Ierland

Inleiding

Ierland sinds is al lange tijd getekend door verdeeldheid. De verschillen tussen de verschillende groepen in Ierland hebben voor een tweedeling van het land gezorgd. Mijn doel is de gevolgen van deze deling op een rijtje te zetten en om te kijken hoe de toekomst eruit ziet voor Ierland, is het mogelijk om weer een verenigd Ierland te krijgen?
Regelmatig is (Noord) Ierland in het nieuws. Uiteraard bijna altijd in relatie tot geweld. Deze gewelddadigheden gaan al weer een tijdje terug.

Ierland in zijn algemeenheid

Als je eenmaal in Ierland geweest bent zal het je niet verbazen dat Ierland de bijnaam heeft het
'Groene Eiland'. Ierland is een land vol met grote groene weilanden en uitgestrekte vlaktes. Het groene geeft het milde karakter van het klimaat weer waarin Ierland zich bevindt. Ierland heeft een Cfb-klimaat als je het Ierse klimaat uitdrukt in koppenklimaatsysteem. Het Ierse klimaat wordt beïnvloed door de relatief warme wateren van de Golfstroom en de zuidwestenwinden die van over de Atlantische Oceaan komen. De temperaturen zijn vrijwel gelijk voor het hele eiland. Januari en februari zijn de koudste maanden, met temperaturen tussen de 4 en 7°C. In juli en augustus stijgen de temperaturen tot 14 à 16°C. In mei en juni schijnt de zon het vaakst met gemiddeld 5 tot 7 uur zon per dag.
In de lager gelegen gebieden bedraagt de jaarlijkse neerslag gemiddeld tussen de 800 en 1200mm. In het oosten bedraagt het minder dan 750mm en in het westen komt men tot 1500mm. In bergachtige gebieden kan de jaarlijkse neerslag oplopen tot 2000mm.
Door enorme regenval langs de westkust is het niet vreemd dat je daar veenbodem aantreft. In het overige deel van het land tref je bruine bosbodems aan. De ooit zo uitgestrekte natuurlijke Ierse wouden zijn sinds de 17e eeuw zo goed als verdwenen. Maar nog steeds kent Ierland ideale omstandigheden voor de ontwikkeling van wouden: het gunstig klimaat en de ideale bodem laten een tot drie keer snellere groei toe dan in de rest van noordwest Europa. De Ierse overheid is reeds met een herbebossingsprogramma begonnen door het aanplanten van sparren, pijnbomen en lariksbomen.

Ierland werd na de laatste ijstijd losgemaakt van het Europese vasteland. Hierdoor heeft het eiland een minder omvangrijke fauna en flora dan in de rest van Europa. 'The Burren' in het graafschap Clare, een gebied met ruwe, koolstofhoudende kalksteen, bevat echter nog unieke flora. Door 'The Wildlife Act' werden in 1976 zo'n 68 soorten inheemse flora beschermd. Vandaag de dag is het mogelijk 76 natuurreservaten en 5 nationale parken over het hele eiland te bezoeken.
Van de ruim 280 wilde vogelsoorten die in Ierland werden geregistreerd zijn er 135 die er ook broeden. Tot de meest interessante soorten behoren de steenvalk, de slechtvalk en de ijsvogel. Zalm, paling, snoek en forel zijn enkele van de vele vissoorten die in Ierland nog overvloedig voorkomen. Er zijn zo'n 31 zoogdiersoorten met onder andere rode herten, vossen, dassen, rode eekhoorns, otters en robben.

Ierland is een eiland met een kustlijn van 3172 kilometer. De kuststreken zijn bergachtig en ze omsluiten een centraal laagland, waarin honderden meren en weidse veengebieden liggen. De omringende bergen zijn echter door erosie en verwering ver afgesleten. De hoogste berg is de Carrantou Hill die 1040 meter hoog is. Een van de meren is Lough Neagh, het grootste met een oppervlakte van 396km². Hier stroomt ook de rivier van Ierland, de Shannon. Het ontstaan van deze meren is vrij logisch gezien de komvormige figuur die door de ligging van de gebergten ontstaat. Het meer van Lough Neagh is gezien zijn beroemde 'monster van Lough Neagh' een van Ierland's beroemdste toeristische trekpleisters.
De 'bergen' die de westkust beschermen tegen de Atlantische oceaan zijn erg ruw en steil. Ze zijn ingekerfd door diepe ravijnen en lange, bochtige fjorden. Aan de oostzijde scheidt de 80 kilometer brede Ierse Zee Groot-Brittannië en Ierland.

