Daedalus en Icarus

Vol haat tegen Kreta en zijn lange ballingschap en geraakt door liefde voor zijn geboorteplaats, was Daedalus intussen ingesloten door de zee.

Intussen was Daedalus ingesloten door de zee, vol haat tegen Kreta en zijn lange ballingschap en geraakt door liefde voor zijn geboorteplaats.

“Ook al verspert Minos het land en de zee, maar de hemel staat zeker open: langs daar zullen we gaan! Hij mag alles bezitten, maar de lucht bezit Minos niet.”

Zo sprak hij en hij zond zijn aandacht naar onbekende technieken/vaardigheden en vernieuwde de natuur.

Want hij legde veren op orde, beginnend met de kleinste, terwijl een kortere op een lange volgde, zodat je zou denken dat ze op een heuvel gegroeid zijn. Zo groeide soms de landelijke herdersfluit geleidelijk met ongelijke rietstengels.

Dan verbond hij met een koord de middelste en met was de onderste veren en hij boog deze constructie met een kleine boog om echte vogels na te bootsen.

Icarus, een jongen/ De jonge Icarus stond erbij en zonder te weten dat hij zijn eigen gevaren aanraakte, probeerde hij nu eens met stralend gelaat de veertjes die een speels briesje had bewogen te grijpen en dan weer maakte hij met zijn duim de goudgele was zacht. Hij verhinderde met zijn spel het wonderbaarlijke werk van zijn vader.

Nadat de laatste hand gelegd was aan het begonnen werk, bracht de ontwerper zelf de beide vleugels in evenwicht en zijn lichaam hing in de verplaatste/bewogen lucht.

Hij voorzag hem van vleugels en zei tot zijn zoon: Icarus, ik waarschuw je dat je langs de middelste baan vliegt en dat het water je vleugels niet verzwaart als je lager zal gaan, en dat het vuur ze niet verbrandt als je hoger vliegt. Vlieg tussen elk van beiden en ik beveel je niet te kijken naar Boötes of Helice en het getrokken zwaard van Orion: leg de weg af met mij als gids. Tegelijk gaf hij voorschriften om te vliegen door en bevestigde de vleugels, onbekend voor de schouders. Tijdens het werk en de raadgevingen werden de oudemannen wangen vochtig en trilden de handen van de vader. Hij gaf zijn zoon kussen die niet konden herhaald worden en opgetild op zijn vleugels, vloog hij voorop en vreesde voor zijn gezel zoals een vogel die vanuit het hoge nest zijn tere kroost uit het nest leidt. Hij spoorde hem aan te volgen en leerde zijn verderfelijke technieken en bewoog zelf zijn vleugels en keek op naar de vleugels van zijn zoon. 

Iemand, terwijl die met trillende hengel vissen probeerde te vangen, zag dezen of een herder met zijn stok of een ploeger steunend op zijn ploeg en ze stonden verstomd en geloofden dat het goden waren die het luchtruim konden doorklieven. Een reeds lag Samos van Juno aan de linkerkant (Delos en Paros waren achtergelaten), rechts lag Lebinthos en Calymne, rijk aan honing. Toen begon de jongen plezier te vinden in de overmoedige vlucht en hij verliet zijn gids en getrokken door een verlangen naar de hemel, volgde hij een hogere koers. De nabijheid van de verzengende zon verzachtte de geurige was, het bindmiddel van de veren. De was was gesmolten. Hij sloeg zijn naakte armen en omdat hij zijn roeriem(en) miste, ving hij geen enkele lucht(laag) meer. Terwijl zijn mond de naam van zijn vader riep, werd hij gevuld met diepblauw water dat zijn naam kreeg van hem. Maar de ongelukkige vader, geen vader meer, zei:” Icarus, Icarus”, zei hij, “Waar ben je? In welke streek moet ik je zoeken? Icarus!” zei hij. Hij bemerkte de veren in de zee en vervloekte zijn vaardigheden en borg het lichaam in een graf. Het land werd genoemd naar de naam van de begravene.