Fantasie verhaal

In een heel klein plaatsje in de V.S. is een groot onderzoeker bezig met het opgraven van een dinogeraamte. Zijn naam is dr. Grand, hij is pas 37 jaar en hij wil geen kinderen. Zijn grootste wens is natuurlijk dat hij ooit eens een echte dino zal zien maar hij weet dat dat onmogelijk is, hoewel…

Het mysterieuze eiland

New York

Dr. Grand wou net met zijn ontbijtje beginnen toen er werd aangebeld. Hij deed open en daar zag hij een man staan met een heel chique wit pak met een rode stropdas. De man stelde zich voor en vroeg of hij binnen mocht komen. Toen ze allebei binnen waren, zei de man: ‘ik ben meneer Laxy en ik zou u iets willen vragen.’ ‘Gaat u gang,’ zei dr. Grand. ‘Ik zou u willen vragen of u mee wilt gaan naar Costa Rica. Ik ben daar bij een expeditie acht weken geleden mijn zoon verloren.’ Dr. Grand vroeg aan meneer Laxy hoe dat dan kwam. Meneer Laxy vertelde dat zijn zoon en een oom aan het waterskiën waren. Nadat er een enorme rookwolk voorbij was gegaan, waren de bestuurders van de speedboot op mysterieuze wijze verdwenen. De speedboot is toen tegen rotsen gevaren en de ski’s voeren verder naar de kust van Costa Rica. De oom is meteen verslonden door een paar rare onbekende dieren maar mijn zoon kon nog net naar een oud vervallen safarihuis vluchten. Hij werd door zijn medeonderzoekers tegengehouden om zijn zoon te gaan halen. Dus die zit daar nog, als hij nog leeft tenminste. ‘Maar wat kan ik dan voor u betekenen?’ vroeg dr. Grand. ‘U kunt mij begeleiden bij het zoeken naar mijn zoon,’ zei meneer Laxy. ‘U bent bekend met dat onderwerp dino’s enz.’ ‘WAT, leven er dino’s op Costa Rica!’ zei dr. Grand. ‘Ja, wist u dat dan niet? Ik ben bereid om heel wat geld neer te tellen voor u.’ Meneer Laxy haalde een pak bankbiljetten uit zijn binnenzak ter waarde van zo’n $ 10.000. ‘Ik heb natuurlijk nog meer klaar liggen, als u dat wilt. Ik ben zelfs bereid om u een hele koffer met geld te geven. Dus neemt u het aanbod aan? ‘Ja, maar u beseft wel dat de kans klein is dat we daar levend weg komen, laat staan met een levende zoon van elf jaar.

De volgende dag in het privé vliegtuig van meneer Laxy
‘Hé dr. Grand alles goed’? Ik heb trouwens nog vijf onderzoekers meegebracht. Zij beschermen ons tegen de dinosaurussen. Ze hebben allerlei verdoof en dodelijke wapens bij zich. Dus het is volkomen veilig, lijkt me,’ zei meneer Laxy. ‘Ik denk het niet,’ zei dr. Grand,’ als die dieren echt zo gevaarlijk zijn als ik denk, dan mag je blij wezen als je jouw zoon nog net kunt zien verscheurd worden. Dus met die verdoof en dodelijke wapens schiet je niet echt op.’ ‘Nou, we zijn er al,’ zei dr. Grand. ‘Nee, nog een kwartiertje,’ kwam er met een vreemd stemmetje uit de cockpit. ‘Dan ga ik nog even slapen, maak me wel wakker als we er zijn.’ ‘Ja, zal ik doen,’ zei meneer Laxy. En dr. Grand sloot zijn ogen voor een lekker dutje.

‘PAS OP!’ klinkt er opeens als dr. Grand wakker wordt. ‘Wat is er,’ vraagt dr. Grand. ‘We storten neer,’ zei meneer Laxy. BENG!!!...
En het vliegtuig stortte neer. Toen het vuur eindelijk was gedoofd gingen de passagiers het vliegtuig uit. De eerste was dr. Grand, daarna meneer Laxy en vervolgens en als laatste de vijf onderzoekers met de wapens. Het vliegtuig was total loss, dus gingen ze zo snel mogelijk naar een oud vervallen safarihuis. Toen ze er allen in waren, vertelde dr. Grand dat ze eerst naar noordelijkste kust moesten gaan om te kijken of Laxy’s zoon daar is. ‘Daar is hij gestrand met zijn oom. Erik heet hij trouwens,’ vertelde meneer Laxy. ‘Oké, laten we naar het noorden gaan,’ zei meneer Laxy. Ze gingen naar buiten en liepen net een klein stukje toen er opeens een T-Rex de bosjes uit kwam springen. Toen de T-Rex hun recht in de ogen keek, fluisterde dr. Grand: ‘Niet bewegen, dan ziet hij je niet.’ Maar één van de vijf ingehuurde onderzoekers rende opeens terug naar het safarihuisje. De T-Rex opende zijn bek en pakte de onderzoeker beet. Toen ging de T-Rex rond lopen slingeren met de onderzoeker. Daarna gooide hij de onderzoeker op de grond. Deze deed zijn laatste gil en de T-Rex ging op hem staan. De overgebleven onderzoekers, meneer Laxy en dr. Grand konden de botten horen kraken. De T-Rex vond het wel weer mooi geweest en hij ging er vandoor. Dr. Grand, meneer Laxy en hun groepje konden weer doorlopen. Ze gingen verder, toen kwamen ze zeven nesten vol met eieren tegen. Dr. Grand waarschuwde dat je ze niet mocht aanraken want dan kon de dinosaurus je zo vinden met die geur. Maar meneer Laxy was ongehoorzaam, dus hij deed er twee van in zijn zak. Mooi voor op de schoorsteen, dacht hij. ‘Doorlopen,’ zei dr. Grand , ’ als we een beetje doorlopen kunnen we vanavond op de noordelijke kust zijn.’ Dr. Grand had het nog niet gezegd of ze voelden zand onder hun voeten. ‘Huh,’ zei dr. Grand,’ volgens de kaart moeten we nog een stuk verder. Waar zijn we dan geland? Nou ja, wat maakt het ook uit, we zijn er en daar gaat het om.’ ‘Kijk, ik zie de ski’s,’ riep een van de onderzoekers. En hij rende er naar toe. ‘Wacht, misschien is het een hinderlaag van de velociraptors!’ riep dr. Grand de onderzoeker achterna maar die hoorde het niet.
Hij rende door tot hij bij de ski’s was. Toen kwamen er uit de bosjes twee velociraptors. Ze renden met een noodvaart naar de onderzoeker toe. De man kroop op zijn buik zachtjes weg, in de hoop dat ze hem niet zagen, maar een van de twee velociraptors ging met een poot op de onderzoeker staan en stak een nagel in zijn rug. Hij was niet dood, met zijn laatste beetje energie wist hij de velociraptor neer te schieten. De ander velociraptor rukte de kop van de onderzoeker er toen vanaf alsof dat zijn verdiende loon was. De velociraptor rende toen met de kop van de onderzoeker weer de bosjes in. ‘Oké, hier blijf ik niet langer!’ zei meneer Laxy. ‘Kom op, we gaan een huisje zoeken voor de nacht als we die halen,’ zei dr. Grand. En ze renden het dichtstbijzijnde safarihuisje in.

