Verliefd en ADHD

Ik ben verliefd op een meisje dat ik niet ken uit een stad waar ik niet vandaan kom van een school die me niets zegt. We volgen samen toneellessen. Toen ik haar voor het eerst zag wilde ik indruk maken, dus ik deed wat ik altijd doe. Ik spande mijn buikspieren aan, deed mijn borst naar voren en ging heel nonchalant bij het groepje zitten. Misschien is wel een deel van haar charme dat ze nieuw was in een groep die ik al een beetje kende. Ze was onbekend terrein. Alles aan haar trok me aan, haar blonde haar waarvan ik wist dat het lekker rook, haar perfecte mond, haar scherpe kaaklijn, haar lange benen in een broek die ik bij elk ander persoon foeilelijk had gevonden. Haar buik die ik kon zien omdat ze een naveltruitje aanhad. Ik haat naveltruitjes en rare wijde broeken met herfstkleuren, maar bij haar had het iets magisch. Ik was vanaf het aller eerste moment aangetrokken tot dit meisje en ik wilde haar. Ik wilde dat ze tegen me zou praten en dat ze zou lachen om me. Ik wilde dat ze me zou zien en zou horen. Ik weet dat ik sowieso een hopeloze romanticus ben maar op dat moment werd alles in mij door elkaar gehosseld zoals dat nog maar een paar keer eerder was gebeurd.

Die avond heb ik haar gekust. Twee keer. Een keer in haar nek met alle passie die ik op kon brengen en de keer daarna als een veel te klef vriendje. Andere meisjes waren misschien teruggedeinsd of in lachen uitgebarsten maar zij niet. Ze was er klaar voor. Ze ontving me alsof het zo hoorde, alsof het niet vreemd was dat ik hoi zei en haar toen meesleurde in een innige verstrengeling terwijl ik met mijn lippen haar nek zoende. Ze viel me net zo hard aan als ik haar en toen ze haar zin in mijn oor kreunde was ik blij. Blij dat ik nu op kon staan en nonchalant mijn haar goed kon doen zodat het leek alsof ik dit elke dag deed. Natuurlijk had ze me wel door toen. Misschien trok dat me nog wel het meeste aan, haar alertheid. Ze was klaar voor alles wat ik op haar af ging gooien en misschien was dat ook wel waarom ik het durfde. Ze wakkerde iets in me aan. Een verlangen om te presteren en haar blik te vangen, om te laten zien dat ik net zoveel lef had als zij. Natuurlijk had ik dat niet, ik ben helemaal niet dapper. Ik heb soms mijn momentjes maar verder ben ik gewoon maar een jongetje dat veel te veel nadenkt. Ik dacht die avond veel aan haar en hoe ik goed over kon komen. Nonchalant en ontspannen maar toch met genoeg energie zodat ze zou zien dat ik tegen haar opgewassen was. Misschien heeft ze wel ADHD. Sterker nog, ik weet vrijwel zeker dat ze ADHD heeft, en er is nooit een avond geweest waarop op zo erg heb gehoopt dat ik een stoornis had zodat ik beter bij haar zou passen.

Aan het einde van de avond zaten we met een paar overgebleven mensen van de groep nog even aan de bar en na drie kwartier pakten we allemaal onze jas en gingen we naar buiten. Onderweg raakte ik in gesprek met haar en ze vertelde dat ze over twee weken auditie zou gaan doen voor een toneelstuk en er daarom misschien niet zou kunnen zijn. Mijn eerste gedachte was hoe verschrikkelijk het zou zijn om haar te moeten missen. Mijn tweede gedachte, zoals gewoonlijk de betere van de twee, was een uitbarsting van euforie. Ik weet dat het nu misschien lijkt alsof ik duur praat om slim te lijken en ik ga niet ontkennen dat ik dat erg vaak doe, maar in deze situatie is dit het enige passende woord. Euforie. Ik ging auditie doen voor hetzelfde stuk als zij. Lachend gaven we elkaar een high five en op dat moment wilde ik haar meetrekken. Weg van de rest. Ik wilde haar zoenen, ik wilde haar naar me toe trekken en haar lichaam tegen dat van mij voelen, ik wilde met haar op de bank zitten en haar benen masseren. Ik wilde op dat moment niets anders dan bij haar zijn.

Nadat we nog even met een paar mensen zijn blijven hangen gingen we allemaal weg. Ik heb de hele nacht en volgende dag aan haar gedacht. Mijn rare, hyperactieve en prachtige droomvrouw met een broek die niemand anders zou staan.