Wat gebeurt er met afkijkers/vervalsers?
Het was maar een vraag in een kleine huiswerkopdracht – drie punten van de 46 – dus toen hij bleef steken, besloot Steve, toen 19 en een tweedejaarsstudent in journalistiek op de Universiteit van Maryland., een vriend een Instant Message te sturen voor hulp. Samen dokterden ze het uit en bogen zich in over huiswerk – met soortgelijk geformuleerde antwoorden. ‘Toen we de klas in kwamen, kregen we notities/aantekeningen overhandigd welke zeiden dat we naar boven moesten gaan om de decaan te zien/spreken,’ zei Steve. ‘De professor zei alleen ‘Dit zal doorgezonden worden naar de academische raad/commissie.’ De decaan was helemaal/ alleen maar beschuldigend. We kregen niet eens de kans om het uit te leggen.’
Steve werd geconfronteerd met een beproeving/test/stafzitting voor het oog van 2 leraren en 3 studenten die de macht hadden om een XF uit te delen, of ‘afgang/zakking als gevolg van academische oneerlijkheid’, op zijn transcript. Voor zijn (hoor)zitting vroeg hij een student rechtsbijstand/hulp voor zijn zaak/geval en verzamelde getuigen om in te staan voor zijn integriteit – wat hem een crimineel deed laten voelen. ‘Ik werd/was gek voor een aantal weken’, zei hij. ‘Ik stond een 3.6 gemiddeld op de middelbare school. Ik had nooit met zoiets te maken gehad, nooit mee leren omgaan.
Hightec afkijken
Het internet, mobiele telefoon, en andere hightech apparaten dragen bij aan het toenemen van afkijken/vervalsen, zegt John Zacker, Ph. D., de directeur van studenten tucht op de Universiteit van Maryland-College Park en een expert in het hoe de techniek afkijken/vervalsen heeft beïnvloed. Alles wat een student moet doen is een instant Message sturen, of het (inter)net doorzoeken, en iemand anders kan hem voorzien van een antwoord.
Afkijken/vervalsen gebeurt steeds, volgens de inspectie bij Donald L. Mcabe, Ph.D., een professor in bedrijfskunde op het Rutger Universiteit en de ‘founding’ president van het Centrum voor Academisch Integriteit. De meeste studenten kijken minstens een keer op de middelbare school of hogeschool af, en ongeveer een kwart van alle hogeschool studenten erkent serieus afkijken op examens.
Hoe afkijkers gepakt worden
Maar leraren maken afkijkstrategieën tegen hen. Bijvoorbeeld, in een bekend afkijkschandaal, schreef Louis Bloomfield, Ph.D., een professor in natuurkunde op de Universitiet van Virginia, een computer programma om afkijkers te ontmaskeren nadat iemand bij hem had geklaagd dat ze een lager cijfer voor haar proefwerk had gekregen dan verschillende van haar afkijkers hadden gekregen. Bloomfields programma dat zoekt naar identieke reeksen van woorden. ‘Ik vond dat een stuk/blok van 6 woorden bijna uniek is, zoals een sneeuwvlok,’ zei hij. Toen hij essays van zijn klas door het programma liet gaan, ontdekte hij een golf van vervalsing/afkijking. 45 van Bloomfields vroegere studenten werden van school gestuurd of trokken zich terug, en 3 die afgestudeerd waren, verloren hun diploma.
