouwen hun vee dus kwijtgeraakt. Ze gingen toen maar bij de mannen wonen, die wel wisten hoe je voor het vee moest zorgen.

In het begin hadden de Masai geen vee. Alleen de Dorobo hadden het. Maar toen kwam Engai, die de hemel en de aarde en alles wat erop staat gemaakt heeft, naar beneden. Hij wilde de Dorobo nog meer vee geven en zei tegen hen: “Laten we afspreken dat jullie morgenochtend hier komen.” “Goed,” antwoordden de Dorobo. Ze gingen naar huis om te slapen. Maar een Masai die Maasinta heette had alles gehoord. Hij bleef de hele nacht waken op de plaats waar Engai had gesproken. Hij wachtte wachtte wachtte maar, en toen de ochtend aanbrak zag hij Engai verschijnen. Engai vroeg aan de Masai: “Wie ben je” “Maasinta” “Waar zijn de Dorobo?” “Dat zou ik niet weten. Die gasten zijn groot genoeg om op zichzelf te letten.” Engai liet een hele kudde koeien één voor één langs een leren touw uit de hemel naar beneden zakken. Het waren er zoveel dat Maasinta na een tijdje riep: “Stop!” Op die manier kreeg de Masai ook vee. Maasinta liep weg met zijn koeien, en het vee van de Dorobo liep gewoon mee. Toen de Dorobo wakker werden waren ze al hun vee kwijt. Ze waren razend en schoten met hun pijlen het leren touw naar beneden. Engai zag dit en hield zich ver weg schuil. Sinds die dag is al het vee van de Masai, en kunnen de Dorobo in de bossen op wilde beesten jagen om aan eten te komen. Ze drinken zelfs geen melk! Eerst hadden alle Masai vee, ook de vrouwen. Wanneer het vee van de vrouwen graasde moesten de kinderen ervoor zorgen. Maar op een dag was er een vrouw die zei: “Mijn kind kan nu nog geen vee hoeden. Het moet eerst een hapje eten.” Tja, toen wilden natuurlijk alle moeders dat hun kinderen eerst wat aten. En toen dat gebeurd was, was het vee allang weg. Het waren wilde dieren geworden! Zo zijn de vrouwen hun vee dus kwijtgeraakt. Ze gingen toen maar bij de mannen wonen, die wel wisten hoe je voor het vee moest zorgen.

Waarom mensen sterven en de maan weer levend wordt

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

Op een dag vertelde Engai, die alles wat bestaat gemaakt heeft, aan Maasinta: “Als er een mens sterft, en je gooit het lichaam weg, dan moet je zeggen: “ Nchoo ake peyie eye oltung’ani iwa auluo nilo ajo. Apa tua nilotie, tung’anie tua niitu.” Dat betekent : Mens, sterf en wordt weer levend. Maan, sterf en blijf dood.” Niet lang nadien stierf er een kind, maar het was niet een van Maasinta’s eigen kinderen. Toen Maasinta zag dat het dode kind op de savanne niet van hem was zei hij hardop: “Mens, sterf en blijf dood. Maan sterf en word weer levend.” Daarna keerde hij naar huis terug. Een poosje later stierf er weer een kind, en dit keer was het wel een kind van Maasinta. De man zei: “Mens sterf, en word weer levend. Maan sterf, en blijf dood.” Engai antwoordde: “Je bent te laat, vent. Je had dit al moeten zeggen toen dat andere kind dood was. Je hebt het allemaal verknald, die dag.” Zo komt het dat mensen sterven en niet meer terugkeren. De maan daarentegen sterft wel maar wordt telkens weer levend, en we kunnen haar altijd zien.