Ierland is een dunbevolkt land. Het heeft een oppervlakte van ongeveer 85.000km² (dat is bijna drie keer de oppervlakte van Nederland), maar daarentegen wonen er slechts 5 miljoen mensen (1/3 van de totale Nederlandse bevolking). Er wonen gemiddeld dus zo'n 60 mensen per km². Zo gelijkmatig is de verdeling echter niet, want alleen in Dublin en Belfast (inclusief voorsteden weliswaar) wonen al bijna 2 miljoen mensen. Inwoners in stedelijke gebieden 57,0% tegen 43% in landelijke gebieden.
Er zijn dus ook gebieden in Ierland waar slechts 10 of minder mensen per km² wonen. Dit komt voor ten westen van de lijn Sligo en Galway. Het land is verdeeld in 32 counties (ofwel graafschappen), waarvan de 6 noordelijkste uit de Provincie Ulster, na de deling Noord-Ierland zijn gaan heten.

Doordat er zoveel neerslag valt in het grootste deel van Ierland, kan men bijna geen akkerbouw bedrijven. Dit wordt alleen gedaan in het drogere noordoosten. Daar is ook het gemengde bedrijf te vinden. In het midden, zuiden en westen van het land komt het goed uit, dat er geen hoge bevolkingsdichtheid is, want daardoor is er nu ruimte om het vee te laten grazen en ook om veeteelt te bedrijven. Het is verreweg de belangrijkste bedrijfstak in de agrarische sector. Volgens de boeken over Ierland leven er in Ierland evenveel schapen en 2x zoveel runderen als mensen. Vlees en vleesproducten hebben ook een groot aandeel in de export. Een tweede bron van inkomsten is de textielindustrie in Belfast en Dublin en de in Belfast aanwezige scheepsbouw. Ook industrie die zich bezighoudt met het maken van hi-tech producten wordt steeds belangrijker.
(Ik hoorde laatst van een TU student uit Enschede die had stage gelopen in een Philips-fabriek in Ierland, dat de Ieren aardig op weg zijn met hun technologische ontwikkelingen).
De laatste inkomstenbron vormt het toenemende toerisme. Dit komt vooral door de grote uitgestrekte meren, die zeer geschikt zijn voor de watersport en de mooie bossen, waar fervente wandelaars zich lang kunnen vermaken.

De Geschiedenis

Na acht eeuwen Britse overheersing, die getekend zijn door een verbeten, bij tijd en wijle bloedige strijd, is het eiland in tweeen gedeeld. De Ierse Republiek heeft een katholieke bevolking en in het
Brits Noord-Ierland is twee derde van de bevolking protestant. Dit religieuze verschil heeft geleid tot de tweedeling waardoor met name Noord-Ierland zo dikwijls in het wereldnieuws komt. De politieke leiders in Dublin, de hoofdstad van de republiek, zijn in het algemeen voorstanders van een verenigd Ierland. Afgezien van een kleine minderheid keerden zij zich echter tegen het terrorisme van het Ierse Republikeinse Leger (IRA), dat zowel in de republiek als in Noord-Ierland een illegale organisatie was/is.

Toen Ierland zelf werd gekerstend door de nog altijd zeer vereerde4 Sint Patrick (432-465 n. Chr.) en diens volgelingen was het opgedeeld in vijf koninkrijken. Het ontwikkelde zich sinds de 5e eeuw tot een centrum en voorpost van de christelijke geloofsverkondiging. Ook de beoefening van kunst en wetenschap bloeide hier op in een tijd dat Rome en Italië te lijden hadden onder de naweeën van de volksverhuizingen. Drie eeuwen later werd het welvarende eiland belaagd door krijgszuchtige Vikingen. In 1172 is de eeuwenlange Ierse ellende in feite begonnen. In dat jaar zond de Engelse koning Hendrik II, geheel in de lijn van de Normandische Vikingtraditie, zijn ridders over de Ierse Zee om het 'Groene Eiland' te veroveren. Zo kwam Ierland onder de Engelse overheersing, waarvan de sporen nog altijd niet volledig zijn uitgewist. Vooral niet in de harten van de Ieren.