Leraren en leren
In een studie, middelbare school leerlingen bekenden/biechtten allerlei creatieve pest strategieën (op), inclusief het smeren van lippenbalsem op ‘Scantron’ antwoord sheets (die je op de punten in moet vullen) zodat ze voor computers onleesbaar zijn, en het gebruiken van mobiele telefoons voor het doorsturen van antwoorden tijdens een toets. Maar deze methodes zijn riskant. Sarah, 15 jaar, uit Acworth in Georga, gepakt op het smeren van lippenbalsem op haar Santron formulier, want haar biologieleraar voelde eerst alle papieren voordat hij ze probeerde te scannen (Sarah kreeg een 0 voor haar toets) En afgelopen jaar zette een professor op de Universiteit van Maryland incorrecte antwoorden van een examens op het (inter)net; studenten die vroegen aan vrienden ze te smsen, kregen de verkeerde antwoorden, welke hun examen markeerde(?). De 6 studenten die bekenden kregen allemaal een onvoldoende en het werd genoteerd in hun transcripts. (officieel document waarin wordt aangetekend welke vakken de student heeft gedaan en welke cijfers hij/zij gehaald heeft)
Het net als een wapen
Sommige internetsites bieden papieren/toetsen, gratis, over bijna elk onderwerp. Maar veel scholen en middelbare scholen gebruiken nu turnitin.com, een service die gestolen formulieren en gekochte papieren filtert (de service haalt de opstellen/papieren door 3 databases en controleert duplicatie). Andere leraren typen verdachte papieren/opstellen in op google.com om hun originele bron te zoeken. En binnenkort om de ‘shelves’(?) te pakken: ‘Gids voor professors/hoogleraren voor afkijken op school’ door Robert Banix, Ph.D., een collectie met tips voor het herkennen van afkijken/vervalsen.
Wat gebeurt er daarna?
Universiteiten met formele eerlijkheids codes neigen tot het hardst afdalen/afzakken(?) te universiteit van Virginia stuurt elke leerling van school veroordeeld op pesten. De universiteit van Maryland zal een XF (notitie van afkijken) op hun transcript zetten, zelfs als je voor de eerste keer afkijkt, welke voor moeilijkheden kunnen zorgen bij het krijgen van een baan.
‘Ik werd geconfronteerd met een XF(een notitie/staf over/voor oneerlijkheid) voor een stukje van een zin van een opdracht,’ zei Steve. ‘Dat is dezelfde straf als voor het kopieren van een compleet formulier/papier.’ Tijdens zijn strafzitting gaf Steve toe dat hij schuldig was. Maar hij overtuigde het committee ervan dat hij niet meer oprecht dacht, sinks hij had afgekeken in de week dat een vriend overleed in het WTC. Hij moest werkcolleges nemen op een academisch integriteit en moest 15 uur werkstraffen doen. Hij koos ultimatisch zich terug te trekken uit de klas, maar het moeilijkst voor Steve waren de schaamte en stress van de strafzitting. Zijn boodschap voor afkijkers/vervalsers? Alleen omdat je ontkomt een keer aan iets ontkomt, wil niet zeggen dat je op een ander punt geen stopteken tegenkomt.’
Een wandeling door het bos
Satellieten laten de nieuwe manier/ weg van de nieuwe sport ‘geochaching’ zien.
Gefeliciteerd! Je hebt het gevonden! Opzettelijk of niet! Waar is dit verborgen doosje/container hier voor? ‘What the heck’ doet dit ding hier met al deze dingen erin?
Staand op een helling in Lake George, NewYork, verdiepte ik me in de brief achtergelaten in een tupperware doosje/container die ik enige momenten terug vond op een rotsrif/spleet. De notitie bevatte enigszins speelse/ondeugende regels van een nieuwe high-tech sport genoemd geocaching (uitgesproken geocashing(geo-verzilvering(?))) Doortrokken met opgewondenheid, ik lees voor:
Dit doosje is een deel van een wereldwijd spel geweid aan GPS(Global Positioning System) gebruikers. Het spel houdt simpelweg in dat een GPS-gebruiker een ‘schat’ verbergt (dit doosje en zijn inhoud) en de exacte coördinaten publiceert, zodat andere GPS-gebruikers op ‘schattenjacht’ kunnen gaan om het te vinden. Geocaching is een relatief nieuw fenomeen/verschijnsel. Daarom zijn de regels erg simpel:
1. Neem iets uit de verstopplaats.
2. Laat iets achter in de verstopplaats.
3. Schrijf erover in het logboek.
Ik heb genoten van het oriënteren in de bossen de dagen in Bowy Scouts, dus toen een schoolvriend met het idee kwam op te geocachen, ging ik op de mogelijkheid in. Geleid door de GPS-handleidingen, klommen we een bergopwaarts traject, gingen door stroompjse, liepen door wei van middelhoog gras en daalden af in een ravijn bezaaid met rotsblokken. Iets voor de slimmen: kijk niet naar beneden naar het GPS-scherm terwijl je door een bos loopt. Ik moest de prijs betalen voor mijn onoplettendheid, gemept in mijn gezicht door een laaghangende tak van een spar.
