Echo en Narcissus

Echo en Narcissus

Echo verliefd 

Dus toen zij Narcissus zag rondzwerven over een afgelege platteland en (van liefde) ontbrandde, volgde ze heimelijk zijn spoor en hoe meer ze hem volgde, des te meer ze van liefde ontbrandde. Niet anders dan wanneer licht ontvlambare zwavel gesmeerd rond de toppen van de fakkels de naar hem toe bewogen vlammen rooft. Oh hoe dikwijls wilde ze hem (be)naderen met lieve woorden en zachte smeekbeden gebruiken maar haar aard weerhoud haar hiervan en staat niet toe dat zij begint maar zij is bereid om te wachten op klanken waarop zij haar eigen woorden kan terug zenden,wat haar aard wel toelaat. 

Spraakverwarring

Toevallig had de jongen gescheiden van zijn trouwe groep vrienden gezegd: “Is daar soms iemand?” En “Iemand” had echo geantwoord. Hij blijft stomverbaasd staan en terwijl hij zijn blik naar alle kanten zendt, roept hij met luide stem: “Kom!” En zij roept de roepende. Hij kijkt om en omdat er opnieuw niemand komt zegt hij:”Waarom vlucht je weg van mij?” En hij ontving even veel woorden als hij zei. Hij zet door en misleid door het terugkerende beeld van de stem zei hij: “Laten we hierheen samenkomen!” En echo die op geen enkele klank ooit liever zou antwoorden zei terug: “Samenkomen!” En ze begunstigt haar eigen woorden en nadat ze weggaat uit het bos ging ze naar hem toe om haar armen rond de gehoopte nek te slaan. 

De metamorfose van Echo

Hij vlucht en terwijl hij vlucht zei hij:” Haal je handen uit deze omhelzing! Ik sterf nog liever (moge ik sterven) voor jij beschikking hebt over mij” en zij bracht niets uit behalve: “beschikking hebt over mij.” Afgewezen verbergt ze zich in het bos en met gebladerte bedekt ze haar beschaamde gelaat en vanaf dat moment leefde ze alleen in grotten ( leefde ze in eenzame grotten) maar toch blijft de liefde hangen en groeit de liefde zelfs door de pijn van de afwijzing en haar slapeloze zorgen maken haar armzalige lichaam zwak en haar magerte verschrompelt haar huid en het vocht van heel haar lichaam verdwijnt in de lucht,enkel haar stem en haar beenderen blijven over. Haar stem blijft en men zegt dat haar beenderen de vorm van steen hebben aangenomen. Sindsdien verbergt ze zich in het bos en wordt ze op geen enkele berg gezien maar op alle gehoord: het is het geluid die in haar voortleeft.