Cicero, In Catilinam I 1-2

Cicero, In Catilinam I 1-2

[1] Hoe lang dan toch nog zal jij, Catilina, misbruik maken van ons geduld? Hoe lang zal zelfs die waanzin van jou de spot met ons drijven? Tot welk einde zal jouw teugelloze brutaliteit zich opwerpen?  Hebben de nachtelijke bezetting van de Palatijn, de bewaking van de stad, de angst bij het volk, het samenkomen van al dezen, deze bijzonder streng bewaakte plaats om de senaat te houden, de blikken en gelaatsuitdrukkingen van de mensen hier je dan helemaal niet geraakt?
Voel jij dan niet dat jouw plannen bekend zijn, zie jij niet dat jouw complot nu aan handen en voeten is gebonden, doordat allen hier op de hoogte zijn?  Wat je de afgelopen nacht, de nacht daarvoor hebt uitgespookt, waar je bent geweest, wie je bijeen hebt geroepen, welk plan je hebt beraad - wie van ons, denk je, weet dat niet?

[2]In wat voor tijd leven wij toch?  De senaat begrijpt dit, de consul ziet toe en toch leeft hij nog. Leeft hij nog?  Sterker: hij komt zelfs naar de senaat, neemt deel aan een openbare beraadslaging en brandmerkt met zijn ogen elk van ons tot de slachting.
Wij echter schijnen als dappere mannen naar tevredenheid onze plicht te doen tegenover de staat, indien wij zijn waanzin en projectielen uit de weg gaan. Jij, Catilina, had op bevel van de consul al eerder ter dood gebracht moeten worden, op jou had het verderf gericht moeten worden dat jij al lang voor ons allen aan het beramen bent.