7.2 over androclus en de leeuw, pegasus novus 1

7.2 OVER ANDROCULUS EN DE LEEUW, vertaling (LWB p.210-212)

Een opvallende leeuw

Eerst worden vele en woeste dieren binnengebracht; Tussen de wilde dieren valt een reusachtige leeuw op. Die ene leeuw richt door de grootte van zijn lichaam, door zijn angstaanjagend gebrul, door zijn lange en golvende haren de ogen van iedereen op zich. Nu wordt de slaaf van een ex-consul binnengebracht voor een gevecht met beesten. De slaaf heet androclus. Wanneer de leeuw hem van ver ziet, blijft hij plots als het ware verwonderd staan, daarna gaat hij traag en rustig naar de mens. Op dat moment beweegt hij zijn staart en hij likt de handen van de mens met zijn tong.

De reactie van Androclus

De mens androclus vreest eerst voor zijn leven, daarna vindt hij tussen de liefkozingen van het vreselijke wilde dier zijn moed terug. Plotseling herkent hij zelf de leeuw. Na de wederzijdse herkenning ziet het volk een blije en enthousiaste mens en leeuw. Die wonderbare gebeurtenis wekt zeer luide kreten van het volk op. De keizer laat Androclus komen vraagt de reden waarom de vreselijke leeuw hem gespaard heeft. Op dat moment vertelt Androclus een wonderlijk verhaal.

In de provincie Afrika

‘terwijl mijn meester de provincie Afrika als gouverneur beheerst, ben ik daar door zijn dagelijkse zweepslagen gedwongen om te vluchten. Na een lange reis verberg ik me in een duistere grot. Niet veel later komt deze leeuw naar dezelfde grot en reikt mij jankend een bebloede poost aan. Ik bemerk een reusachtige doorn, die in de zool van zijn poot vastzit. Dadelijk trek ik de doorn uit en verzorg de wonde. Op dat moment legt de leeuw zijn poot in mijn handen en rus. Gedurende drie jaren leven ik en de leeuw in dezelfde grot. Op een dag verlaat ik de grot, word ik door soldaten gegrepen en word ik uit Afrika naar Rome weggebracht naar mijn meester.’

Na het schouwspel

Na die woorden vragen alle toeschouwers: ‘ Laat androclus gaan!’ De keizer schenkt Androclus en de leeuw de vrijheid. Na dat schouwspel bindt androclus de leeuw met een leren riem en gaat met hem rond langs cafes. Overal wordt aan androclus geld geschonken, overal wordt de leeuw bestrooid met bloemen. Allen zeggen: ‘Deze leeuw is de gastheer van een mens, deze mens is de arts van een leeuw’