Mr. Bean, chapter 1. R. Curtis en R. Driscoll

Vertaling uitlijning van Mr. Bean's Holiday
Hoofdstuk 1 Een geweldige dag!

Iedereen in de Grierson Art Gallery in Los Angeles was erg opgewonden. George Grierson, de baas, stond buiten de galerij en hij keek naar de mensen voor hem. Hij lachte en draaide zich om naar de camera’s. ‘Dit is een geweldige dag voor de Grierson Gallery, en een geweldige dag voor Amerika’ zei hij. ‘In 2 maanden, het meeste beroemde schilderij gemaakt door een Amerikaans schilder, komt hier te hangen. Ja, iedereen, Amerika’s meest prachtige schilderij, Whistler’s Mother, komt hier te hangen, in mijn galerij!

In de National Gallery in Londen, was ook iedereen erg opgewonden. De Grierson Gallery wilde iemand uit Londen naar Amerika laten gaan, in 2 maanden. Ze wilde een geweldig man van de National Gallery daarheen laten gaan om te praten tegen de mensen over een Amerikaanse schilder; Whitstler, (James McNeill Whitstler, 1834-1903: Een beroemde schilder. Hij was een Amerikaan, maar hij leefde in Londen) en zijn beroemde schilderij van zijn moeder. Wie was de meest geschikte persoon voor dat klusje? Dr. Rosenblum? Of Dr. Cutler. In de vergadering in een van de kamers in de galerij, wilde iedereen wel dat klusje doen. Maar niemand in de kamer wilde dat Mr. Bean dat klusje ging doen. Ze wilde allemaal dat hij de galerij verliet. Waarom? Wat was er mis met die man? Hij hoefde alleen maar de hele dag in een van de kamers van de galerij te zitten en te letten op de schilderijen. Maar, hij was niet erg goed in zijn baan. Meestal viel hij in slaap. Maar waarom haatte ze hem dan allemaal? Plotseling kwam de baas van de National Gallery, Mr. Walron binnen, en ging aan de tafel zitten. ‘Meneer, we zijn aan het praten over een rare man, Mr. Bean.’ ‘We denken allemaal…’
‘Wees stil!’ schreeuwde Mr. Walton boos. ‘Er is niets mis met Mr. Bean! Hij is een geweldige jongeman – een van de beste mannen in de hele galerij!’ Niemand in de kamer zei iets. Ze keken allemaal niet erg vrolijk. ‘Wacht even!’ schreeuwde plotseling iemand. ‘Maar natuurlijk! Waarom laten we Mr. Bean dat klusje niet doen in de Grierson Gallery in Amerika?’ Niemand reageerde. Het was een dom idee! Of was het toch niet zo’n gek idee? Mr. Bean in Amerika! 2 lange maanden zonder die man! ‘Ja, ja!’ Schreeuwde ze allemaal. ‘Dat is een geweldige idee!’ Mr. Walton keek erg gelukkig. ‘Oké. Ga dan niet hier zitten! Ga Mr. Bean halen! En snel!’

Mr. Bean wachtte buiten de vergaderkamer. Waarom wilde deze belangrijke personen juist hem spreken? Plotseling niesde hij hard. Hij pakte een zakdoekje en snuitte zijn neus. Toen nog een keer. En toen nog een keer, alleen toen veel harder – het lawaaierigste van de hele wereld! Mr. Walton riep dat Mr. Bean in de kamer moest komen. Toen Mr. Bean de kamer in wandelde, lachte hij naar iedereen. Iedereen keek naar hem, en ze moesten allemaal lachen. Hij zag er zo dom uit! ‘Het spijt me Mr. Bean,’ zei Mr. Walton. ‘Euhm… ah… er komt iets uw neus uit! Het was een stukje van zijn zakdoekje! Het zag er heel gek uit! Mr. Bean werd helemaal rood en hij pulkte snel het zakdoekje uit zijn neus.
‘Nou Mr. Bean. We wilde je wat vragen. Het is belangrijk, en heel spannend.
Wil je naar Amerika gaan?