Concentratiekampen

Een soort inrichting waar politieke tegenstanders en, door allerlei andere redenen, ongewenste mensen op basis van religieuze, etnische of sociale kenmerken en onder militaire werden bijeengebracht. Meestal met de bedoeling om de gevangenen fysiek of psychisch bereken, of ook wel doden. Gewoonlijk heersen in deze kampen slechte omstandigheden, waaronder weinig voedsel, weinig of geen hygienische voorzieningen, ziektes en dwangarbeid tot uitputting.

In de volgende alineas komen de kampen Auschwitz te Polen, Westerbork te Nederland en concentratiekamp Neuengamme te Duitsland aan bod.

Auschwitz – de grootste en waarschijnlijk meest bekende concentratie- en vernietigingskamp vanuit de Tweede Wereldoorlog voor een massa mensen. De vormalige kamp dient tegenwoordig als herdenkingsplaats en museum. In gebruik genomen op 5 mei 1940 werden er in totaal 1.3 miljoen mensen per trein aangevoerd en gevangen gehouden waarvan het dodental is 1.1 miljoen. Al bij de aankomst werden mannen en vrouwen, zieken en gezonde mensen gescheiden.

Gezonde mensen werden tot keiharde werk gedwongen, zwakken mensen waren misgeleid, ze gaan gewoon douchen, en werden vermoord in gaskamers, in geimiteerde douchlokalen. Voor de werkende volk was het ook niet gemakkelijk. De woonsituatie was ver van ideaal, in barakken zonder  verwarming, bijna of helemaal geen eten en een gebrek aan hygienische voorzieningen waardoor ziekteverwekkers makklijk hun weg vonden naar de gevangenen.

Na het vermoorden van ziek en zwak met de zogenaamde blauwzuurgas, moesten de lijken verbrand worden,  natuurlijk door de werkende medegevangenen. In januari 1945, bij de bevrijding door de russen, waren een heleboel persoonlijke spullen gevonden die ooit tot die meer dan een miljoen gevangenen hoorden die in Auschwitz aankwamen. Dit waren onder andere; koffers, schoenen, brillen en ook nog gouden tanden, want deze spullen moesten allemaal afgestaan worden bij aankomst. 

Westerbork – hier werden weggevoerde joden samengebracht, in een soort doorgangskamp, voor dat ze werden doogevoerd naar werkkampen in de rest van Europa, voornamelijk in Oost-Europa.  Meer dan 100.000 Joden werden in de loop van de oorlog hier angevoerd, en weer doorgevoerd. Ondamks de al gauw overvolle barakken liep leven hier bijna normaal door. De kinderen gingen naar school en iedereen ouder dan 15 jaar moest werken.

Om de illusie van een normale leven nog diepgaander te maken was er een wasserij, naaiatelier, kleermaker en ook nog een schoenmaker te vinden. Verder waren de gevangenen op zondagen vrij, dan mochten ze sporten, en op dinsdagen terden de beste joodse artiesten in een kleine theater op. Maar straks werden ze toch doorgevoerd, in overvolle wagonnen waar het aantal reizigers met krijt op de wagon stond. Er werden postkaarten achtergelaten met de hoop dat iemand ze nog zal versturen.

Neuengamme – opgericht in 1938 direct na de machtgrijping van Adolf Hitler. Oorspronkelijk diende deze kamp puur als een werkkamp waar gevangenen waren gedwongen om zware werk te doen. Er heerste de principe van vernietiging door arbied. Tussen de gevangenen waren kapos die mede- gevangenen zijn wie eigenlijk toezicht hielden aan de werkende gevangenen, ze waren meestal verraders, maar  weerstand, die grote gevaar en risico opliepen.

Neuengamme was een steenfabriek, dus de werk bestond uit bouwmaterialen produceren bedoeld voor de zogenaamde führerprojecten. De führerprojecten hielden in verbouwingen zoals die van overheidsgebouwen, waaronder volkshallen, bruggen en districtsgebouwen. Werkdagen konden zo lang als 10, 12 of soms ook wel 14 uur in de dag, dit leidde tot ongeveer 4 miljoen geproduceerde stenen per jaar. Al deze werk werd tussen slechte omstandigheden opgericht.

De gevangenen in de kamp moesten ook een kanaal van 6.5 kilometer lang met de hand graven. De door hun geproduceerde stenen werden per water vervoerd, omdat dat goedkoop was, maar tegelijkertijd werd de kamp aangesloten aan de spoorwegnet. Tot de bevrijding door de britse leger werden hier de meest verschrikkelijke experimenten uitgevoerd aan zowel volwassenen als kinderen. De duitsers probeerden nog als laatste redding de kamp evacueren, maar daar gingen veel gevangenen aan dood.