Daedalus en Icarus

Daedalus en Icarus

Daedalus intussen, vol haat tegen Creta en de lange ballingschap en getroffen door liefde voor zijn geboorteplaats, zat ingesloten door de zee.

“Hoewel hij en de aarde en de golven verspert, staat de hemel zeker open, we zullen langs daar gaan.”, zei hij. “Hij bezit dan wel alles, toch bezit Minos de lucht niet.”

Zo sprak hij en hij zond zijn geest weg naar de onbekende kunsten en hij vernieuwde de natuur.

Want hij plaatste de veren in volgorde, beginnend vanaf de kleinste, dan een lange gevolgd door een korte, zodat jij zou menen dat de veren op een heuvel gegroeid zijn:

zo ontstaat soms geleidelijk aan een landelijke herdersfluit met ongelijke rietstengels.

Dan verbond hij met draad het midden van de veren en met was het onderste van de veren en nadat ze zo zijn samengeplaatst, boog hij ze met een lichte kromming, zodat hij de echte vogels nabootste.

De jongen Icarus stond erbij, onwetend dat hij zijn eigen gevaren aanraakte, hij probeerde steeds opnieuw de veren te pakken, de veren die een speelse wind had bewogen, met een stralend gezicht, dan weer maakte hij de goudgele was met zijn duim zachter, verhinderde hij het wonderlijke werk van zijn vader door spel.

Nadat de laatste hand gelegd was aan het begonnen werk,

bracht de ontwerper zijn eigen lichaam in evenwicht tussen de beide vleugels en hing hij in de bewogen lucht.

Hij onderrichtte ook de geborene: “Ik waarschuw je dat je op het midden van de weg moet lopen, zei hij, opdat de golven jouw veren niet verzwaren, als jij te laag zou gaan, opdat de zon jouw veren niet zou verbranden, als je te hoog zou gaan.

Vlieg tussen elk van beide, ik zou willen dat je niet kijkt naar Bootes of naar Hericles en ook niet naar het getrokken zwaard van Orion;

“Pluk de weg terwijl ik jouw leider ben.” Op hetzelfde moment overhandigde hij de voorschriften van het vliegen en hij paste de onbekende vleugels aan aan hun schouders. Tijdens het werk en de waarschuwingen werden de wangen van de oude man nat en de handen van de vader trilden.

Hij gaf kussen aan zijn geborene die niet opnieuw herhaald konden worden en hij vloog voorop opgetild door zijn vleuels en hij vreesde voor zijn kameraad,

zoals een vogel die haar tere kroost vooruit leidde vanuit het hoge nest naar de lucht; hij spoorde aan om te volgen en hij leerde de verderfelijke kunsten en hij bewoog zelf zijn vleugels en hij keek terug naar de vleugels van zijn zoon.

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

Iemand zag hen, terwijl hij telkens opnieuw de vissen grijpt ofwel een boer steunend op zijn ploeg en stond verstomd, en hij geloofde dat diegene die de lucht kunnen plukken, goden waren.

Samos gewijd aan Juno was al aan de linkerkant, Delos en Paros waren al achtergelaten, Lebinthos was rechts en ook Calymne, rijk aan honing, toen de jongen blij begon te zijn door de overmoedige vlucht, liet hij zijn leider achter en aangetrokken door verlangen naar de hemel voerde hij zijn tocht te hoog.

De nabijheid van de verzegende zon maakte de geurige was, de binding van de veren, zacht; de was was weggesmolten; hij sloeg zijn naakte armen en zijn roeispaan missend, ving hij geen enkele lucht en zijn gezicht dat de naam van de vader riep, werd opgevangen door het diepblauwe water, dat zijn naam trok van hem.

Maar de ongelukkige vader, dadelijk geen vader meer: “Icarus”, zei hij, “Icarus”, zei hij, waar ben je? In welke streek moet ik jou zoeken?

“Icarus”, zei hij.

Hij bemerkte de veren op de golven en vervloekte zijn kunsten en bewaarde het lichaam in een graf, en de aarde werd genoemd naar de naam van de begravene.