Tacitus: Germaanse zeden 18,19,20,21

Germaanse zeden §18: Bruiloft bij de Germanen En toch zijn de huwelijken daar streng, geen enkel aspect van hun gewoonten kan men er meer loven. Want zij zijn bijna als enigen van de barbaren tevreden met één vrouw behalve zeer weinigen die wel meer huwelijken aangaan, niet uit wellust meer vanwege hun hoge afkomst. Niet de vrouw geeft een bruidschat aan de man, maar de man aan de vrouw. De ouders en verwanten zijn erbij en keuren de geschenken goed, geschenken die niet uitgekozen zijn tot genot van de vrouw of opdat de jonge bruid er zich mee zou kunnen tooien, maar het zijn runderen, een geteugeld paard en een schild met lans en een zwaard. In ruil voor die geschenken worden zij als vrouw aanvaard en op haar beurt schenkt zij wat wapens aan haar man. Dit beschouwen ze als de sterkste band, als een heilig huwelijks ritueel en als de goddelijke bescherming van het huwelijk opdat de vrouw niet buiten de gedachtewereld van dappere daden en buiten de lotgevallen van de oorlog zou wanen wordt ze er in de inleidende ceremonies van het huwelijk aan herinnerd dat zij in vrede en in oorlog hetzelfde zal verdragen en dezelfde risico’s zal moeten nemen. Hierop wijst het span runderen, het geteugeld paard en de gegeven wapens, ze worden eraan herinnerd dat ze zo moet leven en kinderen op de wereld moet zetten om ze ongeschonden en gaaf kan geven, zodat haar schoondochters op hun beurt aan haar kleinzonen kan doorgeven §19: Huwelijkstrouw nog ideaal En dus leiden ze een leven met een welbepaalde zedigheid , niet bedorven door de verlokkingen van de schouwspelen of door prikkelingen van braspartijen. Zowel die mannen als de vrouwen kennen geen geheime liefdesbrieven. Er is zeer weinig overspel in zo’n talrijk volk, de bestraffing wordt onmiddellijk toegepast en het is toegestaan aan de echtgenoot met afgeknipte haren gooit de man haar het huis uit naakt, in aanwezigheid van de verwanten en jaagt haar door heel het dorp met een zweep. Er is immers geen enkele vergiffenis voor het vergooien van schaamtegevoel, noch dankzij haar leeftijd, noch dankzij haar rijkdom, niemand lacht er met de ondeugden, en verleid worden wordt er niet modern genoemd. In ieder geval zijn die stammen er nog beter aan toe, die stammen waar alleen jonge meisjes trouwen en waar eens en voorgoed wordt afgerekend met de hoop en de wens van de echtgenote. Zo krijgen ze één man zoals ze ook één lichaam en één leven hebben gekregen opdat er geen enkele gedachte over die grens zou gaan en geen enkel verlangen langer zou duren en opdat ze niet zozeer van hun man zouden houden als van het huwelijk. Het aantal kinderen beperken of iemand van de nakomelingen ombrengen wordt als een schandaal beschouwd en goede zeden zijn daar meer waard dan elders goede wetten.
§20: Kinderen in de sibbe In elk huis groeien de kinderen naakt en vuil op tot deze rijzige gestaltes en stevige lichamen die wij zo bewonderen. De moeder voedt haar eigen kinderen met de borst, ze wordt niet overgeleverd aan meiden en voedsters. Noch een heer noch een slaaf kan men onderscheiden op basis van verfijning in opvoeding; ze groeien op tussen hetzelfde vee, op dezelfde grond. Totdat de leeftijd van de vrijgeborenen onderscheidt, totdat de deugd hen erkent. De liefde bij de jonge mannen gebeurt op latere leeftijd en daardoor is de mannelijkheid onuitputtelijk; jonge meisjes worden ook niet vroeg uitgehuwelijkt: zij hebben dezelfde leeftijd en hetzelfde gestalte; mensen die even oud en even sterk zijn huwen. En de kinderen weerspiegelen de kracht van hun ouders. De kinderen van de zussen krijgen dezelfde liefde van hun oom als van hun vader.Sommigen beschouwen deze band als heiliger en vaster en ze eisen eerder deze band bij het nemen van gijzelaars, in de overtuiging dat ze een vastere greep hebben op het gemoed en een meer omvattende greep op de sibbe. Toch zijn de eigen kinderen erfgenamen en opvolgers en er bestaat geen testament. Als er geen kinderen zijn, is de volgende stap in het krijgen van bezit, broers, ooms aan vaders zijde, ooms aan moeders zijde. Hoe meer verwanten, hoe meer bloedverwanten, des te aangenamer is de oude dag, er is geen enkel voordeel aan kinderloosheid. §21: Van vetes en vriendschappen Zowel vijandschappen als vriendschappen van z’n vader of een familielid moet men overnemen: maar ze (de vijandschappen) blijven niet onverzoenlijk duren: want zelfs voor de doodslag kan men verzoening verkrijgen in ruil voor een vast aantal runderen en kleinvee, en heel de sibbe aanvaardt die boete omdat het nuttig is voor het algemeen welzijn, vermits vetes in een vrije gemeenschap nog gevaarlijker zijn. Geen enkel volk is vrijgeviger bij feestmalen en op het vlak van gastvrijheid. Om het even welke sterveling onderdak weigeren wordt als heiligschennis beschouwd; Ieder ontvangt met weelderige feestmalen in verhouding tot zijn sociale stand. Wanneer de proviand opgebruikt is, dan wordt de vroegere gastheer gids naar een ander gastvrij huis en schuift mee aan; bij de buren gaat men ongenodigd op bezoek. Het maakt niets uit: men wordt er met evenveel voorkomenheid ontvangen. Niemand maakt er onderscheid - waar het gastvrijheid betreft - tussen een bekende of een onbekende. Indien de gast iets vraagt bij zijn vertrek dan is het de gewoonte dat men hem dit toestaat; en men is even vrij op zijn beurt wat te vragen. Geschenken doen plezier maar ze rekenen de giften niet aan en voelen zich niet verplicht omdat ze iets gekregen hebben