Het meisje dat verdween

Titelbeschrijving:

Els Florijn (2010/2011). Het meisje dat verdween. Zoetermeer: Mozaïek. (232 blz.)

Genre:

Oorlogsroman

Onderwerp:

Kinderleed in de Tweede Wereldoorlog.

Thematiek:

De Tweede Wereldoorlog door het gezichtspunt van de driejarige Ditte en de tiener Lotte.

Perspectief:

Dit boek gaat over Ditte en Lotte. Het verhaal van Lotte staat in het ik-perspectief. Je komt hierdoor heel dicht bij het verhaal. Je voelt helemaal hoe zij de oorlog meemaakt en het verdriet om de verdwijning van haar halfzusje. Het verhaal van Ditte heeft een personaal perspectief. Het wordt verteld in het hij/zij perspectief. Soms heb je met dit perspectief dat het verhaal een beetje oppervlakkig is, maar dat is hier absoluut niet zo. Je weet wat ze denkt, voelt enzovoorts, waardoor je toch dicht bij het verhaal blijft.

Structuur:

De structuur van dit boek is niet moeilijk, ook al wisselen de hoofdstukken wel steeds van persoon en tijd. Het is heel duidelijk aangegeven boven de hoofdstukken, welke verhaallijn wordt beschreven. Er staat dan de naam van Lotte of Ditte met het jaartal erachter in welke tijd ze leven. Ook zijn de hoofdstukken van Ditte schuingedrukt, waardoor het nog duidelijker wordt.

In totaal zijn er 23 hoofdstukken. De hoofdstukken van Lotte zijn gemiddeld tien bladzijden lang en die van Ditte zijn gemiddeld maar vijf bladzijden lang. Dit komt ook doordat het verhaal van Ditte over een kortere tijdsperiode is geschreven dan dat van Lotte.

Het boek begint op bladzijde 5 met een Jiddisch liedje. Dit is het liedje wat Lotte altijd zong voor Ditte. Bladzijde 211 en 212 zijn gebruikt voor de bronverwijzing, omdat Els Florijn heel boeken heeft gebruikt om te weten hoe het er in de oorlog nu precies aan toe is gegaan. Ook heeft ze foto’s kunnen gebruiken, omdat het verhaal van Lotte en Ditte echt is gebeurd en voornamelijk alleen de namen zijn aangepast. Op bladzijde 7 staat er een voorwoord en op bladzijde 213-231 het nawoord, waarin Els Florijn verteld waar ze het verhaal op gebaseerd heeft. Ook staan er heel veel foto’s in het nawoord. Onder andere een foto van Lotte en Ditte, Pastoor Zijlmans en nog andere foto’s die in het boek genoemd worden. Het boek eindigt op bladzijde 232 met een dankwoord.

Beoordeling:

Het eerste wat er over dit boek te zeggen is, is dat het een geweldig boek is. Er zijn natuurlijk heel veel boeken geschreven over de Tweede Wereldoorlog, maar dit boek is heel speciaal, omdat het over de periode voor de oorlog, tijdens en na de oorlog gaat. Ook omdat het beschreven wordt uit het oogpunt van een klein kind en een tiener. Vooral bij Ditte merk je heel goed dat het nog een kind is met een eigen belevingswereld en niet eens doorheeft dat de oorlog al in volle gang is.

Ik lees niet snel boeken over de Tweede Wereldoorlog, omdat ze meestal bijna hetzelfde beschreven zijn. Het gaan natuurlijk allemaal over dezelfde oorlog. In dit boek is het thema heel knap uitgewerkt en het blijft je boeien. Het boek zet je aan het denken en laat zijn sporen na, want het verhaal blijft echt hangen. Doordat het uit het oogpunt van twee jonge kinderen is geschreven is het boek niet heel moeilijk te lezen.

Het verhaal heeft een strakke verhaallijn en is op de meeste plekken wel chronologisch geschreven, afgezonderd van het feit dat er tussen de hoofdstukken van Lotte en Ditte wel tijdsverschil zit.

Het is een heel boeiend en geloofwaardig boek. Het verhaal heeft soms een droevige sfeer, omdat het zich in de oorlog afspeelt, maar Ditte is wel een helder en vrolijk meisje wat de sfeer wel weer verzacht.

Het verhaal heeft meteen vaart, want je komt het verhaal binnen op het moment dat Ditte wakker wordt en blijkt dat haar ouders verdwenen zijn. Het boek blijft vaart hebben, waardoor het vlot doorleest en van begin tot eind boeit. Het boek heeft een makkelijke opbouw, aangezien de hoofdstukken gewoon steeds wisselen tussen Lotte en Ditte. De verhaallijnen lopen zo wel door elkaar, maar dat is niet storend, want het is duidelijk beschreven.

Doordat het verhaal over een klein meisje en een tiener gaat, staat het verhaal iets dichter bij je eigen belevingswereld dan een ander verhaal. Hierdoor kon ik me heel erg inleven in de personen. Hierbij speelde natuurlijk ook mee dat het verhaal van Lotte in het ik-perspectief is geschreven. In haar kon ik me ook het beste inleven, omdat haar verhaal ook iets uitgebreider beschreven is zodat je meer kans had om je goed in te leven en omdat zij ongeveer dezelfde leeftijd heeft.

Het verhaal van Ditte is niet heel uitgebreid beschreven, want de periode vanaf het vertrek van haar ouders en Lotte tot aan haar vergassing is niet heel lang.

Omdat het een vrij recent boek is, is het taalgebruik niet lastig en goed te begrijpen. Ook is het verhaal heel beeldend geschreven. Kortom, een fantastisch boek. Echt een aanrader voor iedereen.

Citaten:

1. ‘Ze schreeuwt en huilt en Frieke schreeuwt ook. Ze wordt neergezet op de achterbank, de tas wordt naast haar gelegd en de auto start – en rijdt weg.’ (Blz. 74)

In dit citaat wordt beschreven dat Ditte wordt opgehaald door de veldwachter en de burgemeester. Dit citaat sprak mij aan, omdat hier eigenlijk het hele boek om draait.

1. ‘Ik leg een grote steen op de bovenrand. Die is voor papa. Een klein stukje verder leg ik de andere grote. Die is voor mama. Tussen de twee stenen is nog een opening. Ik pak het kleine, witte steentje en leg het tussen de twee grote in.

Dit is voor Ditte.’ (Blz. 210)

Dit is de laatste regel uit het boek en die sprak mij aan, omdat Lotte op dit moment een bepaalde rust heeft gevonden dat haar ouders en zusje niet meer leven en ze toch iets tastbaars van hen heeft.