Ars Legendi, Atrium

leesles 4.11
Vlucht naar de vrijheid. De rovers waren eindelijk vertrokken en behalve de oude vrouw en het gevangen meisje bleef daar niemand achter. Ik echter dacht na over mijn dreigende dood en ik werd door geen kleine angst gefolterd. En aldus zij ik bij mezelf:"Wat sta je hier nog, Lucius? De rovers hebben je een wrede dood voorbestemd. Wanneer ze terugkomen, zullen ze je zeker doden. Waarom, terwijl het je nog is toegestaan, zorg je dan niet voor je redding? Er is immers voor jou een ruime gelegenheid tot vluchten, want de rovers zijn er niet. Of vrees je soms die oude vrouw, die je met één stevige trap van je poten kan vloeren? Als je vandaag niet vlucht, zal je nooit meer kunnen vluchten!" Ik bedacht deze dingen dus bij mezelf en ik besloot niet meer af te wachten. Met een snelle ruk brak ik de riem waarmee, ik was vastgebonden en in snelle vaart begon ik te vluchten. Maar toen de oude vrouw mij bevrijd zag, greep ze even snel mijn riem en trachtte me terug te leiden. Ik echter, denkend aan mij dreigende dood, vloerde haar met een trap van mijn achterpoten. Maar hoewel ze op de grond lag, bleef ze toch de riem vasthouden en liet ze zich voortslepen terwijl ze met luide stem de hulp van een sterkere hand afsmeekte. Maar er was daar niemand,behalve alleen dat meisje dat gevangen was. Die kwam onmiddellijk aangelopen en rukte de riem uit de handen van de oude vrouw. Vervolgens riep ze me met vleiende woorden terug en klom op mijn rug. Ik echter, die niet zozeer zin had om een meisje te bevrijden, maar vooral om mijn eigen leven te redden, vluchtte in pijlsnelle vaart weg uit het kamp. En mijn voeten dachten niet meer aan de pijn, en leken wel in vleugels veranderd te zijn.