De grote meerderheid van de Ieren is vanouds rooms-katholiek. De protestanten in Noord-Ierland stammen merendeels af van Engelse en Schotse immigranten. Deze immigratie werd vooral in de 16e en 17e eeuw sterk gestimuleerd. Olivier Cromwell, de in de Engelse geschiedenis om andere redenen bekende religieuze fanaticus, ontnam in het midden van de 17e eeuw de katholieke Ieren hun grondbezit. Na zijn tijd, in 1690, werd de uitoefening van de katholieke godsdienst in Ierland zonder meer verboden. Dit gebeurde onder de koning Willen van Oranje, de Nederlandse stadhouder Willem III, die het Ierse verzet voor lange tijd wist te breken. Naar hem noemen de fervente Noord-Ierse protestanten zich nog altijd orangisten.

In 1798 gaf een mislukte opstand van Wolfe Tone de aanzet tot nieuwe langdurige onlusten. Drie jaar later schaften de Britse onderdrukkers het Ierse parlement af, het laatste spoor van de onafhankelijkheid van weleer. De verhoudingsgewijs weinige Ieren die stemgerechtigd waren, konden sindsdien slechts hun parlementsleden kiezen in het Britse Lagerhuis in Westminster, waar de Ieren uiteraard een minderheid vormden. Daar kwam bij dat de antikatholieke stemming destijds nog niet was uitgewoed. Katholieken mochten geen openbare ambten bekleden en konden Ierland dus ook niet in het parlement vertegenwoordigen.

In de loop van de 19e eeuw kreeg de politieke onrust in Ierland een extra accent door ernstige economische problemen. Het land was nog dicht bevolkt: er leefden toen twee keer zoveel mensen als tegenwoordig. Daarbij waren de Ieren bijna volledig afhankelijk van de resultaten van de aardappelteelt. Tussen 1846 en 1849 werd hun land getroffen door een aantal misoogsten, die te wijten waren aan een schimmelziekte waardoor de aardappels wegrotten. Deze misoogsten leidden tot onvoorstelbare hongersnoden, waar bijna 1 miljoen mensen het slachtoffer van werden. Veel Ieren zochten hun geluk in de emigratie naar Noord-Amerika. In de Verenigde Staten leven nu nog 10 miljoen mensen van Ierse afkomst. Ook de aanhoudende stroom emigranten heeft in Ierland trieste sporen nagelaten. Vervallen of zonder meer verlaten dorpjes en turfstekerrijen en braakliggende velden getuigen nog van de 19e Eeuwse ellende.

Vlak voor het begin van de Eerste Wereldoorlog leek de Britse regering er eindelijk van overtuigd dat het ook toen nog roerige Ierland een of andere vorm van zelfstandigheid moest krijgen. Ook toen al waren er protestanten in Noord-Ierland, die liever naar de wapens grepen dan zich aan een katholieke overheid te onderwerpen. Ierse nationalistische groeperingen konden weldra van de politieke situatie tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruik maken om de onafhankelijkheid met een gewapende opstand af te dwingen.