Nadat we 12 miles hadden getrokken, het apparaat vertelde ons dat we de hoogte en breedte coördinaten van de verstopplaats hadden bereikt.(wegpunten in GPS-taal genoemd) Maar vanwege de dichtbegroeide boom bedekking, was de potentiële fout gelijk aan 45 feet. We doorzochten volhardend 20 minuten iedere rots, boom en spleet in de omtrek, maar vonden niets. Toen kwam er een schreeuw van triomf van Dave Toyler, mijn geocaching mentor, die naar een rotsspleet/rif wees. Onder een stapel takken bevond zich onze prijs, een 4-inch-bij-12-inch plastic container/doosje met ´geocaching.com´ geschreven op het deksel met een zwarte stift.
We leerden snel dat de aanwijzing echter niet zo goed werken in stedelijke omgevingen. GPS signalen kunnen door wolken, glas en plastic, maar ze worden helemaal tegengehouden door wolkenkrabbers. De beste trefzekerheid die we konden krijgen in Manhattan was 150 feet. Desondanks konden we een National Geoditic Metings disc aan de kant van het New York Publieke Bibliotheek hoofdgebouw in 42nd Street vinden. (De 3-inch koperen disks, die door de hele U.S. zwerven/ronddwalen, mogelijk voor het precies onderzoeken van de civil engineering en cartografie)
Na 2 onderzoeken/exploreren, ben ik een geocaching veteraan geworden. Tot nu toe heb ik 96 geocaches en 27 onderzoeks/opmetings disks in 4 staten (New York, New Jersey, Pennsylvania en Connecticut) en 3 landen (de U.S., Canada en Engeland) gelokaliseerd. Ondanks mijn panische activiteit, zal het nog wel wat werk kosten om al de schatten rondzwervend over de aardbol te vinden. Volgens de geocaching website, zijn er momenteel 76477 verstopplaatsen in 190 landen en bijna 10000 mensen proberen ze bloot te leggen. Wat meer is, een gemiddelde van 50 nieuwe verstopplaatsen worden elke week verstopt/gemaakt. Dus ik heb mijn werk uitgesneden/uitgeknikt voor mij(?) Dus ik heb het werk dat geknipt voor me is.(?)
We’re born to be wild – We zijn geboren om wild te zijn
Mijlpaal studie laat zien dat lab ratten terugvallen op ‘overlevingsleefwijze’ binnen uren wanneer na vrijlaten. Geldt dat ook voor mensen?
Voor meer dan 200 generaties, hebben zij zich niet buiten gewaagd. Nog een merkwaardig nieuw experiment, welke aanlokkelijke implicaties voor hetmenselijk gedrag heeft, heeft ontdekt dat ratten die geboren en getogen in laboratoriums zijn,nooit vergeten hoe ze moeten overleven in het wild.
Ondakts dat ze niet weten hoe de natuurlijke wreld eruit ziet, ruiken of voelt, heeft een groep knaagdieren van wie de forebears (voorouders?) voor de laatste 96 jaar in hokjes gehouden is, laten zien dat hun stokoude genetische impulen snel weer bovenkwamen. Binnen enkele uren van vrijheid,de ratten begonnen terug te keren naar hun ‘wilde’ manieren, holen graven en het volgen van oude parings instinct, gedrag wad nooit mogelijk was geweest wanneer ze in hokjes gezeten hadden.
Ratten terug naar hun wortels.
Mensen hebben lang gedacht dat het uiterlijk vertoon van beschavingen snel kunnen worden afgedankt, wanneer zoogdieren geconfronteerd worden met de noodzaken van overleven. Maar ver van het getuigen zijn van een ‘Lord of the Flies-style’ terugvalling naar een gewelddadige, wrede samenleving/maatschappij, de ratten vormden een meer hiërarchische orde gebaseerd op leeftijd, welke respect liet zien voor oudere dieren en betere organisatorische vaardigheden had.
