De wadden

De Wadden is het natuurgebied in het westen van Denemarken en in het noorden van Duitsland en Nederland. Het gebied bestaat uit eilanden, water en een stuk van het vasteland. Het gebied bezit een weelderige plantengroei. De dierenwereld kent talloze kleine en grote soorten. Voor miljoenen kleine visjes is het gebied een kinderkamer. Ze brengen er hun jeugd door. Voor veel vogels is het een voorraadkamer. Alle vogels bij elkaar pikken per dag meer dan
100.000 kilo voedsel uit het slik op. De zeehonden gebruiken het gebied als kraamkamer. De jonge dieren worden er geboren en

groot gebracht. Voor mensen is het een schatkamer. De natuur is er erg mooi en je vindt er volop rust. Bovendien bleek er in de zeebodem zout en aardgas te zitten. Aan de noordkant van de Waddenzee bevindt zich een eilandenrij. Bij Nederland horen de bewoonde eiland Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog. Er zijn ook nog 6 onbewoonde eilandjes. Bij Duitsland en Denemarken horen ook nog een hele rij bewoonde en onbewoonde eilanden. Bij Denemarken hoort bijvoorbeeld nog Romo. Dit eiland heeft zo’n breed strand dat als de gasten willen zwemmen ze met de auto naar de zee moeten rijden. Eeuwen geleden bestond de Waddenzee nog niet. De eilandenrij van nu vormde toen de Noordzeekust. Hevige stormen sloegen er grote gaten in. Uitgestrekte gebieden stroomden onder water en zo ontstond de Waddenzee. In die nieuwe zee lagen nog wel delen van de oude kust. Deze delen werden de waddeneilanden genoemd. In het waddengebied wonen 4 soorten dieren: Bodemdieren, vissen, vogels en zeehonden. De bodemdieren zijn ook weer verdeeld over drie soorten: Schelpdieren, schaaldieren, wormen en sterren. Schelpdieren filteren het water. Ze zuigen het water in en halen de eetbare stoffen eruit. De kokkel is zo’n schelpdier. Hij zit vlak onder de oppervlakte van de bodem ingegraven. Het diertje bezit twee buisjes die vlak boven de grond uitsteken. Met die buisjes kan hij eten. Het diepst van alle schelpdieren zit de strandgaper onder de grond. Soms wel 60 centimeter. De meeste platvissen worden niet in de Waddenzee geboren. Wel brengen ze er hun jeugd door. Na een paar jaar trekken ze bijna allemaal naar de Noordzee. Alleen de bot blijft in de
Waddenzee wonen. In het waddengebied wonen ook veel soorten vogels. De snavel bepaalt welk voedsel de vogel eet. Een lange snavel is geschikt om diep mee in de grond te boren. Met een beitelvormige
snavel kunnen vogels goed mosselen openen en vogels als de steenloper hebben een stevige puntsnavel die gebruikt wordt om voorwerpen mee om te keren en de eronder verborgen prooi
te vangen. In het waddengebied wonen ook veel soorten planten en bloemen. Van de 1553 soorten die in Nederland leven groeien er 863 in het Waddengebied. In het waddengebied leven twee van de negentien soorten zeehonden: De gewone zeehond en de grijze zeehond. Soms verdwaalt er weleens een zeehond die hier helemaal niet thuishoort, zoals een ringelrob, een klapmuts of een zadelrob. Zeehonden hebben geen gewone poten maar vinpoten. Hiermee kunnen ze goed zwemmen. De voorpoten dienen vooral om te sturen en de achterpoten om snelheid te maken. De zeehonden hebben een vetlaag, waardoor ze beschermd zijn tegen de kou. Ze hebben een gestroomlijnd lichaam met weinig uitsteeksels. Daarmee glijden ze soepel door het water. Zeehonden kunnen bij het jagen een snelheid van 30 kilometer