In 1916 mislukte een poging hiertoe vooralsnog, maar toen in 1918 de Eerste Wereldoorlog ten einde was, kon dankzij de bevrijdingsbeweging 'Sinn Fein' (Wij Alleen) weer een Iers parlement bijeenkomen, het 'Dail Eirean'. Voorzitter hiervan werd Eamon de Valera, die later de eerste president zou worden van de Ierse Republiek. De IRA verklaarde alsnog de oorlog aan Groot-Brittannië, waarop de Britse soldaten naar Ierland werden gestuurd. In 1921 stelden de zes overwegend protestantse provincies in Ulster (Noord-Ierland) een eigen parlement in, dat in Belfast bijeenkwam. Een jaar later werd de rest van Ierland als zelfstandige staat afgescheiden van Groot-Brittannië, waarmee het naar Britse gebruik verbonden bleef als 'dominion' in het Gemenebest. Daarop begon de kwestie Noord-Ierland zich duidelijker af te tekenen. Er brak een burgeroorlog uit die pas in 1923 werd beëindigd. Ook de Sinn Fein raakte verdeeld in de voor- en tegenstanders van de door Groot-Brittannië geboden grotere politieke eensgezindheid tussen Groot-Brittannië en Ierland, inmiddels omgedoopt tot Eire. Het land bleef een koninkrijk binnen het Gemenebest. In de Tweede Wereldoorlog hield Ierland zich als neutrale natie afzijdig. In 1949 werden de laatste banden met Groot-Brittannië verbroken en werd de Ierse Republiek (Eire) uitgeroepen. Hierdoor bereikten de spanningen in het Britse gebleven Noord-Ierland evenwel een nieuwe hoogtepunt.

De IRA

De IRA (Irish Republican Army) is in 1916 in de tijd van de Paasopstand in Dublin ontstaan. Zijn heeft haar wortels in vroegere republikeinse en anti-Britse organisaties. vooral in de Ierse Revolutionaire (latere Republikeinse) Broederschap. De IRA werd in 1858 opgericht door naar New York geëmigreerde Ieren. Er waren toen enorm veel mensen geëmigreerd, vanwege het voedselgebrek door enkele mislukte aardappeloogsten. Men kwam in opstand tegen de Britten, die hen hadden moeten helpen. Zo ontstonden er geheime genootschappen, die met geweld de Ierse onafhankelijkheid wilden afdwingen.

De IRA was grotendeels verantwoordelijk voor het voeren van een succesvolle guerilla-oorlog tegen de Britten tussen 1919 en 1921. De aanvallen waren geconcentreerd op het Royal Irish Costabulary en het leger, die gezien werden als vertegenwoordigers van de Britse heerschappij. De meer militante leden van de groep weigerden echter het Verdrag met Groot-Brittannië in 1921 te accepteren. In dit Verdrag werd Ierland verdeeld in Noord en Zuid. In die tijd verliep de economische ontwikkeling van het land ongelijkmatig. Het katholieke zuiden was landelijker en armer dan het noorden. De IRA stelde zichzelf tot taak de hereniging van het eiland te bewerkstelligen door middel van geweld. De IRA werd verslagen in de Ierse Burgeroorlog (1922-1923) en werd verder verzwakt door de beslissing van Eamon de Valera in 1926 om een meer politieke lijn te volgen. (Hij richtte een politieke partij, de Fianna Fail, op en leidde deze de Dail (het parlement) binnen). Ondanks campagnes tegen de Britten in 1939 en van 1956-1962, bleef de IRA een buitengesloten organisatie.

In 1969 onderzochten de leiders in Dublin (Zuid-Ierland) nogmaals de mogelijkheid van politieke in plaats van gewelddadige acties. De bestaande IRA kon daardoor niet antwoorden op de nieuwe ronde van problemen in het noorden. Het resultaat was, dat aan het eind van 1969 de IRA werd gesplitst in twee groeperingen, die in januari 1970 naar buiten traden als de 'Official IRA' (OIRA) en de 'Provisional IRA' (PIRA).

De OIRA volgde vanuit Dublin een meer politieke lijn, hoewel men zich af en toe genoodzaakt voelde om geweld te gebruiken. Een OIRA-bom doodde bijvoorbeeld zeven mensen in de Parachute Regiment Officers' Mess in Aldershot. In mei 1972 echter maakte de OIRA een wapenstilstand voor onbepaalde tijd bekend. Deze wapenstilstand duurt sinds die datum nog steeds voort.
Het doel van de OIRA is 'revolutionair socialisme', het samenbrengen van alle arbeiders in Ierland (protestant en katholiek) om de bestaande regeringen weg te jagen.

