Daedalus en Icarus (r. 185-235)

Daedalus, hatend Creta nl. het lange ballingschap en geraakt door liefde voor zijn geboorteplaats, was ingesloten door de zee. "Ookal verspert Minos landen en de zee", zei hij, "de hemel staat zeker open, daarlangs zullen wij gaan." Laat Minos alles bezitten, hij bezit immers niet de lucht, zei hij, en hij zond zijn geest op onbekende kunsten en hij vernieuwde de natuur, want hij plaatste veren op een rij, met de kleinste begonnen, terwijl een lange volgde op een kortere, zodat je zou kunnen denken dat de veren gegroeid waren op een heuvel: zo rijst langzaam op een boeren pijp met ongelijke stengels. (192) Dan bindt hij met draad de middelste vast en de onderste met was aan elkaar. En hij buigt de zo samengestelde (veren) in een kleine kromming, opdat hij een echte vogel nabootste. De jongen, Icarus, stond erbij (una=una cum=samen met=hier:erbij), nu eens greep hij, met stralend gezicht, onwetend dat hij met de gevaren die hem zouden bedreigen speelde, de veren, die een licht briesje bewogen had, dan weer maakte hij met zijn duim de goudgele was zacht en belemmerde hij met zijn spel het wonderlijke werk van zijn vader. (200) Nadat de laatste hand gelegd was aan het begonnene (werk), bracht de maker zich zelf in evenwicht met de vleugels en hij hing zijn lichaam in de lucht. (202) Hij stelde zich op en ook zei hij tegen zijn zoon: Ik waarschuw je, opdat je in het midden van de baan rent, Icarus, om te voorkomen dat, als je te laag zult gaan het water de veren zwaar maakt, en als je te hoog zult gaan het vuur ze verbrandt.(205) Vlieg tussen beide en ik beveel je niet te kijken naar Bootes en Helice en het getrokken zwaard van Orion; Leg je weg af, terwijl ik je leider ben. Tegelijkertijd overhandigde hij de voorschriften van het vliegen en vervolgens maakte hij de onbekende vleugels aan zijn schouders vast.(209) Tussen het werk en de waarschuwing werden de wangen van de oude man nat en de handen van de vader waren begonnen te trillen. Hij gaf aan zijn zoon zoenen die niet meer herhaald mochten worden, en hij vliegt, zich met de veren verheffend, op en hij is bezorgd om zijn metgezel zoals een vogel, die het tere jong naar buiten leidt de lucht in van het hoge nest af, en hij spoort aan te volgen en hij onderwijst de noodlottige kunsten en zowel beweegt hij zelf zijn eigen vleugels en hij ziet om naar die (veren) van zijn zoon.(216) Iemand zag hen, terwijl hij met een trillende hengel vissen probeert te vangen, ofwel een herder leunend op zijn staf, ofwel een boer die leunt op zijn ploegstaart en stond verstomd, en hij geloofde dat ze goden waren, omdat zij de lucht konden afleggen.(220) En reeds lag Samos aan Juno gewijd aan de linkerkant (Delos en Paros waren achtergelaten), aan de rechterkant lag Lebinthus en Calymne, vruchtbaar door honing,(222) zodra de jongen verrukt begon te raken van de overmoedige vlucht en zijn leider verliet en een hogere weg nam; De nabijheid van de verzengende zon maakte de geurende was, de verbinding van de veren, zacht.(226) Hij schudt met zijn naakte bovenarmen en omdat hij roeiriemen mist vangt hij geen wind, en zijn mond, roepend de naam van zijn vader, kreeg blauw water binnen dat zijn naam kreeg van hem. (230) Maar de ongelukkige vader al geen vader meer, riep: "Icarus, waar ben je? in welk gebied moet ik je zoeken? Icarus, zei hij alsmaar; hij keek naar de veren in de golven en vervloekte zijn kunsten en hij begroef het lichaam in een graf. en het land is genoemd naar de begravene. (235)