Des voisins mysterieux

Chapitre 5

Woensdagochtend. De kinderen nemen hun ontbijt in de caravan. Steffi dompelt een stuk stokbrood in de rode kom en zegt: Hmm, heerlijk! Ze voelt zich vandaag weer beter. Natuurlijk, ze heeft slecht geslapen. Maar het maakt niet uit! Ze is op vakantie! Op Radio Oléron draaien ze de zomer Top-50. Pierre begint te zingen.

Chantal      :Stil, Pierre! Onze lieve buren slapen nog! Kijk, hun tent is nog gesloten!

Steffi          : Wie zegt dat ze er zijn?

-En Steffi vertelde haar vrienden wat ze die nacht zag-

Marc           : Alsof ze er zijn. Hun kleding ligt nog voor hun tent. Maar het is waar, dit is vreemd.

Steffi          : Weet je wat we gaan doen? We spelen ‘Kommissar’

Chantal      : Commissaire, Steffi. In het Frans zegt men commissaire.

Steffi          : Oh, ja, bedankt. Ik moet mezelf corrigeren. Vervolgens, gaan we commissaris spelen. We gaan ze surveilleren.

Nicole         : Ja, we gaan ze dag en nacht bespieden.

Marc           : Waarom niet? Ga je hiermee akkoord, Pierre?

Pierre         : Goed idee. We gaan wouten spelen!

Steffi          : Een wout? Dat noem je geen wout, Pierre, dat is niet netjes. Je moet ze agent noemen!

Pierre         : Jij praat al goed Frans, Steffi!

Marc gaat naar de caravan van zijn oom en hij vraagt om zijn verrekijker. Hij vertelt hem dat hij met z’n vrienden naar grote boten gaat kijken die aankomen in de haven van La Rochelle. Zijn oom gaat akkoord. Maar let goed op: de verrekijker is duur! Om 11 uur, nemen de mysterieuze buren hun ontbijt. Vervolgens gaan ze naar de winkel van de camping. Steffi en Chantal, die de buren volgen, zijn heel erg verrast als ze zien wat de buren hebben gekocht. Zes stokbroden, drie kazen, een kilo bananen, twee kilo sinaasappelen, vier pakjes koekjes, zes flessen water, en nog chocoladerepen. En dat is voor twee mannen!

Chantal      : Misschien willen ze mensen uitnodigen om te komen eten?

Steffi lacht. De middag verloopt rustig: de kinderen lezen in de caravan. Af en toe kijken ze naar de tent van hun 2 buren. Maar de buren komen er niet uit.

Chapitre 6

Het is 10 uur. De jongeren zitten in de caravan en surveilleren de tent van hun buren. Alles is rustig, Chantal en Steffi zijn zeer rustig, ze slapen voor het raam! Het is half 12, Pierre en Nicole slapen ook. Plotseling ziet Marc een beetje licht in de tent van de 2 mannen. Snel roept hij zijn vrienden. 10 minuten later, komen de buren naar  buiten met 2 zakken. Net als de vorige nacht, gaan zij naar het strand. de jongeren volgen maar op het strand, ze verschuilen zich achter een duin en surveilleren de 2 mannen. Een boot arriveert en nog steeds, net zoals gisteren, gaan de 2 mannen de zee in. Marc pakt zijn verrekijker. De nacht is helder en zo is het heel gemakkelijk om de boot te volgen.

Marc           : Ze willen naar het eiland d’Aix. Nee wacht… zij gaan naar het Fort Boyard… Ja, dat is het, zij gaan er naar toe… maar ik zie ze niet meer… Toen, kwamen zij van achteren.

Nicole         : En wat is er in dat fort? Weet jij dat?

Marc           : Ik las in mijn gids dat Napoleon dat gebouwd heeft om de haven van Rochelle en Rochefort te beschermen.

Steffi          : Is het om er nog soldaten zijn?

Marc           : Jij laat me lachen! Het fort kan nu bezocht worden door de hele wereld.

Pierre         : Wat willen onze buren daar voor goeds doen dan?, ‘s nachts?

Marc           : Ik weet het niet maar ik zou het graag willen weten.

