Pyramus en Thisbe, Metamorfosen IV, 55-166)

Onmogelijke liefde: Pyramus en Thisbe (Metamorphoses IV, 55-166):

Heimelijk verliefd:

Pyramus en Thisbe, de een de mooiste van alle jonge mannen, de andere uitmuntend boven alle meisjes die het Oosten had, bewoonden aangrenzende huizen.
Daar vertelt men dat Semiramis de hoge stad omringd heeft met een bakstenen muur.
Deze nabijheid zorgde voor de kennismaking en de eerste stappen op liefdesgebied. Met de tijd groeide de liefde. Ze zouden rechtmatig gehuwd zijn maar hun vaders verboden dat. Wat ze niet konden verbieden was dat ze beiden in gelijke mate in vuur en vlam stonden , nadat hun verstand was ingenomen door de liefde.
Elke medeplichtige ontbrak en ze communiceerden met hoofdknikjes en tekens. En hoe meer de geheime passie wordt verborgen gehouden, des te meer ze gloeit
Bijlage: 11-26
De volgende dageraad had de nachtelijke lichtjes doen verdwijnen en de zon had met haar stralen het bedauwde gras gedroogd. Ze kwamen samen op de gewone plek.
Toen ze met een zacht gefluister hadden geklaagd over vele dingen, beslisten zij om in de stilte van de nacht de bewakers om de tuin te leiden en weg te glippen door de poort.
Ze zouden porberen weg te gaan uit het huis en de huizen van de stad achter te laten.
En opdat ze op hun tocht door het weidse veld niet zouden verdwalen, spraken ze af samen te komen bij het grafmonument van Ninus, de echtgenoot van Semiramis, waar ze zich zouden verborgen houden in de schaduw van een boom. Die boom was een hoge moerbeiboom, die zeer rijk was aan sneeuwwitte vruchten, en grensde aan een koele bron. Hun besluit stond vast,het daglicht gaf de indruk traag te verdwijnen, de zon stortte zich in het water en uit datzelfde water steeg de nacht op.

Thisbe op de afspraak:

Nadat ze de deur slim had geopend, glipte Thisbe door de duisternis naar buiten en misleidde haar huisgenoten. Ze kwam aan bij het graf met een gesluierd gelaat en ging zitten onder de afgesproken boom. Liefde maakte haar overmoedig. Plots kwam daar een leeuwin, met haar schuimende muil besmeurd met het vers bloed van runderen om haar dorst te lessen in het water van de nabijgelegen bron.
Maar de Babylonische Thisbe zag haar van ver in de maneschijn en sloeg angstig op de vlucht, een donkere grot in. In haar vlucht verloor ze haar sluier die van haar lichaam gleed en liet ze hem achter. Toen de woeste leeuwin haar dorst had gelest met veel water, scheurde ze met haar bebloede muil het fijne kledingstuk zonder Thisbe, dat ze op haar terugweg naar het bos.

Pyramus te laat:

Omdat Pyramus later was vertrokken, zag hij de onmiskenbare sporen van een wild beest in het mulle zand en hij werd lijkbleek. Maar toen zag hij ook het met bloed besmeurde kledingstuk en riep hij uit: “Een nacht zal twee geliefden in het verderf storten. Maar van hen verdiende zij het meest een lang leven! Ik ben de schuldige, beklagenswaardige, ik heb je gedood! Ik heb je bevolen om ’s nachts naar plaatsen vol gevaar te komen en ik ben niet als eerste hierheen gekomen. Leeuwen die hier onder de rotsen wonen, wie jullie ook zijn: verscheur mijn lichaam en verslind mijn misdadige ingewanden met woeste beten! Maar het is eigen aan een lafaard om enkel de dood te wensen.”
Hij raapte de sluier van Thisbe op en nam hem mee naar de schaduw van de afgesproken boom om het gekende kledingstuk te kussen zoals hij het had beweend. “Ontvang nu ook mijn stromen bloed!” En hij plofte het zwaard waarmee hij was omgord in zijn onderbuik.
Onmiddellijk daarop trok hij stervend het zwaard uit de dampende wonde. En hij lag neer op zijn rug op de grond.