2e jaar aso latijn teksten caput 4

VERTALING CAPUT 4

Vertaling De Romulo et Remo

Een plan …

Na de wrede moord dacht Amulius bij zichzelf: ‘Wat zal ik doen met Rhea Silvia, de dochter van Numitor? Tegen de verwachting van allen kreeg zij tweelingzonen.’ Omdat het niet toegestaan is een Vestaalse maagd te doden, werd de priesteres opgesloten. Daarna beval Amulius zijn dienaars om haar zonen in een voederbak te leggen en in het stromende water van de Tiber te werpen. Hij beloofde hen een grote beloning. Toevallig had het toen veel geregend en de snelstromende Tiber was buiten zijn oevers getreden: de velden dichtstbij waren in plassen veranderd.

mislukt

Daarom lieten de dienaars, omdat ze niet bij de rivier zelf konden komen, in de dichtstbije plas de kinderen achter. Zij meldden echter aan de koning: ‘We hebben uw bevel uitgevoerd. De zonen van Rhea Silvia zijn dood. Welke beloning zal je ons geven?’ Maar de dobberende voederbak zonk niet; integendeel, nadat het water zich teruggetrokken had, bleef hij op het droge vastzitten. Niet veel later daalde een dorstige wolvin naar de rivier af. Daar vond ze toevallig de baby’s, droeg hen naar haar grot, voedde hen met haar melk en waste hen met haar tong.

Een onverwachte afloop

Dichtbij de rivier woonde Faustulus, de opzichter van de koninklijke kudde, met zijn vrouw Acca Larentia in een kleine hut. Op een dag hoorde hij plotseling uit een grot het gehuil van baby’s. Bezorgd ging hij de grot binnen en vond daar de wolvin, die de baby’s voedde. Hoewel Faustulus zeer angstig was, verjoeg hij de wolvin, droeg de baby’s naar huis en gaf ze aan Acca Larentia. De tweeling werd met grote liefde door Faustulus en Acca Larentia opgevoed.

Vertaling De virginum Sabinarum rapina

Nood breekt wet

In de stad, die reeds gegroeid was, was het gebrek aan vrouwen een grote zorg voor Romulus: de Romeinen hadden geen hoop op een huwelijk, geen hoop op kinderen. Op dat moment stuurde Romulus op basis van een senaatsbesluit gezanten naar de naburige volkeren, die vrouwen voor een huwelijk moesten vragen. Nergens werd er welwillend naar de gezanten geluisterd. Integendeel, meerdere volkeren spotten met de nieuwe stad: ‘Aan welke rovers zullen we onze dochters ten huwelijk geven? In welk onbekend volk zullen onze kleinkinderen opgevoed worden?’ Dat kon Romulus moeilijk verdragen, dus dacht hij een hinderlaag uit.

De Romeinen slaan toe

Hij bereidde prachtige ruiterspelen voor en nodigde de buurvolkeren uit. Alle Sabijnen kwamen samen naar de nieuwe stad en bewonderden de mooie huizen en reusachtige stadsmuren. Ze waren met hun kinderen en echtgenotes talrijk bij het schouwspel aanwezig. Toen het moment van het spektakel gekomen was, richtten de Sabijnen nietsvermoedend hun ogen en aandacht op de spelen. Een teken wordt gegeven, de Romeinse jonge mannen rennen van overal naar de gasten, met een enorm tumult grijpen ze meisjes vast, snel dragen ze hen gillend naar hun huizen. De vaders en de broers konden de meisjes niet uit de handen van de Romeinen rukken: woedend vluchtten ze naar huis en scholden ze hun onbetrouwbare gastheren uit.

Een onverwacht einde van de tweedracht

Deze roof was de oorzaak van een lange ruzie. Enkele jaren later begon een vreselijke veldslag tussen de twee volkeren. Maar de Sabijnse vrouwen begeven zich moedig tussen de vliegende projectielen en scheiden de vijandige slagordes. Aan de ene kant smeken ze hun vaders, aan de andere kant hun mannen: ’Hou rekening met jullie kinderen en jullie kleinkinderen! Keer jullie woede tegen ons; wij zijn de oorzaak van de oorlog, wij zijn de oorzaak van de wonden en doden onder onze mannen en ouders; wij zullen beter sterven dan zonder jullie als weduwen of wezen te leven. Hun optreden maakt indruk én op de menigte én op de leiders. Plotse valt er stilte en rust. Daarna komen de leiders naar voren en sluiten een verdrag: de Romeinen en de Sabijnen werden verbonden en uit de twee volkeren werd één gemeenschap gemaakt.

Vertaling De Horatiis et Curiatiis

Spanning

De Romeinen en de Albanen waren aan beide zijden gaan zitten voor het kamp en sporen hun soldaten aan. Er wordt een teken gegeven en de jongemannen gaan met getrokken wapens vooruit. Bij de eerste confrontatie kletterden de wapens, schitterden de zwaarden, overviel een enorme rilling de toeschouwers. Geen stem, geen ademhaling wordt gehoord. Men twijfelt: ‘Welk volk zal overwinnen? Welk volk zal overwonnen worden?’

De strijd al snel beslist?

Dan vielen twee Romeinen de een boven de andere dood neer. Van vreugde juichte het Albaanse leger. De Romeinse legioenen hadden alle hoop al opgegeven. Want de drie Curiatiërs waren wel gewond, maar ze waren gaan staan rond de enige overlevende Horatiër. Toevallig was die ongedeerd. Omdat hij alleen niet opgewassen was tegen de drie maar sterker was dan elk afzonderlijk deed hij, alsof hij bang was, alsof hij vluchtte. Hij was al een eindje gevlucht en de Curiatiërs volgden hem met grote tussenafstanden. Eén van hen was niet ver verwijderd. Naar hem keerde hij dan plotseling met grote snelheid terug. Terwijl het Albaanse leger de tweede en de derde aanspoorde, had de Horatiër al één vijand gedood en trok als overwinnaar naar het tweede gevecht.

De strijd beslecht

De Romeinen, die nu door de hoop op een overwinning al blij waren, helpen met geschreeuw hun soldaat. En voordat de derde, die niet ver verwijderd was, zijn broer kon helpen, doodde de Horatiër gemakkelijk de tweede Curiatiër. Nu was er aan elke kant één over. De Horatiër had een ongedeerd lichaam en zeer veel moed; de nog levende Curiatiër echter, die geen hoop meer had, sleepte zijn vermoeid lichaam moeizaam voort. Plotseling riep de Romein uitgelaten uit: ‘Zo zullen de Romeinen in de toekomst het bevel voeren over de Albanen,’ en de Albaan, die zijn wapens nauwelijks meer kon opheffen, maakte hij met één slag van zijn zwaard af.