Steffi          : Misschien hebben ze iets verborgen of een schat gevonden…

Chantal      : Waarom gaan we niet morgenavond naar Fort Boyard?

Pierre         : Goed idee! Maar hoe dan?

Chantal      : Eh goed, met de boot van onze oom!

Er is een probleem, de boot van de oom van Chantal en Marc is te klein voor 5 personen. Wie gaan er naar Fort Boyard en wie blijven in de caravan? Dat is de vraag.

Chapitre 7

Marc           : Goed, ik ga alleen met Pierre.

Chantal      : Ah nee, kom op! Ik protesteer! Ik was alleen met oom Jean-Pierre en ik heb zijn boot bestuurd!

Marc           : Luister. Jij kan niet zo goed zwemmen. En je bent bang in het fort. Het is besloten: ik ga met Pierre. Het is geen verhaal voor meisjes. Het is heel gevaarlijk!

Steffi vindt Marc niet zo aardig. In Frankrijk, en ook in Duitsland, zijn het altijd jongens die het beslissen! Maar ze wil geen geschiedenis schrijven. En nu verlangt ze nog maar naar 1 ding: gaan slapen! Vervolgens zegt ze gedag tegen haar vrienden als ze terug is in de caravan. Om vier uur in de ochtend, slapen de drie meisjes nog. Maar Pierre en Marc bespieden de tent van hun buren. Om half 5 komen twee mannen terug. De grootste van de twee draagt een pakketje.

Marc           : Zijn het misschien drugs?

Pierre         : Zullen we de politie bellen?

Marc           : Nee, nee. Ze gaan vanavond voor het eerst in het fort. Als je iets vreemds ziet, bel je meteen de politie! Maar nu gaan we slapen tot morgen.

Donderdagmorgen gaan de vrienden naar het strand: zij weten dat hun buren heel de dag gaan slapen. Voor de lunch, hebben ze een lekker picknick klaar gemaakt. Voor het avondeten, gaan de jongens zwemmen, volleyballen, voetballen, jeu de boules spelen, ping-pongen ze. Maar de meisjes, wat doen zij? Ze doen helemaal niks. Ze zeggen dat ze helemaal geen zin hebben om te gaan zwemmen, ze willen ook niet iets anders spelen. Wat zij leuk vinden is liggen in de zon, lezen en praten met elkaar. Ze zijn heel nieuwsgierig!

 Normaal gesproken spelen de meisjes met de jongens en zwemmen ze met ze. Om 7 uur in de avond komen de jongeren terug naar de caravan. Pierre en Marc zeggen dat ze niet willen eten en gaan meteen naar bed. Het is waar dat ze erg moe zijn: ze hebben bijna niet geslapen de vorige nacht en vervolgens sporten ze heel de dag op het strand! De twee jongens vragen of de meisjes de tent van de buren willen bespieden. En om half 8 slapen ze allebei.

Chapitre 8

Het is 20:00 uur. De meisjes eten. Nicole toont de caravan waar haar broer en Marc slapen, zij lachen.

Nicole         : Zien jullie, onze helden zijn moe!

Steffi          : Wat heb ik je vanmorgen verteld? Zo zijn jongens: zij praten mooi, maar dat is dan ook alles!

Chantal      : We zullen ze eens een goed lesje leren! Zo zullen ze zien, dat meisjes ook, van avonturen houden.

Het is half 11 (’s avonds) de 3 vriendinnen gaan naar het kleine haventje van de camping waar de boot  van oom Jean-Pierre ligt. Zij gaan aan boord. Chantal nam de sleutel van de motor uit de jeans van haar broer. De boot  start meteen en de drie vriendinnen gaan naar Fort Boyard. Een kwartier later arriveren de meiden.  In de nacht zien de meiden de grote muren en de lege vensters van het fort. Maar hoe moeten ze binnen komen. Ze willen niet de trap nemen van het eiland, want dat is hoe de mannen in het fort komen. Zij zoeken een goed moment om als 2e binnen te komen,  eindelijk vinden ze het, aan de buitenkant van het eiland d’Oleron, een kleine trap met een deur. Ze verbergen hun boot onder de algen en gaan naar binnen. In het midden van het fort, is er een grote ovale binnenplaats met trappen naar de hogere etages. Toen hoorden ze vreemde geluiden en echo’s vanuit de grote kamers. Steffi en Nicole zijn bang.