Dr. Manuel Berdoy, een dierkundige(zoöloog) op de Oxford Universitet Diergeneeskundig Services, wie 75 ratten op een boerenerf stopte en bekeek en filmde wat hun reacties van 6 maanden waren, zei dat de resultaten licht worpen op hoe onze aangeboren instincten werken. ‘De logelaten ratten lieten gauw zien dat de geest van hun wilde voorouders nog steeds onder hun wilde vacht van een lab.rat ligt, zelf na zoveel jaar van selectief fokken/telen (om meer makke dieren te maken), zei hij. ‘Onze ratten vonden vrijwel gelijk water, eten en holen; binnen enkele dagen begonnen ze met het oprichten van sociale hiërarchieën, en binnen enkele weken hadden ze een breed opgezet patroon/model van series/ladders doorkruisend de kolonie.(?) (gewoon een heel systeem)
Wildeontdekkingen
Terwijl Berdoy behoedzaam is voor het maken van teveel links tussen soorten, zei hij, ‘Er zijn veel overeenkomsten tussen ratten en mensen in dat wij succesvolle sociale omnivoren/alleseters zijn. Ze hebben beslist/zeker soortgelijke problemen om op te lossen en sommige daarvan losten ze op dezelfde manier op.’
Er is geen grotere verandering van omgeving voor een rat dan het verschil tussen buiten en een onderzoekslaboratorium. Lab. Ratten zitten in plastic hokjes die minstens een keer per week worden schoongemaakt. Er is een constante aanvoer van voedingevenwichts tabletjes voor eten, licht is kunstmatig en met tijdklokken, en de temperatuur wordt op een bepaalde temperatuur gehouden, met enkele graden verschil.
In het wild, op een tennisveld-grootte omheining, hadden ze een tererein van gras, stenen en stobalen, en obstacels zoals ladders. Er was een aanvoer van tabletten maar ze ontdekten en bproeven ook, kersen, een appel, een slak, een ei en ook een dode vogels. De lichten gingen bij zonsondergang uit, en het weer schommelde van zonneschijn tot regenstormen.
In ieder geval vrij
De witte en Listerhooded ratten in het experiment waren gefokt in labs sinds de tests begonnen in 1908 – waarvan, gegeven dat ratten elke 3 maanden kunnen jonge, wel 200 generaties geboren zij. De conclusies zijn vanzelfsprekend, volgens Berdoy. ‘We hebben het dier uit het wild gehaald, maar we hebben niet al het wilde uit het dier gehaald.’
Het eerste wat de losgelaten ratten deden, was het nieuwe terrein verkennen – geleid door de mannelijke bonte ratten, die voordat ze iets gingen doen, een vrouwelijke witte partner gingen zoeken. Nadat de dieren al snel water gevonden hadden, en begonnen te experimenteren met hun nieuwe voedsel, een verre/harde schreeuw van de tabletten waarvan hun voorouders leefden in het laboratorium. (Afstand van deden, denk ik(?)) Na enige tijd begonnen de ratten holen te zoeken voor bescherming – ook al hadden ze nooit met zulke dingen/zaken te maken gehad.
Eens een rat…
Zelfs na 6 maanden, waren de lab.ratten dapperder/brutaler of meer onnozel met risico’s dan hun wilde neven, maar ze lieten nog steeds een merkwaardig instinct van zelfbehoud zien. toen ze hun eerste kat ontmoetten op het boerenerf, sloegen ze gelijk op de vlucht – mogelijk een ‘aangeboren afkeer/aversie’ van kattenluchten. En de vrouwtjes namen ook de voorzorg om voedsel weg te stoppen bij zwangerschap – ondanks dat ze gewend waren elke dag voedsel te krijgen. Binnen enkele uren hadden de lab.ratten ook een huppend loopje aangenomen, karakteriserend voor wilde ratten, en begonnen te graven, iets wat ze nooit eerder hadden kunnen doen.
‘Binnenlandse’ ratten zijn nu niet het zelfde als wilde ratten, net zoals dat een hond anders is dan zijn voorouders, de wolf, maar desniettemin blijft enig wolfachtig gedrag in je hond zitten. Dat is het algemene principe.
Het is een ratten leven
Berdoy is voorzichtig in vergelijkingen te ver door te trekken, maar zegt dat moderne mensen die voor zichzelf moeten zorgen in het wild mogelijk te veel hun toevlucht zoeken in dezelfde tactieken als de ratten – vooral in het vinden van veilig voedsel, het opricht en van sociale hiërarchieën, en zelfs in mogelijke/eventuele seks.
