Daedalus en Icarus

Daedalus en Icarus

Ontsnappen, maar hoe?  

Intussen was Daedalus, vol haat tegen zijn lange ballingschap op Kreta en getroffen door heimwee naar zijn geboortestad, ingesloten door de zee.
”Ook al verspert hij het land en golven,” zei hij, “maar de hemel staat zeker open”,
“Daarlangs zullen we gaan!”
Minos mag dan wel alles bezitten, de lucht bezit hij niet.
Dit zei hij en hij richt zijn aandacht op ongekende kunsten en hij vernieuwd de natuur.
Want hij plaatst de veren op volgorde, beginnend bij de kleinste, waarbij een kortere een lange volgt, zodat je denkt dat ze op een helling gegroeid zijn: zo ook groeit een landelijke herdersfluit dikwijls geleidelijk aan met ongelijke rietstengels.
Dan verbindt hij de middelste veren met een touw en de onderste veren met was, en deze verenconstructie boog hij zo met een kleine kromming, om echte vleugels na te bootsen. De jongen Icarus stond naast hem, onwetend dat hij zijn eigen gevaren aanraakte, probeerde hij nu eens met een stralend gelaat de pluimpjes te vangen, die een speels briesje had doen bewegen, dan weer maakte hij met zijn duim de goudgele was zacht, en met zijn spel hinderde hij het wonderlijke werk van zijn vader.
Nadat de laatste hand gelegd was aan het begonnen werk bracht de ontwerper zelf zijn lichaam in evenwicht tussen de twee vleugels en hing hij in de bewogen lucht.

Daedalus geeft raad

Ook onderwees hij zijn zoon: “icarus” zei hij “ik waarschuw dat je langs de middelste baan vliegt, opdat de zee je veren niet verzwaard als je te laag gaat, en op dat de zon ze niet verbrandt als je te hoog gaat.
Vlieg tussen beide in, en ik beveel je niet te kijken naar de ossen hoeder of de grote beer en het getrokken zwaard van de Jager: leg de weg af onder mijn leiding”.
Tegelijkertijd overhandigde hij de vlieg voorschriften een bevestigde de ongekende vleugels aan zijn schouders.
Tijdens het werk en de waarschuwingen werden de wangen van de oude man vochtig en trilden de handen van de vader.
Hij gaf aan het eind kussen die niet herhaald zouden mogen worden, en nadat hij zich met zijn veren heeft opgetild, vliegt hij voorop en hij vreest voor zijn kameraad, zoals een vogel die zijn tere kroost vooropleidde naar de lucht vanaf een hoog nest, en hij spoort aan te volgen en hij leert de noodlottige kunsten aan en hij beweegt zelfs zijn vleugels en kijkt om naar de vleugels van het kind.

De metamorfose

Iemand zag hen, terwijl hij met een trillende hengel vissen probeerde te vangen, of een herder leunend op zijn staf, of een ploeger die leunt op zijn ploeg, en stond verstomd, en ze geloofden dat diegene die de hemel konden doorklieven, Goden waren.
En Samos, gewijd aan iuno, was aan de linkerkant (Delos en Paros Waren achtergelaten) en aan de rechterkant was Lebhintus en ook het honingrijke Calymne, toen de roekeloze jongen plezier begon te krijgen in de vlucht, en hij zijn leider verliet, getrokken door een verlangen naar de hemel, en hij een hogere koers volgde.
De nabijheid van de verzengende zon maakte de geurende was, de boeien van de veren, zacht.
De was was weggesmolten:
hij sloeg met zijn naakte armen terwijl hij een roeispaan miste, en ving geen enkele lucht op en zijn mond die de naam van zijn vader roept wordt ontvangen door het hemelsblauwe water, die de naam van hem terugkreeg.
Maar de ongelukkige vader, eigenlijk al geen vader meer, zei: “Icarus , waar ben je? In welk gebied moet ik je zoeken? Icarus” , zei hij : hij bemerkte de veren in het water en hij vervloekte zijn kunsten en hij begroef het lichaam in een graf. En het land werd genoemd naar de naam van de begravene.