Chantal      : Jullie zijn dom! Dat is de zee!

Steffi          : Help!

Chantal      : Dat is een uil! Een nachtuil!

Steffi          : Dat was geen uil, ik was bang, ik was het.

Nu stijgen de meisjes de trappen op en bezoeken ze de etages. Zij komen in de grote, lege en koude kamers. Maar, op de 2e etage, vinden ze een gesloten deur. Chantal denkt dat dat misschien de kamer is van de buren.

De meisjes gaan een etage omhoog, en dan, goed verborgen, wachten ze. Twaalf uur ‘s nachts , zij horen een lawaaierige motor. De meiden gaan naar het raam en zien daar een boot die is aangekomen op het fort. In de boot, zitten 3 mannen. Zij nemen de grote trap. Als ze in het fort zijn, steken de mannen hun lampen aan en gaan ze meteen naar de 2e etage. Een van hun opent de deur met een sleutel, en de drie mannen betreden de kamer. Kort daarna, horen de meiden een lawaaierige machine. In stilte gaan de meiden de trap af. Hier is de eerste kamer van de 2e verdieping. Chantal merkt dat er iets aan de hand is, maar ze heeft geen tijd om haar zin te beginnen, : De deur gaat open…

Chapitre 9

Natuurlijk zijn het hun buren. Plotseling blijven de man en de drie meisjes roerloos staan. Vervolgens zegt hij: wat doen jullie hier? Daarna roept hij z’n medeplichtigen: Pierre, Kurt! Het zijn de meisjes van de camping! Ze hebben ons verteld dat ze ons hebben bespied voor drie dagen! De tweede buurman en een andere man duwen de meisjes in de kamer van de brutaliteit. Vervolgens stellen ze vragen aan hun. Ze vragen waar ze heen zijn gegaan, wat ze doorzocht hebben van hun en of hun ouders de politie hebben gebeld. Maar de meisjes antwoorden niet: ze kijken naar Kurt, de derde man, die nu een revolver in zijn hand houdt. Gaat hij schieten? De drie meisjes zijn heel bang. Zonder een woord te zeggen verlaten de mannen de zaal en doen de deur dicht en op slot. Nu is er minder licht en het lichtknopje doet het niet. Maar Steffi pakt een zaklamp. Wat een geluk! Dan horen de meisjes de mannen praten in de gang. Om beter te kunnen luisteren drukt Chantal haar oor tegen de deur.

Chantal      : Ik kan ze niet goed verstaan. Ze praten, eh, Duits geloof ik. Steffi, kom eens hier?

Steffi luistert op haar beurt. Het is waar, de mannen discussiëren in het Duits. Plotseling vindt ze een steen. Ze schrijft een nummer op de muur.

Steffi          : Dat was het. Ze zijn vertrokken!

Vervolgens vertelt ze aan haar vriendinnen wat ze heeft gehoord: Kurt is Duits en de twee anderen zijn Frans. De drie mannen hebben een groot probleem: wat doen ze moet de meisjes? Ze willen niets beslissen zonder hun leider. Daarna wilden ze hem bellen. Maar ze zijn hun telefoon vergeten in hun tent. Het nummer op de muur is het nummer van de leider van de bende van La Rochelle. Kurt blijft op het fort om de meisjes in de gaten te houden en de twee anderen zijn terug naar de camping om hun leider te bellen. Plotseling begint Nicole te huilen.

Chantal      : Luister Nicole, dit is niet het goede moment om te gaan huilen. Misschien kunnen we naar buiten via een venster?

De drie meisjes verkennen de zaal met de zaklamp. Ze zien een machine, daarna zien ze een tafel. Op de tafel liggen pakketjes! Chantal opent er 1!

Chantal      : Kijk deze biljetten! Biljetten van 100 dollar!