Tot de PIRA behoorden de meer militante Republikeinen, voornamelijk in het noorden, die vonden dat een politieke benadering waarschijnlijk geen succes zou hebben. Deze groepering van de IRA maakte onmiddellijk gebruik van het inzetten van het Britse Leger in Belfast. Eerst geleid door Ruari O'Bradaigh en Sean Mac Stiofain, behaalden ze enig succes tegen de Britten in het begin van de jaren '70, waardoor het conflict in Ierland escaleerde en haar invloed zich uitbreidde naar het vasteland door middel van gerichte bomaanslagen.
In 1970-1977 werden veel leiders van de PIRA gearresteerd. in diskrediet gebracht of gedood. Dit had een reorganisatie tot een 'cellenstructuur' met toegewijde aanhangers tot gevolg, waar alle veiligheidstroepen weinig vat op hadden.

Niettemin had de strijd binnen en buiten de PIRA, gekoppeld aan een toenemende deskundigheid bij de veiligheidstroepen, een verzwakkend effect. In de nasleep van de hongerstakingen in 1981 ontplooide Gerry Adams initiatieven om de PIRA de politiek binnen te leiden, waarbij Sinn Fein (Wij Alleen) als spreekbuis fungeerde. Dit heeft echter geen gewelddadigheden kunnen voorkomen.

De Gevolgen van de deling

Sociale Gevolgen

Voor de katholieke meerderheid in de Republiek Ierland bracht de afscheiding van Groot-Brittannië
een gevoel van vrijheid teweeg. Ze konden nu weer de godsdienst aanhangen die ze wilden en niet een die hen opgedrongen werd. Voor de protestanten in de Republiek en de katholieken in Noord-Ierland kwamen er nu echter grote problemen: zij waren duidelijk een minderheid in het gebied waar ze woonden. Er heeft een groot aantal mensen (uit de plaatselijke minderheidsgroepen?), waarschijnlijk uit angst voor geweldplegingen het land verlaten. De meeste van hen zijn in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten neergestreken.

Natuurlijk zijn niet alle 'minderheids-mensen' vertrokken en daardoor bleef er een gemixte bevolking, waarvan de twee groepen niet of nauwelijks met elkaar in contact wilden komen. Dit had tot gevolg dat er aparte katholieke of protestante woonwijken ontstonden en dat er ook apart onderwijs gegeven werd. Zelfs op dit moment nog wordt een muur gebouwd rondom een katholieke wijk in Belfast.

Economische Gevolgen

Doordat de Republiek Ierland in 1921 zelfstandig werd, verloor zij ook de economische steun van Groot-Brittannië. Hierdoor kwam de republiek dan ook goed in de problemen, met als gevolg dat Ierland in een situatie van een soort Derde Wereld Land terechtkwam. Het kon namelijk niet meedoen met de industrialisatie die in de andere West-Europese landen en in Ulster met sprongen vooruit ging. Er was immers geen geld om de nodige machines te kopen of te vervaardigen. Ook nu nog behoort de Republiek Ierland met een Bruto Binnenlands Product (BPP) per hoofd van de bevolking van bijna $13.000,- tot de armere landen van de Europese Unie. Het land is echter de laatste elf jaar dankzij goede economische prestaties en steun van EG-fondsen, bezig aan een inhaal race. In 1986 bedroeg het Ierse BBP/CAPITA nog 63% van het EU-gemiddelde, terwijl dit in 1993 dit cijfer tot 77 % was gestegen. De Ierse economie zit in een positieve spiraal en haar economische positie is duidelijk aan het verbeteren ten opzichte van het Verenigd Koninkrijk.

Dit wordt vooral veroorzaakt doordat er een (fiscaal) uiterst vriendelijk vestiging klimaat is in Ierland. Hierdoor zijn de Ieren erin geslaagd, veel op de export georiënteerde, buitenlandse bedrijven aan te trekken, waardoor er een enorme groei in de ontwikkeling van de export is te zien.

De economische situatie van Noord-Ierland in de jaren '20 was natuurlijk geheel anders. Zij hoorden bij Groot-Brittannië en bleven daar dus ook gewoon inkomsten van ontvangen. Er kon dus meegedaan worden aan de industrialisatie. Toen Groot-Brittannië in de jaren '80 echter een enorme recessie te verwerken kreeg, drong deze klap natuurlijk ook gedeeltelijk door tot Noord-Ierland. naast deze klap had Noord-Ierland ook nog te maken met een wereldwijde recessie in de scheepsbouw (een van de industrieën in Noord-Ierland).

