Leeservaringsverslag: Het Meisje In De Trein

Leeservaringsverslag: Het meisje in de trein

Voor de mensen in deze wagon ben ik een van de velen. Ik doe als iedereen: reis naar mijn werk, maak afspraken, tik op mijn telefoon. Zo zie je maar.

Voor ik begon aan dit boek, had ik hoge verwachtingen. Alles wat ik ervan hoorde was louter positief. Ook de trailer van de film was zeer aantrekkelijk. Helaas heb ik dit boek niet zo ervaren. Slecht kan ik  het niet noemen, maar “geweldig” vond ik het niet.

Mijn voornaamste punt van kritiek is de structuur, het boek heeft drie hoofdpersonages en elk vertellen zij hun eigen verhaal. Je komt telkens informatie te weten over één van de personages en vanuit hun standpunt. Zeker in het begin was dit enorm verwarrend, ook omdat je niet weet wat deze drie vrouwen nu met elkaar te maken hebben. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik in het begin niet erg geïnteresseerd was in het boek.

Gelukkig veranderde mijn interesse in het verhaal toen ik de drie verhaallijnen een beetje aan elkaar kon linken. Op dat moment dacht ik het verhaal door te hebben, maar net dan wordt je weer op een verkeerd spoor gezet. Dit komt omdat je telkens een andere kant van het verhaal hoort, dit zorgt voor veel afwisseling en net dat maakte het boek erg spannend en best wel intrigerend. Iedere keer dat je iets meer  te weten komt,  zorgt de volgende vrouw er weer voor dat je terug een stapje achteruit moet. Het lijkt allemaal zo simpel in elkaar te zitten maar en zijn veel meer complicaties in het verhaal dan je denkt. Op het einde valt alles op zijn plaats, en dan worden plots al die complicaties zo logisch.

‘Ik kijk toe terwijl hij dichterbij komt, ik wacht en kom pas in beweging als hij me bijna heeft bereikt. Dan haal ik uit. Ik ram de gemene spiraal van de kurkentrekker in zijn hals. Terwijl hij geluidloos valt, spert hij zijn ogen wijd open. Met zijn ogen op de mijne gericht tilt hij zijn handen op naar zijn keel. Het lijkt alsof hij huilt. Ik blijf kijken tot ik het niet meer kan verdragen en dan draai ik me om.’ (Hawkins, 2015. P. 351)

Ondanks het logische einde, was de rest van het verhaal dat dus niet. De drie verhaallijnen bijvoorbeeld.  Zoals ik al zei, zorgde dat meestal voor spanning maar soms, zeker in het begin, zorgde dit voor onbegrip. Lange passages met veel moeilijk te plaatsen uitleg. Je snapt bijvoorbeeld vaak niet waarom sommige personages bepaalde acties uitvoeren. Voor de ene persoon is dit spannend, voor de andere wat frustrerend. Voor mij was dit dus eerder frustrerend aangezien dit het hele boek door voorkomt. Je weet veel maar eigenlijk te weinig. En dat maakte het af en toe wat langdradig en onduidelijk.

Al deze elementen zorgden er ook voor dat ik me soms moeilijk kon inleven in de personages. Drie verschillende verhaallijnen waarvan er twee niet vaak genoeg aan bod kwamen namelijk die van Anna en Megan. In hun kon ik me totaal niet inleven. Maar er waren zeker momenten dat ik me goed kon identificeren met een personage, Rachel bijvoorbeeld. Het grootste deel van het boek wordt dan ook door haar verteld en over haar kom je veel te weten. Ook haar verleden komt aan bod en dat verklaart veel over de persoon wie ze is en de handelingen die ze uitvoert. Zo drinkt ze bijvoorbeeld heel veel omdat ze ongelukkig is, dit om verschillende redenen waarvan één reden, de scheiding met haar man. Zij heeft dat nog steeds niet verwerkt maar haar ex heeft ondertussen al een heel nieuw leven, en daar wordt ze dagelijks mee geconfronteerd.

‘Ik ben niet meer het meisje dat ik ooit was. Ik ben niet begeerlijk meer, maar op de een of andere manier afstotend. Niet alleen omdat ik ben aangekomen, of omdat mij gezicht opgeblazen is van het drinken en het gebrek aan slaap; het is net of mensen van me kunnen aflezen hoe beschadigd ik ben: ze zien het aan mijn gezicht, de manier waarop ik me gedraag, zoals ik me beweeg.’ (Hawkins, 2015. P. 21)

Voor mij was dit boek een enorme verassing, zowel positief als negatief. Het meeslepende verhaal, de gecompliceerde uitleg. Als ik dit boek moet omschrijven in één woord, dan is dat woord puzzel. Beginnen aan een puzzel is het moeilijkst, je hebt de hoeken nodig als houvast. Eens je de rand van je puzzel hebt, kan je echt beginnen, zoeken naar welk stukje waar past. Zoeken naar waarom die persoon die specifieke handeling uitvoert. Soms vind je een deeltje maar past het nog niet in het geheel. Maar uiteindelijk als je alle stukjes hebt gelegd en elk stukje in elkaar past, bekom je een mooie puzzel. Hoe moeilijk  hij ook was en hoe weinig betekenis elk stukje op zich ook had, nu alles samenkomt, krijgt de puzzel een duidelijke betekenis. En zo was ook het boek.