Pyramus en Thisbe

Pyramus en Thisbe

Pyramus en Thisbe, de ene de mooiste van de jongemannen, de andere verkozen boven de meisjes, dat het Oosten had, ze bewonen de aangrenzende huizen waar wordt gezegd dat Semiramis de hoge stad heeft omgeven met bakstenen.

De naburigheid maakte de kennismaking en de eerste stappen. Met de tijd groeide de liefde.

De huwelijksfakkels zouden saengekomen zijn met recht, maar de vaders verboden het, dat wat ze niet konden verbieden was dat ze beiden evenzeer brandden in hun ingenomen geesten.

Elke vertrouweling is afwezig; ze spraken met een knik en tekens, hoe meer het werd bedekt, des te meer brandde het bedekte vuur.

De muur was gebarsten door een smalle barst die hij ooit had gekregen, toen hij werd gemaakt, de muur gemeenschappelijk aan elk van beide huizen.

Dit gebrek, opgemerkt door niemand gedurende lange eeuwen – wat merkt de liefde niet? – jullie, geliefden, zagen dit als eerst en jullie maakten dit tot de tocht van jullie stem, en de veilige lieve woordjes waren gewoon om over te steken door dit met zacht gemompel.

Dikwijls, toen ze stil stonden, hier Thisbe, daar Pyramus, en om de beurt de ademhaling van het gezicht gegrepen was, zeiden ze: “Jaloerse muur, waarom sta je geliefden in de weg?

Hoeveel was het dat je zou toestaan, dat wij met ons hele lichaam verbonden worden, of als dit te veel is, je ten minste openstaat om kussen te geven? Wij zijn niet ondankbaar, wij bekennen dat we aan jou verschuldigd zijn, namelijk dat een oversteek werd gegeven aan de woorden naar het vriendschappelijk oor.”

Nadat ze tevergeefs dergeijke dingen hadden gezegd vanuit hun verschillende verblijfplaats zeiden ze tegen de avond “Vaarwel” en elk één gaven ze kussen aan hun kant die de overkant niet bereikten.

De volgende morgen had de nachtelijke vuren gedoofd, de zon had de bedouwde planten met haar stralen gedroogd: ze kwamen samen op de gewoonlijke plaats.

Nadat ze dan eerst hadden geklaagd over vele dingen met klein gemompel beslissen ze om te proberen de bewakers te misleiden en weg te gaan uit de deur,wanneer ze uit huis weggegaan zullen zijn, om de huizen van de stad achter te laten, en opdat er niet rondgezworven moest worden door zij die rondzwerfden op de brede velden om samen te komen bij het mausoleum van Ninus en verschuilden zich onder de schaduw van de boom: daar was de boom zeer beladen met witte vruchten, een hoge moerbeiboom, dichtbij een frisse bron.

Het verdrag beviel hen, en nadat het licht traag scheen weg te gaan, stortte het in het water en de nacht kwam uit hetzelfde water op.

De sluwe Thisbe ging weg doorheen de duisternis en nadat een scharnier gedraaid was misleidde ze de haren en bereikte de graftombe met bedekt gezicht en ging zitten bij de afgesproken plaats. De liefde maakte haar stoutmoedig.

Kijk daar komt een leeuwin besmeurd wat betreft haar beschuimde kaken door een recente moord op runderen om haar dorst te lessen in het water van de nabije bron.

De Babylonische Thisbe zag haar van ver bij de stralen van de maan en vluchtte met bange voeten naar een duistere grot, en terwijl ze vluchtte, liet ze de sluier die van haar rug gegleden was achter.

Wanneer de woeste leeuwin haar dorst had gelest met veel water, terwijl ze terugkeerde naar de bossen, verscheurde ze het zachte kledingstuk zonder haar met een bebloede muil.

Nadat hij te laat was buitengegaan, zag hij de duidelijke sporen van het wilde dier in het zand, en hij verbleekte in zijn hele gezicht.

Pyramus; maar wanneer hij ook de kledij besmeurd met bloed had teruggevonden, zei hij: “Eén nacht zal twee geliefden verliezen uit wie zij een lang leven zeer waardig was.

Onze geest is schuldig: Ik heb jou, beklagenswaardige, de dood in gejaagd, ik die heb bevolen dat jij deze nacht moets komen naar deze plaats vol van vrees en ik die niet als eerdere naar deze plaats was gekomen. Verscheur ons lichaam en verslind de door misdaad bevlekte ingewanden met een wilde beet, oh leeuwen, al die onder deze rots leven.

Maar het wensen van de dood is voor mietjes.”

Hij raapte de sluier van Thisbe op en bracht ze met zich mee naar de schaduw van de afgesproken boom en wanneer hij tranen en kussen had gegeven aan het bekende kledingstuk, zei hij: ontvang nu ook de leugen van ons bloed en hij zond het zwaard, waarmee hij was omgord, naar zijn onderbuik. Er was geen oponthoud, hij trok uit de brandende wonde het zwaard al stervend en lag op de grond op zijn rug.

Het bloed spoot hoog omhoog niet anders dan wanneer een buis met beschadigd lood opengescheurd werd, terwijl een smalle opening had gesist, de buis het lange water naar buiten spoot en de lucht met een stoot brak?

De vruchten van een boom veranderden door het spatten van de moord naar een zwarte aanblik, de wortel nat van bloed kleurde de hangende moerbeibessen in een purperen kleur.