Politieke en Demongrafische Gevolgen

Op je het politieke vlak zijn er natuurlijk ook enkele veranderingen opgetreden. De Republiek Ierland wordt sinds de deling vanuit Dublin, op basis van een nieuwe grondwet, geregeerd door een eigen, zelf gekozen regering en parlement (de Dail). Noord-Ierland heeft sinds het zelfstanding worden van de Republiek Ierland een eigen parlement in Belfast, waardoor men enige vorm van inspraak heeft op de besluitvorming in Londen.

Omdat de IRA tegen een verdeeld Ierland is, ondernamen zij harde acties. Door deze acties van de IRA hebben de politieke beslissingen ook gevolgen op de demongrafische gegevens van totaal Ierland. Als gevolg van het door de IRA gebruikte geweld is er een behoorlijke stijging van het sterftecijfer, want in de afgelopen 25 jaar zijn er heel veel mensen omgekomen bij acties van de IRA.

Een ander demografisch punt (waarvan ik echter niet denk, dat het een gevolg is van de deling) is het feit dat de helft van de Ierse bevolking jonger is dan 25 jaar. De rede hiervoor is dat in Ierland de religie nog een grote een grote invloed heeft op het geboortepatroon van de bevolking. Ook de rede dat abortus streng verboden is draagt bij aan de relatief jonge bevolking, die zien geen leven voor zich weggelegd op een boerderij met de naaste buren op vijf kilometer afstand. Zij trekken naar de stad om daar hun geluk te beproeven, want daar zit de groei in de economie.
Er is een duidelijke tendens naar het oosten te zien, waar dus een hogere bevolkingsdichtheid ontstaat en het toch al niet al te dichtbevolkte westen wordt steeds meer een wild natuurgebied.

De weg naar de vrede

De eerste grote stap van zowel de Republiek Ierland als van Groot-Brittannië werd gezet op 15 november 1985 in Hillsborough bij Belfast. Er werd toen een Engels-Iers Verdrag ondertekend, waar jarenlang door beide partijen aan was gewerkt om de vrede en stabiliteit in Noord-Ierland te bevorderen.

De rol van de Republiek werd duidelijk geformuleerd, waarbij de regering van Dublin werd toegestaan om toekomstverwachtingen uit te spreken en voorstellen te doen met betrekking tot Noord-Ierland, voornamelijk op het gebied van veiligheid, rechtspraak en politiek. In ruil daarvoor accepteerde de Republiek dat Ierland gescheiden zou blijven, zolang de meerderheid van het noorden prijs stelde op handhaving van de band met Londen. Het Verdrag moest de identiteit en het respect erkennen van twee gemeenschappen in Noord-Ierland en het recht van elk om hun idealen na te streven op een vreedzame en wettige wijze.

In oktober 1993 is er een golf van geweld in Ierland. Een IRA-bomaanslag leidt tot een golf van geweld tussen de verschillende groeperingen. Een IRA aanslag die gericht was tegen de leiders van de UDA (Ulster Defense Associasion). Doordat de bom te vroeg afging vielen er veel onschuldige doden. Ook de bommenleggers lieten hierbij het leven. De protestanten extremisten regeren echter enkele uren later door een katholieke taxichauffeur te doden. In de dagen erna volgen nog meer slachtoffers. Op 30 oktober openden twee leden van de UFF (Ulster Freedom Fighters) het vuur op de bezoekers van een café. Het aantal doden sinds de aanslag van 23 oktober kwam daarmee op 24.
Het geweld in Noord-Ierland leek de doodklap voor het vredesinitiatief van de katholieke nationalist John Hume. Deze had in het geheime gesprekken met Gerry Adam, de leider van Sinn Feinn, de politieke tak van de IRA, een vredesplan uitgewerkt.
In de eerste helft van november bleek uit uitspraken van de Ierse premier Reynolds en zijn Britse collega Major dat Londen en Dublin achter de schermen druk bezig waren op een oplossing te vinden om het al 25 jaar langdurende conflict, dat al 3.000 doden eiste en 40.000 gewonden gekost had, op te lossen. Londen was ondanks het geweld in het geheim in bespreking met de IRA.
De tweede stap naar vrede werd op 15 december 1993 gezet door het ondertekenen door premier Major en premier Reynolds van de Joint Declaration on Peace, ook wel de Verklaring van Downing Street genoemd. Deze verklaring houdt heel in het kort in dat een toekomstig verenigd Ierland niet meer wordt uitgesloten. Wanneer er tijdens een referendum een meerderheid van de Noord-Ierse bevolking stemt voor een verenigd Ierland, dan zal Groot-Brittannië zich daarbij neerleggen.