Deze belangrijke sociale vergelijking werd weergalmd/geëchood door Dr James Thompson, senior docent in psychologie op het UCL in Londen, die zei dat mensen en vergelijkbare situaties zich binnen enkele uren in een nuttige samenleving/omgeving kunnen organiseren. ‘Er is een massale/massieve verandering in prioriteiten van actie (?) Soms is het ondersteunend/verdedigend, maar over het algemeen is het functioneler dan onze gewone geciviliseerde leven neigt te zijn. Praktisch lijkt intelligentie te overheersen, en een zekere zelfzucht/egoïsme lijkt hier een impact op te hebben dus mensen moeten gepusht worden dingen te doen, en mensen die te beleefd zijn of wachten tot anderen dingen organiseren, neigen tot achter gelaten te worden,’ zei hij.
Het was maar een vraag in een kleine huiswerkopdracht – drie punten van de 46 – dus toen hij bleef steken, besloot Steve, toen 19 en een tweedejaarsstudent in journalistiek op de Universiteit van Maryland., een vriend een Instant Message te sturen voor hulp. Samen dokterden ze het uit en bogen zich in over huiswerk – met soortgelijk geformuleerde antwoorden. ‘Toen we de klas in kwamen, kregen we notities/aantekeningen overhandigd welke zeiden dat we naar boven moesten gaan om de decaan te zien/spreken,’ zei Steve. ‘De professor zei alleen ‘Dit zal doorgezonden worden naar de academische raad/commissie.’ De decaan was helemaal/ alleen maar beschuldigend. We kregen niet eens de kans om het uit te leggen.’
Steve werd geconfronteerd met een beproeving/test/stafzitting voor het oog van 2 leraren en 3 studenten die de macht hadden om een XF uit te delen, of ‘afgang/zakking als gevolg van academische oneerlijkheid’, op zijn transcript. Voor zijn (hoor)zitting vroeg hij een student rechtsbijstand/hulp voor zijn zaak/geval en verzamelde getuigen om in te staan voor zijn integriteit – wat hem een crimineel deed laten voelen. ‘Ik werd/was gek voor een aantal weken’, zei hij. ‘Ik stond een 3.6 gemiddeld op de middelbare school. Ik had nooit met zoiets te maken gehad, nooit mee leren omgaan.
Het internet, mobiele telefoon, en andere hightech apparaten dragen bij aan het toenemen van afkijken/vervalsen, zegt John Zacker, Ph. D., de directeur van studenten tucht op de Universiteit van Maryland-College Park en een expert in het hoe de techniek afkijken/vervalsen heeft beïnvloed. Alles wat een student moet doen is een instant Message sturen, of het (inter)net doorzoeken, en iemand anders kan hem voorzien van een antwoord.
Afkijken/vervalsen gebeurt steeds, volgens de inspectie bij Donald L. Mcabe, Ph.D., een professor in bedrijfskunde op het Rutger Universiteit en de ‘founding’ president van het Centrum voor Academisch Integriteit. De meeste studenten kijken minstens een keer op de middelbare school of hogeschool af, en ongeveer een kwart van alle hogeschool studenten erkent serieus afkijken op examens.
Hoe afkijkers gepakt worden
Maar leraren maken afkijkstrategieën tegen hen. Bijvoorbeeld, in een bekend afkijkschandaal, schreef Louis Bloomfield, Ph.D., een professor in natuurkunde op de Universitiet van Virginia, een computer programma om afkijkers te ontmaskeren nadat iemand bij hem had geklaagd dat ze een lager cijfer voor haar proefwerk had gekregen dan verschillende van haar afkijkers hadden gekregen. Bloomfields programma dat zoekt naar identieke reeksen van woorden. ‘Ik vond dat een stuk/blok van 6 woorden bijna uniek is, zoals een sneeuwvlok,’ zei hij. Toen hij essays van zijn klas door het programma liet gaan, ontdekte hij een golf van vervalsing/afkijking. 45 van Bloomfields vroegere studenten werden van school gestuurd of trokken zich terug, en 3 die afgestudeerd waren, verloren hun diploma.
