Seneca: Epistulae ad Lucilium IV, 41

Seneca: Epistulae ad Lucilium IV, 41

§1: Zie cursus
Een god is dicht bij jou, hij is met jou, in jou.

§2: Zo zeg ik het, Lucilius: een heilige geest zetelt in ons, hij beschouwt en bewaakt het geode in ons; hij behandelt ons zelf, zoals hij door ons behandeld is. Een filosofisch ingestelde man is echter niemand zonder een god: of kan iemand uitstijgen boven zijn lot zonder door de geest geholpen te zijn? Hij geeft ons prachtige en verheven raad. In ieder filosofisch ingesteld man
Huist een god, “waarvan wij de aard niet kennen’.

§3 en §4: Zie cursus

§5: Daarin daalt een goddelijke kracht af; een hemelse macht voert een excellente ziel aan, wensen. Zo'n grote zaak kan zich niet staande houden zonder door een god voorziene steun; dus met zijn grootste deel is hij daar vanwaar hij afdaalt. Op de wijze waarop stralen van de zon weliswaar de aarde raken maar daar zijn vanwaar ze gezonden worden, zo gaat de grote en heilige geest die naar de aarde gestuurd is, opdat wij van dichtbij zo’n goddelijkheid zouden kennen, weliswaar met ons om, maar hangt hij vast aan zijn plaats van oorsprong; van daaruit hangt hij, naar daar kijkt hij en daar dringt hij zich aan op, hij neemt deel aan onze wereld als iets dat beter is.

§6 en §7: Zie cursus

§8: Prijs in hem wat weggerukt noch gegeven kan worden, wat eigen is aan de mens. Jij vraagt wat dit is? De ziel en in de ziel de volmaakte rede. De mens is immers een met rede begaafd dier; zo wordt het goede in hem tot voltooiing gebracht, als hij dit waartoe hij geboren wordt, tot vervulling brengt.

§9: Wat is het toch wat de rede van hem eist? Een gemakkelijke zaak, namelijk leven volgens zijn eigen natuur. Maar gemeenschappelijke waanzin maakt dit moeilijk: wij drijven elkaar tot ondeugden