Pyramus en Thisbe

PYRAMUS EN THISBE Pyramus en Thisbe, de één de mooiste van de jongemannen, de ander, van allen die het Oosten had, verkozen boven de meisjes, hadden aangrenzende huizen, waar men zegt dat Semiramus Babylon heeft omgeven met muren van baksteen. Het buren zijn zorgde voor de eerste toenadering: (en kennismaking) Met de tijd groeide de liefde: Zij zouden ook getrouwd zijn (door het huwelijksrecht bijeengekomen zijn), maar hun vaders hebben het verboden: (maar)wat zij niet konden verbieden, zij brandden beiden in gelijke mate verliefd. Iedere getuige ontbreekt: Ze spreken met een wenk en tekens. En hoe meer het wordt verborgen, hoe meer laait het verborgen (liefdes)vuur op. De gemeenschappelijke muur van beide huizen was gespleten door een dunne scheur, die hij eens gekregen had toen hij gemaakt werd. Dit gebrek, een lange tijd door niemand opgemerkt - wat neemt liefde niet waar? - hebben jullie geliefden als eerste gezien en jullie hebben (hem) tot een weg voor je stem gemaakt; En lieve woordjes waren gewoon er veilig doorheen te gaan met allerminst gefluister. Dikwijls, als ze er stonden, aan de ene kant Thisbe, aan de andere kant Pyramus, en afwisselend gehijg van hun mond was opgevangen, zeiden ze "Waarom sta je, jaloerse muur, geliefden in de weg? Hoe weinig moeite zou het zijn, om toe te laten dat wij ons met ons hele lichaam verbonden, of, als dit teveel gevraagd is, slechts open te staan om kussen te geven! En wij zijn niet ondankbaar: Wij bekennen dat wij verschuldigd zijn aan jou, omdat een doortocht aan woorden is gegeven naar geliefde oren." Zulke (woorden) tevergefs gesproken hebbend vanaf hun verschillende plek zeiden ze tegen het vallen van de nacht "dag" en aan hun kant gaven zij ieder kussendie niet aankwamen aan de andere kant. De volgende dageraad had de nachtelijke vuren verwijderd, en de zon had het berijpte gras gedroogd met zijn stralen: Zij kwamen samen bij de gebruikelijke plaats. Toen besloten ze, na eerst veel geklaagd te hebben met zacht gefluister, om in de stille nacht te proberen hun bewakers te bedriegen en de (dubbele) deur uit te gaan, en om, wanneer ze uit het huis waren gegaan, ook de huizen van de stad achter zich te laten, en om, opdat ze zich niet zouden vergissen ronddwalend over het brede veld, samen te komen bij het graf van Ninus en zich schuil te houden in de schaduw van bomen: Één boom daar - het was een hoge moerbeiboom - was zeer rijk aan sneeuwwitte vruchten, grenzend aan een ijskoude bron. De afspraak behaagde hen. En het licht, dat langzaam scheen te verdwijnen stortte zich in het water, en de nacht verrees uit hetzelfde water. Slim door de duisternis nadat de deurpen gedraaid was kwam Thisbe naar buiten en ze bedroog de haren en met haar gezicht bedekt kwam ze aan bij de grafheuvel en ging onder de afgesproken boom zitten. De liefde maakte haar brutaal. Kijk, daar komt een leeuwin, de schuimende bek besmeurd met vers bloed van runderen van plan om haar dorst te lessen met het water van de naburige bron. Haar heeft in de verte bij de stralen van de maan de Babylonische Thisbe gezien en met bange voet vluchtte ze in een donkere grot, en terwijl ze vluchtte liet ze haar hooddoek, van haar rug gegleden, achter. Zodra de woeste leeuwin met veel water haar dorst had gelest, heeft zij, terwijl ze terugging naar het woud, het dunne kledingstuk, toevallig gevonden zonder haarzelf, met haar bebloede muil verscheurd. Later weggegaan heeft hij voetstappen gezien in het diepe zand onmiskenbaar van een wild dier en hij verbleekte over zijn hele gelaat, Pyramus; zodra hij echter ook haar kleed bevlekt met bloed gevonden had, zei hij: "Één nacht zal twee geliefden te gronde richten, van wie zij een lang leven zeer verdiende; onze geest is schuldig. Ik heb