Steffi          : Ah, deze drie mannen zijn Falshmunzer!

Chantal      : Het is zo! Ze zijn geldvervalsers! Oh oh, dit is gevaarlijk! Snel, weg hier!

Steffi opent het venster. Er zit 10 meter tussen het venster en de rotsen. Wat moeten ze doen?

Chapitre 10

Plotseling, deed iemand het licht aan, Een metalig geluid en een man doet de deur open. Het is Kurt, het ziet er heel slecht voor ze uit.

Kurt           : Willen jullie overgeslagen worden?

Hij blijft bij de deur en begint te lachen.

Kurt           : Hebben jullie zin om te vliegen als kleine vogeltjes?

De drie vrienden denken dat hun laatste uur is aangebroken,  Kurt pakt zijn revolver. Wat zal hij doen? Steffi heeft dan een goed idee. Ze houdt van politiefilms op TV en hoe zij weten om criminelen toch nog om te praten. Steffi begint dan Duits tegen Kurt te praten. Hij is erg verrast, natuurlijk. Het Duitse meisje vertelt hem dat zij en haar vriendinnen hier met een boottochtje kwamen om het fort te bezoeken. Ze zegt dat ze niet begrijpt waarom de drie mannen haar vast houden in een afgesloten kamer. Tenslotte zei ze, nu, moet jij ons loslaten. Hun ouders weten waar zij heen gingen. Misschien hebben zij al de politie gebeld. Maar Kurt begint te lachen, hij weet dat het verhaal van Steffi niet waar is.

Kurt           : Dat verhaal is niet waar! Jullie kamperen zonder jullie ouders… Maar nu, jullie hebben teveel gezien. Ik ga jullie doden. Jullie hebben 2 keuzes : Mijn revolver of via het venster de dood in springen. Begrijpen jullie het? Ik geef jullie nog 5 minuten om te kiezen.

Dan gaat hij naar buiten en sluit hij de deur op slot.

Chapitre 11

Chantal en Nicole zijn geterroriseerd. Steffi, zij ook is heel bang. Maar zij zegt tegen haar vriendinnen: wees niet bezorgd, ik zal iets vertellen. Hij kan niks doen, want hij moet wachten op orders van de leider van de groep.

Chantal      : Hij is gek, deze Duitser. Ik hoorde hem lachen.

Nicole         : Dat is waar, hij is gestoord.

5 minuten later, horen ze Kurt lachen in de gang. Hij komt binnen. Nicole geeft een gil.

Kurt           : En, wat is jullie keuze? De revolver of het venster? Ik vind het venster beter! Hahaha!

Langzaam gaat hij naar Nicole. Zij staat dichtbij het venster. Nicole schreeuwt: Raak me niet aan! Jullie zijn gestoord! Help ons!

Hij is 2 meter van haar vandaan. Nicole beweegt niet. Ze wil haar keuze zeggen, maar ze praat niet. Ze is wit van de angst. Kurt staat een meter voor Nicole. Op het moment dat hij haar naar het venster wilt duwen klinkt er een stem: Politie! Niet bewegen!. De agent vraagt gelijk aan de meisjes of de crimineel een wapen heeft.

De agent    : Laat je wapen zakken en beweeg niet! We hebben je medeplichtigen al gearresteerd!

Een andere agent arriveerde en vervolgens de commissaris.

De commissaris   : Eh oké, we kunnen zeggen dat we op precies het goede moment arriveerden. Wat een idee ook om detective te spelen!

Toen legden ze uit waarom ze detective speelden en naar het fort gingen.

In mei had Interpol gevraagd een bende geldvervalsers op te sporen in de regio La Rochelle. De politie had overal gezocht maar vond hen niet.

De commissaris   : Toen de oom van Chantal me belde begreep ik het meteen. De bende bevond zich op Fort Boyard! Wie is Chantal?

Chantal               : Dat ben ik, meneer. Maar waarom belde mijn oom u?