Leraren en leren
In een studie, middelbare school leerlingen bekenden/biechtten allerlei creatieve pest strategieën (op), inclusief het smeren van lippenbalsem op ‘Scantron’ antwoord sheets (die je op de punten in moet vullen) zodat ze voor computers onleesbaar zijn, en het gebruiken van mobiele telefoons voor het doorsturen van antwoorden tijdens een toets. Maar deze methodes zijn riskant. Sarah, 15 jaar, uit Acworth in Georga, gepakt op het smeren van lippenbalsem op haar Santron formulier, want haar biologieleraar voelde eerst alle papieren voordat hij ze probeerde te scannen (Sarah kreeg een 0 voor haar toets) En afgelopen jaar zette een professor op de Universiteit van Maryland incorrecte antwoorden van een examens op het (inter)net; studenten die vroegen aan vrienden ze te smsen, kregen de verkeerde antwoorden, welke hun examen markeerde(?). De 6 studenten die bekenden kregen allemaal een onvoldoende en het werd genoteerd in hun transcripts. (officieel document waarin wordt aangetekend welke vakken de student heeft gedaan en welke cijfers hij/zij gehaald heeft)
Het net als een wapen
Sommige internetsites bieden papieren/toetsen, gratis, over bijna elk onderwerp. Maar veel scholen en middelbare scholen gebruiken nu turnitin.com, een service die gestolen formulieren en gekochte papieren filtert (de service haalt de opstellen/papieren door 3 databases en controleert duplicatie). Andere leraren typen verdachte papieren/opstellen in op google.com om hun originele bron te zoeken. En binnenkort om de ‘shelves’(?) te pakken: ‘Gids voor professors/hoogleraren voor afkijken op school’ door Robert Banix, Ph.D., een collectie met tips voor het herkennen van afkijken/vervalsen.
Wat gebeurt er daarna?
Universiteiten met formele eerlijkheids codes neigen tot het hardst afdalen/afzakken(?) te universiteit van Virginia stuurt elke leerling van school veroordeeld op pesten. De universiteit van Maryland zal een XF (notitie van afkijken) op hun transcript zetten, zelfs als je voor de eerste keer afkijkt, welke voor moeilijkheden kunnen zorgen bij het krijgen van een baan.
Een wandeling door het bos
Satellieten laten de nieuwe manier/ weg van de nieuwe sport ‘geochaching’ zien.
Gefeliciteerd! Je hebt het gevonden! Opzettelijk of niet! Waar is dit verborgen doosje/container hier voor? ‘What the heck’ doet dit ding hier met al deze dingen erin?
Staand op een helling in Lake George, NewYork, verdiepte ik me in de brief achtergelaten in een tupperware doosje/container die ik enige momenten terug vond op een rotsrif/spleet. De notitie bevatte enigszins speelse/ondeugende regels van een nieuwe high-tech sport genoemd geocaching (uitgesproken geocashing(geo-verzilvering(?))) Doortrokken met opgewondenheid, ik lees voor:
Dit doosje is een deel van een wereldwijd spel geweid aan GPS(Global Positioning System) gebruikers. Het spel houdt simpelweg in dat een GPS-gebruiker een ‘schat’ verbergt (dit doosje en zijn inhoud) en de exacte coördinaten publiceert, zodat andere GPS-gebruikers op ‘schattenjacht’ kunnen gaan om het te vinden. Geocaching is een relatief nieuw fenomeen/verschijnsel. Daarom zijn de regels erg simpel:
1. Neem iets uit de verstopplaats.
2. Laat iets achter in de verstopplaats.
3. Schrijf erover in het logboek.
Ik heb genoten van het oriënteren in de bossen de dagen in Bowy Scouts, dus toen een schoolvriend met het idee kwam op te geocachen, ging ik op de mogelijkheid in. Geleid door de GPS-handleidingen, klommen we een bergopwaarts traject, gingen door stroompjse, liepen door wei van middelhoog gras en daalden af in een ravijn bezaaid met rotsblokken. Iets voor de slimmen: kijk niet naar beneden naar het GPS-scherm terwijl je door een bos loopt. Ik moest de prijs betalen voor mijn onoplettendheid, gemept in mijn gezicht door een laaghangende tak van een spar.
