Deconcentratie in de regio Nijmegen

Inleiding In de 19de eeuw was Nijmegen nog een vestingstad waarvan nu nog veel is terug te vinden in het oude stadscentrum met als muren de 1e walstraat, de 2e walstraat en als derde wal de van Welderenstraat. De grote concentratie van mensen was dus te vinden binnen de stadsmuren op een aantal boerendorpjes buiten de muren na. Begin twintigste eeuw werd er voor het eerst buiten de muren gebouwd en in de twintigste eeuw is Nijmegen flink aan het uitbreiden geweest. In chronologische volgorde werden de wijken als Heesch, Dukenburg en Lindenholt erbij gebouwd. In de loop der decennia zijn veel mensen zich gaan concentreren in de nieuwe wijken om vrij simpele redenen. Het is daar rustiger wonen, mooiere woonomgeving etc. Er begonnen zich in de nieuwe wijken winkelcentra te ontwikkelen zodat men niet meer naar de stad hoefde voor een boodschap maar zodat de boodschap in de eigen wijk gedaan kon worden. Dus na een concentratie van mensen in het oude stadscentrum in de 19e eeuw gingen de mensen zich in de nieuwe wijken die in de loop van de 20ste eeuw gebouwd werden concentreren. Ruimtelijke geleding op Nijmeegs lokaal niveau In 1860 was er nog helemaal geen geleding in Nijmegen. Nijmegen was een stad binnen de muren en daar was alles te vinden. Begin 20ste eeuw werd er voor het eerst buiten de muren gebouwd, getuige de oude herenhuizen op de Oranjesingel en het Keizer-Karelplein dat naar Frans voorbeeld werd aangelegd: een immens verkeersplein voor begrippen van die tijd. Rond 1940 werden de eerste wijken als Heesch neergezet en daar kwamen ook winkels en andere sociale voorzieningen zodat er wel degelijk sprake was van enige geleding in de stad Nijmegen. In 1960 waren de wijken in Dukenburg klaar om aan het publiek gepresenteerd te worden en rond 1980 was dat het geval met de wijken in Lindeholt. In 2010 wordt gehoopt de wijken in de Waalsprong te kunnen opleveren en zo is de Nijmeegse ruimtelijke geleding door de jaren heen. Zie ook bijgevoegde afdrukken van de ruimtelijke geleding van Nijmegen door de jaren heen.
De grote/kleine steden problematiek in Nijmegen Na de industriele revolutie vond er verstedelijking plaats door de opkomende industrie in de stad (pullfactor) en de mechanisatie van de landbouw (pushfactor), waardoor de stad zodanig groeide dat men begon te kampen met problemen. De huizenprijs begon absurd te stijgen door gevolg van een groot toenemend aantal mensen en een onvoldoende stijging in het aanbod van huizen. Men bouwde nieuwe wijken in de stad waar maar plek was, waardoor er heel wat groen verloren ging. Doordat jonge gezinnen naar de nieuwe, rustige groeikernen trekken verdwijnen voorzieningen als scholen en winkels. Hierdoor werd de grote stad minder aantrekkelijk. Men gaat naar de omliggende groeikernen, zoals Malden, Beuningen en Elst trekken. Maar men begon de nadelen van de suburbanisatie in te zien, waardoor men weer terug trekt naar de stad: fileproblemen: er is een massaal woon- en werkverkeer milieuproblemen: door de uitlaatgassen, aanleg van nieuwe wegen, ruime suburbane woongebieden kosten veel ruimte en natuur gebieden en mooie landschappen gaan verloren. energieproblemen: door toename van de mobiliteit worden de schaarse energiebronnen te snel verbruikt.