4.2 Over Romulus en Remus

4.2 Over Romulus en Remus

Een plan …

Na de wrede moord dacht Amulius bij zichzelf: ‘Wat zal ik doen met Rhea Silvia, de dochter van Numitor? Tegen de verwachting van allen kreeg zij tweelingzonen.’ Omdat het niet toegestaan was een Vestaalse maagd te doden, werd Rhea Silvia opgesloten. Daarna beval Amulius zijn dienaars om haar zonen, Romulus en Remus, in een voederbak te leggen en in de Tiber te werpen. Hij beloofde de dienaars een grote beloning. Toevallig had het toen veel geregend en de snelstromende Tiber was boven de oevers gestroomd: de dichtstbije velden waren in plassen veranderd.

mislukt

Daarom lieten de dienaars, die bij de rivier zelf niet konden komen, de voederbak in een plas achter. Amulius liet de dienaars komen, aan wie hij de tweeling had overhandigd. Zij meldden aan de koning: ‘We hebben de voederbak in de Tiber gegooid; zo zijn de zonen van Rhea Silvia gestorven. Welke beloning zal je ons geven?’ Maar de dobberende voederbak zonk niet; integendeel, nadat het water zich teruggetrokken had, bleef hij op het droge vastzitten. Niet veel later daalde een dorstige wolvin naar de rivier af. Daar vond ze toevallig de baby’s en droeg hen naar haar grot, ze voedde hen met haar melk en waste hen met haar tong.

Een onverwachte afloop

Dichtbij de rivier woonde Faustulus, de meester van de koninklijke kudde, met zijn vrouw Acca Larentia in een kleine hut. Op een dag hoorde hij plotseling het gehuil van baby’s uit de grot. Bezorgd ging hij de grot binnen en vond daar de wolvin, die de baby’s voedde. Hoewel Faustulus vol angst was, verjoeg hij de wolvin, droeg de baby’s naar huis en gaf ze aan Acca Larentia. De tweeling werd met grote liefde door Faustulus en Acca Larentia opgevoed.

(naar Livius, Ab urbe condita)