Nadat we 12 miles hadden getrokken, het apparaat vertelde ons dat we de hoogte en breedte coördinaten van de verstopplaats hadden bereikt.(wegpunten in GPS-taal genoemd) Maar vanwege de dichtbegroeide boom bedekking, was de potentiële fout gelijk aan 45 feet. We doorzochten volhardend 20 minuten iedere rots, boom en spleet in de omtrek, maar vonden niets. Toen kwam er een schreeuw van triomf van Dave Toyler, mijn geocaching mentor, die naar een rotsspleet/rif wees. Onder een stapel takken bevond zich onze prijs, een 4-inch-bij-12-inch plastic container/doosje met ´geocaching.com´ geschreven op het deksel met een zwarte stift.
Na 2 onderzoeken/exploreren, ben ik een geocaching veteraan geworden. Tot nu toe heb ik 96 geocaches en 27 onderzoeks/opmetings disks in 4 staten (New York, New Jersey, Pennsylvania en Connecticut) en 3 landen (de U.S., Canada en Engeland) gelokaliseerd. Ondanks mijn panische activiteit, zal het nog wel wat werk kosten om al de schatten rondzwervend over de aardbol te vinden. Volgens de geocaching website, zijn er momenteel 76477 verstopplaatsen in 190 landen en bijna 10000 mensen proberen ze bloot te leggen. Wat meer is, een gemiddelde van 50 nieuwe verstopplaatsen worden elke week verstopt/gemaakt. Dus ik heb mijn werk uitgesneden/uitgeknikt voor mij(?) Dus ik heb het werk dat geknipt voor me is.(?)
We’re born to be wild – We zijn geboren om wild te zijn
Mijlpaal studie laat zien dat lab ratten terugvallen op ‘overlevingsleefwijze’ binnen uren wanneer na vrijlaten. Geldt dat ook voor mensen?
Voor meer dan 200 generaties, hebben zij zich niet buiten gewaagd. Nog een merkwaardig nieuw experiment, welke aanlokkelijke implicaties voor hetmenselijk gedrag heeft, heeft ontdekt dat ratten die geboren en getogen in laboratoriums zijn,nooit vergeten hoe ze moeten overleven in het wild.
Ondakts dat ze niet weten hoe de natuurlijke wreld eruit ziet, ruiken of voelt, heeft een groep knaagdieren van wie de forebears (voorouders?) voor de laatste 96 jaar in hokjes gehouden is, laten zien dat hun stokoude genetische impulen snel weer bovenkwamen. Binnen enkele uren van vrijheid,de ratten begonnen terug te keren naar hun ‘wilde’ manieren, holen graven en het volgen van oude parings instinct, gedrag wad nooit mogelijk was geweest wanneer ze in hokjes gezeten hadden.
Ratten terug naar hun wortels.
Mensen hebben lang gedacht dat het uiterlijk vertoon van beschavingen snel kunnen worden afgedankt, wanneer zoogdieren geconfronteerd worden met de noodzaken van overleven. Maar ver van het getuigen zijn van een ‘Lord of the Flies-style’ terugvalling naar een gewelddadige, wrede samenleving/maatschappij, de ratten vormden een meer hiërarchische orde gebaseerd op leeftijd, welke respect liet zien voor oudere dieren en betere organisatorische vaardigheden had.
Dr. Manuel Berdoy, een dierkundige(zoöloog) op de Oxford Universitet Diergeneeskundig Services, wie 75 ratten op een boerenerf stopte en bekeek en filmde wat hun reacties van 6 maanden waren, zei dat de resultaten licht worpen op hoe onze aangeboren instincten werken. ‘De logelaten ratten lieten gauw zien dat de geest van hun wilde voorouders nog steeds onder hun wilde vacht van een lab.rat ligt, zelf na zoveel jaar van selectief fokken/telen (om meer makke dieren te maken), zei hij. ‘Onze ratten vonden vrijwel gelijk water, eten en holen; binnen enkele dagen begonnen ze met het oprichten van sociale hiërarchieën, en binnen enkele weken hadden ze een breed opgezet patroon/model van series/ladders doorkruisend de kolonie.(?) (gewoon een heel systeem)
Terwijl Berdoy behoedzaam is voor het maken van teveel links tussen soorten, zei hij, ‘Er zijn veel overeenkomsten tussen ratten en mensen in dat wij succesvolle sociale omnivoren/alleseters zijn. Ze hebben beslist/zeker soortgelijke problemen om op te lossen en sommige daarvan losten ze op dezelfde manier op.’