De commissaris   : Je oom kon niet goed slapen. Om half 1 ’s nachts maakte hij een wandeling op de camping. In de haven kon hij zijn boot niet vinden. Hij ging naar jullie caravan en je broer werd wakker en hij was heel verrast dat jij en je vriendinnen niet op jullie bed lagen. Hij begreep het al snel. Hij voelde in de zak van zijn jeans, maar de sleutels van de boot waren daar niet natuurlijk. Toen je oom van het verhaal van jullie buren en van Fort Boyard hoorde belde hij mij gelijk.

Chapitre 12

Vrijdagmiddag, oom Jean-Pierre en  tante Gisèle kloppen op de caravandeur van de jonge detectives. Maar zij slapen nog. De oom klopt nog een keer : nog steeds niks.

De oom      : Dat is het, ze zijn al vertrokken! Luister goed naar mij, Gisèle, ik zal nooit mijn vakantie met hun door brengen hoor je me : nooit meer.

Dan horen ze een beetje geluid in de caravan. En Marc, in zijn pyjama doet de deur open. Zijn oom en zijn tante komen binnen. Zijn vrienden liggen nog steeds in bed. De jongeren zeggen niets, omdat ze weten dat oom en tante daar niet blij mee zouden zijn.

De oom      : Kunnen jullie het een rustige vakantie noemen? Oké goed, ik niet! Mijn vrouw en ik, we hebben de hele nacht niet kunnen slapen! Dan, hier, ik ga jullie ouders bellen, om hun te vertellen dat zij jullie op moeten halen! Punt uit! Geen ja maar!

Tante Gisèle is ook boos.

De tante     : Nee, maar jullie zijn toch niet gek? Gangsters volgen, en jullie zijn meisjes, en je kon daar alleen maar wegkomen met de boot, in de nacht! Jullie zijn compleet onverantwoordelijk!

Dan wordt er op de caravandeur geklopt. Het is commissaris Duval. Hij komt binnen en hij ziet al gauw dat oom en tante erg boos zijn. De oom zegt dat hij naar zijn broer en naar Roussel en Poitiers heeft gebeld.

Hij heeft geen verlangen om voor kinderen als dat toezicht te houden! Oh nee, dan!

De commissaris   : Kalm meneer, kalm. Ze zijn nog steeds kinderen. En voor kinderen, is gevaar niet zoals het voor ons is. En, hebben ze ons gediend. Met het telefoonnummer van Steffi die zij op de muur had opgeschreven, waren wij in staat om de leider van de bende La Rochelle te pakken, vanmorgen om 6 uur. Nee, ik ben heel gelukkig met onze jonge detectives.

De tante     : Excuseer u mij, meneer de commissaris, maar ik ga niet akkoord met u. Heeft u ook nagedacht over de leeftijd van uw “jonge detectives”, zoals u dat zegt? Vindt u het normaal dat 3 meisjes achterna worden gezeten door een gevaarlijke bande geldvervalsers? Nee, nee het kan niet op deze manier doorgaan! Ik ga hun ouders bellen!

De commissaris   : Luister mevrouw, als je hun gaat bellen, vertel hun dan ook gelijk dat de kinderen een leuke bonus van 2000 dollars zullen hebben…

De tante     : Hoe wat, een beloning? Maar waarvoor?

Le commisaris     : Eh goed, van Interpol.

Chantal      : Jeetje!

Marc           : Wat gaan we doen met al dat geld?

Nicole         : Een momentje, jongens! Het is niet jullie geld! Wie gingen er naar Fort Boyard? Was het jullie, of waren wij het?

Pierre         : Oké, maar jullie gingen alleen naar het Fort, omdat jullie ons niet hebben wakker gemaakt.

Marc           : En daarbij, wij hadden het idee om de gangsters te gaan surveilleren…

Steffi          : Nee, dat was ik, maar dat maakt niet uit, ik vind dat de beloning voor ons allemaal is.

Nicole         : Ik ook, zeker weten. Ik wilde alleen maar de hoofden van de jongens zien hoe ze zouden reageren!

Nicole         : Ik ook, zeker weten. Ik wilde alleen maar de hoofden van de jongens zien hoe ze zouden reageren!

Marc           : Haha wat grappig. Wat zijn ze toch aardig, die meiden!