jou, arme stakker, te gronde gericht, (ik) die (jou) beval ‘s nachts naar een plek vol vrees te komen, en (ik die) niet eerst hierheen kwam. Jullie moeten ons lichaam verscheuren en onze misdadige ingewanden verscheuren met woeste beet, o leeuwen, alle die onder deze rots wonen! Maar het is (een eigenschap) van een bange (man) om de dood (alleen maar) te wensen!" Hij raapte de sluier van Thisbe op en droeg hem met zich mee naar de schaduw van de afgesproken boom. En zodra hij de bekende tranen had gegeven, gaf hij kussen aan he kleed en zei hij: "Drink nu ook (ontvang nu ook het vergieten van) ons bloed!" En hij stak het zwaard, waarmee hij omgord was, in zijn ingewanden, en onmiddellijk trok hij het stervend uit de gloeiende wond, en hij lag achterover op de grond: Het bloed spoot hoog op, niet anders, dan wanneer een waterleidingbuis, als het lood dun is geworden, scheurt en uit het dunne sissende gat lange waterstralen spuit en de lucht met slagen breekt. Door het spatten van het bloed veranderden de vruchten van de boom in een donker uiterlijk en de wortels nat gemaakt door het bloed kleurde de hangende moerbeien met een purperrode kleur. Kijk, zij komt terug, na haar vrees nog niet te hebben afgezet, om haar geliefde niet teleur te stellen en met haar ogen en haar hart zoekt ze de jonge man, en ze verlangt er zeer naar hem te vertellen hoe grote gevaren ze vermeden heeft. En hoewel ze de plaats herkent en de gestalte van de boom, die zij (al) had gezien, maakt toch de kleur van de vruchten haar onzeker: Ze twijfelt, of hij het wel is. Terwijl ze twijfelde, zag ze op de bebloede grond zijn schokkende ledematen slaan en ze bracht haar voet terug en een gezicht bleker dan palmhout krijgend huiverde ze, als het wateroppervlak dat ruist telkens wanneer het aan het oppervlak even aangeraakt werd door een lichte bries. Maar nadat ze na het oponthoud haar geliefde had herkend, sloeg ze haar onwaardige bovenarmen met het luide slaan, en zich de hoofdharen uitgerukt hebbend en het geliefde lichaam omhelst te hebben en ze de wond vulde met tranen en de tranen hebben zich vermengd met het bloed, en terwijl ze kussen drukte op zijn ijskoude gezicht riep ze: "Pyramus, welk ongeval heeft jou van mij weggenomen? Pyramus, antwoord! Jou noemt je dierbare Thisbe bij de naam: Luister toch en sla je gesloten ogen open!" Bij Thisbes naam richtte Pyramus de al door de dood zwaar geworden ogen op en toen hij haar gezien had sloot hij ze weer. Die nadat ze haar eigen kleed herkend had en de ivoren schede zonder het zwaard zei: "Jouw eigen hand en de liefde heeft je omgebracht ongelukkige! Ook ik heb een hand die dit ene durft ook aan mij is de liefde: Deze zal mij de kracht geven tot wonden. Ik zal jou, nu je dood bent, volgen en ik zal zowel zeer rampzalige oorzaak als metgezel van jouw dood genoemd worden. En jij die van mij door de dood alleen - ach - weggerukt kon worden, jij zult zelfs niet door de dood van mij weggerukt kunnen worden! O zeer ongelukkige ouders van mij en hem wees toch dit gevraagd met woorden van ons beiden, dat jullie niet weigeren, hen die (een) hechte liefde, die het laatste uur verbonden, heeft bijgezet te worden in hetzelfde graf! Maar jij, boom, die met je takken het arme lichaam van één nu bedekt maar weldra de lichamen van twee bedekken zult, bewaar de tekenen van de moord en heb altijd donker gekleurde vruchten van passende rouw ter herinnering van het bloed van twee!" Ze heeft gesproken en nadat ze de zwaardpunt onderin haar borst had bevestigd, ging ze op het zwaard liggen, dat nog warm was door de moord. De wensen raakten evenwel de goden, als raakten zij de ouders: Want de kleur van de vruchten is, zodra ze helemaal rijp zijn, donker: En wat over is van de brandstapels, rust in één urn.