Episteme esti mneme (kennis is herinnering), Pythagoras

Episteme esti mneme (kennis is herinnering), Pythagoras

De geest van de mens heeft een geheugen en wel onbeperkt door ontelbare herinneringen en P. van zijn kant wil dat het geheugen de herinnering aan een vorig leven is. Want in dat boek, dat M. getiteld is, stelt S. een knaapje enkele meetkundige vragen over het opmeten van een vierkant. Hierop antwoordt hij zoals een kind en nochtans is de vraagstelling zo behendig dat hij geleidelijk antwoordend op juist dezelfde plaats aankomt waar hij zou aangekomen zijn als hij meetkunde had gestudeerd. Hieruit wil S. besluiten dat leren niets anders is dan het zich herinneren. Dit probleem heeft hij nog veel nauwkeuriger uitgelegd in het gesprek dat hij voerde op die dag zelf waarop hij stierf. S. leert immers dat om het even wie die blijkbaar van niets afweet, aan iemand, die hem goed ondervraagt, antwoordt en verklaart dat hij niet op dat ogenblik leert maar het herkent door het zich te herinneren en dat kan helemaal op geen andere manier gebeuren dat wij van kindsbeen af begrippen aangeboden zouden hebben en als het ware afgedrukt in onze ziel zouden hebben, die ze åííïéá noemen tenzij de ziel vooraleer hij in het lichaam trad, hij vertoefde bij de kennis van de werkelijkheid.