Een andere belangrijke stap werd op 1 september 1994 door de IRA gezet. Zij besloten de wapens neer te leggen en zo een gesprek met de leiders van Groot-Brittannië af te dwingen. De voorwaarde voor een gesprek van de kant van Groot-Brittannië was dat er een wapenstilstaand van minstens drie maanden aan vooraf moest gaan. Aan deze voorwaarde werd voldaan en zo was er op 9 december 1994 in het 'Stormont'-kasteel te Belfast een historische ontmoeting tussen de afgevaardigden van de IRA, Sinn Fein en die van Groot-Brittannië. Hierin werd duidelijk gesteld dat de ontwapening van de IRA naar Britse tevredenheid moest verlopen, anders zou Sinn Fein uit de onderhandelingen worden verwijderd.
Op 22 februari 1995 presenteren de Ierse premier John Burton en Britse premier John Major een concept vredesontwerp, die door de verschillende partijen met gematigde gevoelens wordt ontvangen.
In de maanden die hierna volgen raakt het vredesoverleg in een impasse, doordat IRA wil zijn wapens niet in wil leveren, weigert Groot-Brittannië de vredesgesprekken voort te zetten. Op 3 juli 1995 breken er onlusten uit die het gevolg zijn van de ontevredenheid over de vastgelopen vredesgesprekken.

Op 9 februari 1996 is er een abrupt einde van het staak-tot-vuren van de IRA. Vlak na de bekendmaking ontploft er een zware bom in het kantorencomplex Canary Wharf in Oost-Londen. De onderhandelingen waren niet zo gegaan als de IRA gehoopt had en zij had weer gegrepen naar de gewelddadige oplossing. De hoop dat de IRA het bij een aanslag zo laten, bleek ijdel. Op 15 februari 1996 werd er een bom gevonden in een telefooncel in het Londense theatercentrum West End. Drie dagen later ontplofte er een Londense dubbeldekker. Ondertussen leefden iedereen weer in spanning. De 'vrede' was voorbij.
Op 10 juni 1996 starten er in Belfast weer nieuwe vredesonderhandelingen, deze staan echter vrij snel weer op losse schroeven door een zware IRA-bomaanslag in het centrumvan Manchester. Voor een nieuwe staak-tot-vuren leek de IRA niet bereid, vandaar dat Sinn Fein ook niet betrokken werd in de nieuwe onderhandelingen.
En ook nu nog sukkelt Ierland verder zonder dat het eigenlijk in stap dichter in de richting van vrede komt. Regelmatig treden er conflicten op tussen katholieke en protestante groeperingen. Nu ook weer zeer recent botsen de twee groepen.

Economische toekomst/ Toekomst voor een verenigd Ierland

Zoals eerder gezegd is Ierland bezig aan een economische inhaalrace. Deze komt deels voort uit eigen kracht, maar anderzijds wordt deze veroorzaakt door de financiële impuls die jaarlijks door de EU fondsen richting Ierland gaan. Een eventuele hereniging van Ierland, hoewel deze ver weg lijkt. Zal zonder hulp van buitenaf een economische crisis veroorzaken. Deze zal te vergelijken zijn met de economische crisis na de eenwording van Duitsland. Zover zal de Europese Gemeenschap het niet laten komen, als er een eenwording komt, liggen er plannen klaar voor een jaarlijks (vijf jaar lang) 640 miljoen gulden extra, boven op de jaarlijkse 2,5 miljard via de EU fondsen, voor de ontwikkeling van Ulster en die zal hard nodig zijn, daar zij bij afscheiding 10 miljard per jaar van Groot-Brittannië zal moeten missen.