De volgende dag

Dr. Grand stond op uit zijn slaapzak en tot zijn grote verbazing waren alle slaapzakken besmeurd met bloed en afgescheurde armen en benen. Hij pakte zo gauw als hij kon al zijn spullen en rende het huisje uit. Maar toen hij naar buiten was, stootte hij zijn hoofd tegen de deurpost. En toen werd hij wakker. Hij keek haastig om zich heen, iedereen was er nog. Toen iedereen opgestaan was en zijn spullen ingepakt had, gingen ze weer verder met de tocht op zoek naar de elfjarige Erik. Ze liepen een paar honderd meter en kwamen bij een hele lange en onstevige hangbrug. ‘Omstebeurt, dan gebeurt er niets,’ zei dr. Grand. Ze gingen een voor een. Toen iedereen behalve de laatste onderzoeker aan de andere kant was, hoorden ze een harde gil. Dr. Grand keek naar de onderzoeker maar hij kon hem nauwelijks zien vanwege de rook en mist. Toen hij beter keek, zag hij dat er een enorme vogel aan kwam met het hoofd van de onderzoeker. Nu snapte dr. Grand waar ze in zaten: een grote VOGELKOOI. De vogel spuugde het hoofd uit en ging achter dr. Grand, meneer Laxy en de laatste twee onderzoekers aan. Toen riep dr. Grand: ‘Wie heeft er eieren gestolen, anders kom dat beest niet achter ons aan! Gooi ze weg, dan is dat beest ook weer tevreden,’ riep dr. Grand. Meneer Laxy opende zijn tas en gooide de eieren naar de grote vogel. De eieren vielen kapot voor de vogel zijn poten. ‘Wat doe je nu weer!’ riep dr. Grand, ‘nu is ze nog bozer dan ze al was.’ Dr. Grand, meneer Laxy en de onderzoekers hadden deze keer geluk want ze konden een klein steegje in vluchten. Maar aan de achterkant zat geen uitgang. De grote vogel ging er voor staan, zodat ze er niet meer uit kwamen. Toen riep meneer Laxy: ‘Gebruik je verdoofgeweren dan, stelletje onbenullige onderzoekers!’ De onderzoekers pakten hun verdoof wapens en schoten de grote vogel neer. Ze klommen uit de gang en renden gauw weg. Want de verdoofcapsule werkte hoogstens vijf minuten bij zo’n groot dier. Ze stopten niet voordat ze uit de vogelkooi waren.

Toe ze de vogelkooi eindelijk uit waren zagen ze een om gevallen truck liggen. Ze liepen er voorzichtig naartoe. Toen ging er opeens een van de deurtjes aan de bovenkant van de truck open. Dr. Grand, meneer Laxy en de twee onderzoekers sprongen de bosjes in. En keken vanuit de bosjes naar de truck. Toen het deurtje helemaal open was stapte er een jongen uit. De jongen keek snel om hem heen en rende weg. Toen riep meneer Laxy ‘Nee wacht ERIK’. De jongen schrok zich kapot en keek om zich heen. Meneer Laxy sprong uit de bosjes en zei: ‘Herken je me niet meer’? ‘PAP’ riep: Erik wat doe jij hier. ‘Ik kom hier om je te halen van dit afschuurlijken eiland’ zei: meneer Laxy. ‘Kom dan gaan we, want we moeten ook nog met een voertuig terug’ zei dr. Grand. ‘Aan de kust ligt een oud toeristenbootje ik weet niet of hij het doet maar het is het proberen waard’ zei: Erik. Dus ging de hele groep naar de kust en daar lag inderdaad een toeristenbootje. Oké even kijken of hij het nog doet zei: Dr. Grand. En hij drukte op de startknop. En tot iedereen zijn grote verbazing ging het bootje varen. Nu konden ze toch echt weg en met waar ze voor kwamen ook nog.

THE END