per uur halen. Ze hebben geen oorschelpen. Hun oren zijn eigenlijk alleen openingen, die ze kunnen afsluiten als ze gaan duiken, zodat er geen water inkomt. Met hun snorharen kunnen ze voelen of iets hard of zacht is. Als er een platvis wegzwemt kan hij met zijn snorharen voelen waar de vis is heengezwommen. Dat kunnen ze namelijk niet met hun ogen zien, want die zijn niet zo goed. Zeehonden slapen op verschillende manieren. Op een zandbank, in het water als een dobber of op de bodem. Zeehonden zijn zoogdieren. Een jong wordt op een zandplaat geboren. In de eerste vier weken drinkt het jong melk bij de moeder. Een volwassen zeehond eet 3 tot 5 kilo vis per dag. Als een jong geboren wordt weegt hij 8 kilo en is hij ongeveer 80 cm lang. Volwassen zeehonden wegen 120 kilo en zijn 1.60 m lang. Grijze zeehonden kunnen zwaarder en langer
worden dan de gewone zeehond. In dierentuinen kunnen zeehonden 30 tot 35 jaar oud worden. In de vrije natuur maar 20. In de Waddenzee bestaat een voedselpiramide. De zeehond staat bovenaan in de voedselpiramide. Zeehonden eten vissen zoals kabeljauw. De kabeljauw eet haringen en haringen eten plankton. Zo ontstaat de voedselpiramide. Dit wordt ook wel voedselketen
genoemd. De dieren leven van andere dieren. Als een dier uit de rij verdwijnt worden ook de andere dieren met de ondergang bedreigd. Dit gevaar is in de Waddenzee aanwezig. De Waddenzee is een van de meest vervuilde zeeen op aarde. Vooral olie vervuilt de zeeen erg. De gevolgen ervan zijn dat zeediertjes plantjes en vissen worden vergiftigd. Vogels krijgen olie in hun veren en kunnen niet meer vliegen. Als er olie aanspoelt op de kust worden de kwelders aangetast. De bodemdieren sterven en mossel- en oesterkwekerijen worden vernietigd. Er is
dan geen voedsel meer voor vogels en vissen. Ook de Rijn levert veel vuil aan de Waddenzee. Dat komt doordat er veel fabrieken langs die rivier staan. Die lozen hun afval in de rivier. De Rijn mondt uit in de Noordzee. Via een stroming in de Noordzee komt het vervuilde water in de Waddenzee terecht. Sommige fabrieken lozen hun afval met behulp van een lange pijpleiding in de Waddenzee. Zo wordt de Waddenzee steeds meer vervuild. Gelukkig zijn er organisaties die zich inzetten voor het behoud van de Waddenzee. Zoals De Landelijke Vereniging tot Behoud van de Waddenzee, Greenpeace Nederland en De Vereniging Tot Behoud van Natuurmonumenten in Nederland. In Ecomare op Texel worden o.a. zeehonden en vogels opgevangen als er bijvoorbeeld zeehonden aanspoelen of er olie tussen de veren van een vogel zit. Stel je voor: Op een zandbank ligt een groep zeehonden te zonnen. Opeens komt er een boot recht op de zandbank af. Alle zeehonden haasten zich in het water, maar de jongen kunnen hun moeder niet bijhouden en raken haar kwijt. Als ze moe zijn van het zwemmen spoelen ze vaak op het strand aan. Ze heten huilers. Ze worden door mensen van de EHBZ meegenomen. EHBZ betekent eerste hulp bij zeehonden. Met een auto, helikopter of boot worden ze
vervoert naar zeehondencreche Pieterburen. Eerst krijgen ze nog een papje van gemalen vis, maar later al hele haringen. Elke zeehond in Pieterburen krijgt nog een prik tegen gevaarlijke
zeehondenziekten. Als ze sterk genoeg zijn worden ze weer uitgezet in de zee. Ze worden nooit alleen uitgezet, maar altijd met een groepje. De zeehonden van Pieterburen sluiten zich al snel aan bij hun soortgenoten.