Tekst 42 (Regenbogen)

Beer en wolf voor de deur In het Zwitserse ministerie van binnenlandse zaken rekent men erop, dat beren en wolven in een paar jaar tijd weer in Zwitserland geïmmigreerd zijn. Om alle te vergoeden schade aan huisdieren en landbouw schadeloos te kunnen stellen, stuurt het ministerie een ontwerp ter herziening van het jachtverbod naar de Vernehmlassung (is waarschijnlijk een instituut). Met de post, die de kantonregeringen uit Bern ontvangen, wil het ministerie van binnenlandse zaken hun niets wijs maken. Integendeel, het is het principe van ‘regeren is vooruitzien’, dat tot herziening van de alinea’s een en vier van artikel 10 van het wildbeschermingsvoorschrift dringt. Het is al meer dan 90 jaar geleden, dat hier op 1 september 1904 in Val Scharl, in het gebied van het tegenwoordige Nationale park, de laatste bruine vrouwtjesbeer werd geschoten. Daarmee was ‘Bruin de Beer’ in Zwitserland uitgeroeid; datzelfde lot trof hem en de wolf in heel Europa. Alleen in nationaal park Brenta in de noorditaliaanse provincie Trentino overleefde een klein bestand (kleine hoeveelheid) Europese bruine beren de uitroeiingcampagne. Deze berengroep telt ongeveer nog 10 dieren, waarbij echter de laatste 4 jaar geen berenpuppers meer gezien werden. Ongeveer een dozijn jonge beren in Slovenië moet nu die Italiaanse bondgenoten van het uitstreven bewaren. Het aangemerkte gebied ligt daarbij hemelsbreed slechts 50 km van Zwitserland af, reden waarom bij de sectie Jacht en Wildonderzoek van het Bundesamt (federale instantie) voor milieu, bos en landschap (Buwal) ervan wordt uitgegaan dat afzonderlijke dieren op een dag als grensgangers in Zwitserland kunnen opduiken. Hier zouden zij de bescherming van de Jachtwet genieten (onder de bescherming van de Jachtwet vallen) en daardoor op die manier ongehinderd schade aanrichten. De beer is weliswaar voornamelijk vegetariër maar versmaadt ook een kadaver niet en vergrijpt zich zelfs bij gelegenheid aan schapen. Honingliefhebber als hij is (lett: als honingliefhebber) plundert hij daarbij graag bijenkorven. In bijzondere situaties zou hij ook zijn anders gebruikelijke schuwheid voor de mensen kunnen verliezen. Bij Buwal gaat men er in elk geval van uit dat er eerst slechts afzonderlijke dieren (lett. individuen) in Zwitserland zullen optreden (voorkomen) en ook voor later wordt niet op grote aantallen gerekend omdat Zwitserland voor beren te weinig geschikte leefomgeving zou bieden. Uitgerekend daar waar eens een wolvin de stichters van de eeuwige stad, Romulus en Remus, zoogde, dat wil zeggen oostelijk van Rome in de Abruzzen, zou de wolf zijn laatste schuilplaats voor de Europese uitroeiingcampagne vinden. En dankzij de Raad van Europa met zijn verordening voor de bepalingen voor de bescherming van de soorten en van het daarop op initiatief van natuurbeschermingskringen in Italië verordende verbod op vergiftigde lokmiddelen, kon de wolf zich sinds het begin van de jaren zeventig van het zuiden naar het noorden tot Genua en de Franse Alpes Maritimes verbreiden. Niets duidt erop dat deze uitbreidingsdynamiek zwakker wordt, zo beweert Buwal, waar ook verwacht wordt dat de eerste wolven over de Alpenbogen (?) de komende jaren Zwitserland bereiken. Wolven geven als buit de voorkeur aan reeën, gemzen, herten en wilde zwijnen. Door wolven veroorzaakte verliezen aan vee - voornamelijk aan schapen en feiten, echter minder aan koeien aan paarden – zijn veelvuldiger dan bij beren. Daartegen kunnen tot nu toe geen aanvallen op mensen aangetoond worden. Als ultima ratio (laatste reden?) is ook het afschot van beren en wolven gepland. Het vangen of het afschot van deze dieren behoeft nog een goedkeuring van de Buwal. De angsten die de mens voor roofdieren heeft (lett: voor roofdieren ondervindt) zijn oeroud, en zij mogen niet opnieuw sterker worden als wolf en beer weer bij ons verschijnen. Beer en wolf zouden toch ook in onze landen een nieuwe levenskans moeten krijgen, vindt Buwal. In samenwerking met de geïnteresseerde organisaties plant men daarom een versterking van de publiciteitsactiviteiten om zo bij de bevolking de acceptatie van deze dieren te verhogen.