Er is geen grotere verandering van omgeving voor een rat dan het verschil tussen buiten en een onderzoekslaboratorium. Lab. Ratten zitten in plastic hokjes die minstens een keer per week worden schoongemaakt. Er is een constante aanvoer van voedingevenwichts tabletjes voor eten, licht is kunstmatig en met tijdklokken, en de temperatuur wordt op een bepaalde temperatuur gehouden, met enkele graden verschil.
In het wild, op een tennisveld-grootte omheining, hadden ze een tererein van gras, stenen en stobalen, en obstacels zoals ladders. Er was een aanvoer van tabletten maar ze ontdekten en bproeven ook, kersen, een appel, een slak, een ei en ook een dode vogels. De lichten gingen bij zonsondergang uit, en het weer schommelde van zonneschijn tot regenstormen.
In ieder geval vrij
De witte en Listerhooded ratten in het experiment waren gefokt in labs sinds de tests begonnen in 1908 – waarvan, gegeven dat ratten elke 3 maanden kunnen jonge, wel 200 generaties geboren zij. De conclusies zijn vanzelfsprekend, volgens Berdoy. ‘We hebben het dier uit het wild gehaald, maar we hebben niet al het wilde uit het dier gehaald.’
Het eerste wat de losgelaten ratten deden, was het nieuwe terrein verkennen – geleid door de mannelijke bonte ratten, die voordat ze iets gingen doen, een vrouwelijke witte partner gingen zoeken. Nadat de dieren al snel water gevonden hadden, en begonnen te experimenteren met hun nieuwe voedsel, een verre/harde schreeuw van de tabletten waarvan hun voorouders leefden in het laboratorium. (Afstand van deden, denk ik(?)) Na enige tijd begonnen de ratten holen te zoeken voor bescherming – ook al hadden ze nooit met zulke dingen/zaken te maken gehad.
Eens een rat…
Zelfs na 6 maanden, waren de lab.ratten dapperder/brutaler of meer onnozel met risico’s dan hun wilde neven, maar ze lieten nog steeds een merkwaardig instinct van zelfbehoud zien. toen ze hun eerste kat ontmoetten op het boerenerf, sloegen ze gelijk op de vlucht – mogelijk een ‘aangeboren afkeer/aversie’ van kattenluchten. En de vrouwtjes namen ook de voorzorg om voedsel weg te stoppen bij zwangerschap – ondanks dat ze gewend waren elke dag voedsel te krijgen. Binnen enkele uren hadden de lab.ratten ook een huppend loopje aangenomen, karakteriserend voor wilde ratten, en begonnen te graven, iets wat ze nooit eerder hadden kunnen doen.
‘Binnenlandse’ ratten zijn nu niet het zelfde als wilde ratten, net zoals dat een hond anders is dan zijn voorouders, de wolf, maar desniettemin blijft enig wolfachtig gedrag in je hond zitten. Dat is het algemene principe.
Berdoy is voorzichtig in vergelijkingen te ver door te trekken, maar zegt dat moderne mensen die voor zichzelf moeten zorgen in het wild mogelijk te veel hun toevlucht zoeken in dezelfde tactieken als de ratten – vooral in het vinden van veilig voedsel, het opricht en van sociale hiërarchieën, en zelfs in mogelijke/eventuele seks.
Deze belangrijke sociale vergelijking werd weergalmd/geëchood door Dr James Thompson, senior docent in psychologie op het UCL in Londen, die zei dat mensen en vergelijkbare situaties zich binnen enkele uren in een nuttige samenleving/omgeving kunnen organiseren. ‘Er is een massale/massieve verandering in prioriteiten van actie (?) Soms is het ondersteunend/verdedigend, maar over het algemeen is het functioneler dan onze gewone geciviliseerde leven neigt te zijn. Praktisch lijkt intelligentie te overheersen, en een zekere zelfzucht/egoïsme lijkt hier een impact op te hebben dus mensen moeten gepusht worden dingen te doen, en mensen die te beleefd zijn of wachten tot anderen dingen organiseren, neigen tot achter gelaten te worden,’ zei hij.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden