Cicero Ad Familiares XIV 2, 1-2

Noli putare me ad quemquam longiores epistulas scribere, nisi si quis ad me plura scripsit, cui puto rescribi oportere ; nec enim habeo quid scribam nec hoc tempore quicquam difficilius facio ; ad te vero et ad nostram Tulliolam non queo sine plurimis lacrimis scribere ; vos enim video esse miserrimas, quas ego beatissimas semper esse volui, idque praestare debui et, nisi tam timidi fuissemus, praestitissem. Pisonem nostrum merito eius amo plurimum. Eum, ut potui, per litteras cohortatus sum gratiasque egi, ut debui. in novis tr. pl. intellego spem te habere. id erit firmum, si Pompei voluntas erit ; sed Crassum tamen metuo. a te quidem omnia fieri fortissime et amantissime video nec miror, sed maereo casum eius modi ut tantis tuis miseriis meae miseriae subleventur. nam ad me P. Valerius, homo officiosus, scripsit, id quod ego maximo cum fletu legi, quem ad modum a Vestae ad tabulam Valeriam ducta esses. hem, mea lux, meum desiderium, unde omnes opem petere solebant! te nunc, mea Terentia, sic vexari, sic iacere in lacrimis et sordibus, idque fieri mea culpa, qui ceteros servavi, ut nos periremus!

Vertaling Meen niet dat ik langere brieven naar iemand anders schrijf, tenzij iemand mij van ongewone lengte schrijft, die ik meen te moeten beantwoorden. Ik heb immers niets om over te schrijven, er is niet iets als tijd als deze, die ik moeilijker vind om te doen. Temeer, naar jou en mijn Tulliola, kan ik niet zonder tranen schrijven. Ik zie jullie immers in grootste droefgeestigheid, bij wie ik altijd het liefste in vrolijkheid wens te zijn, die mijn taak is te bewerkstelligen, en welke ik bewerkstelligd had als ik niet zo’n lafaard was geweest. Onzer Piso hou ik zeer veel van vanwege zijn verdienste. Ik heb hem, zoals ik kan, per brief aangemoedigd om verder te gaan en hem dank betuigd, zoals het moet. Ik begrijp dat je hoop hebt gevestigd op de nieuwe volkstribunen? Deze zal duurzaam zijn, als Pompejus van goede wil is; toch vrees ik nog voor Crassus. Ik zie dat jij je in alles hebt gedragen met zeer grote moed en liefde, maar het verbaast me niet. Maar het betreurt me dat het een dergelijke situatie jouw zoveel grotere bedroefdheden die van mij verlichten. Want Publius Valerius, een behulpzaam man, schreef aan mij een brief, die ik las met grootse tranen, op welke manier jij van de tempel van Vesta naar de bank van Valerius bent gesleurd. Ach, mijn licht, mijn lieveling, jij bij wie iedereen de gewoonte had om om hulp te vragen! Dat jij nu, mijn Terentia, zo moet worden mishandeld, dat jij je moet gooien in tranen en rouw, en dit is gebeurd door mijn fout, die de anderen heeft bewaarde, slechts om mijzelf te bewaren!