Gedichten uit Carmen van Catullus

Catullus, Carmen 3 Rouw o Venusjes en Cupidootjes en al wat er is aan nogal beminnelijke mensen. Het musje van mijn meisje is gestorven, het musje, de lieveling van mijn meisje, waar ze meer van hield dan haar ogen; want het was honingzoet en kende zijn meesteres zelf zo goed als een meisje haar moeder; het vloog niet weg uit haar schoot, maar terwijl het nu eens hierheen, dan weer daarheen huppelde, tsjilpte het voortdurend voor zijn meesteres alleen, maar het gaat nu langs een duistere weg daarheen, van waar ze zeggen dat niemand terugkeert. Maar laat het jullie slecht gaan, duistere schimmen van de onderwereld, die al het mooie verslinden; jullie namen zo’n mooi musje van mij weg. O, wandaad! O, ongelukkig musje! Door jouw toedoen zijn de gezwollen oogjes van mijn meisje nu rood door het wenen. Catullus, Carmen 51 Hij lijkt voor mij een god te zijn, hij, indien het geoorloofd is dit te zeggen, schijnt de goden te overtreffen, hij die zittend gekeerd naar jou, jou herhaaldelijk bekijkt en beluistert, lieflijk lachend, iets wat mij, de ongelukkige, alle zinnen ontneemt; want zodra ik jou, Lesbia, aankeek, stokt mijn stem in mijn keel, mijn tong is verlamd, een ijle liefdesgloed stroomt door mijn ledematen, mijn oren tintelen door hun eigen klank, het wordt zwart voor mijn ogen (lett.: mijn beide ogen worden door de nacht bedekt). Het nietsdoen, Catullus, valt je zwaar; door het nietsdoen ben je al te onstuimig en uitgelaten. Het nietsdoen heeft vroeger zowel koningen als bloeiende steden in het verderf gestort.
Catullus, Carmen 70 Mijn vrouwtje zegt met geen enkele man liever te trouwen dan mij, zelfs niet indien Jupiter zelf het haar zou vragen. (Dat) zegt ze, maar wat een vrouw zegt tegen een begerige geliefde, moet men schrijven in de wind en het snelle water. Catullus, Carmen 85 Ik haat en bemin. Jij vraagt je misschien af waarom ik dit doe. Ik weet het niet, maar ik voel het gebeuren en word erdoor gefolterd.