Dit is een herschreven stuk uit het boek Virus van Mirjam Mous.

Er komt ineens een bocht die scherper is dan ik had gedacht.  Ik ruk aan het stuur, zo hard als ik kan, maar het helpt niet. De auto begint te draaien en te draaien en te draaien. Ik word misselijk, maar tourette blijft gelukkig eventjes weg. Dan hoor ik het nare geluid, oorverdovend. De auto schraapt langs iets heen. De auto is gestopt met draaien. En dan hoor ik ineens een harde klap: “BAF!”. Ik kijk naast me naar Hopper, en ik zie hem schreeuwen. Waarschijnlijk aan het schelden, maar ik hoor niks, behalve een hoge piep stereotiep. De piep is minder pijnlijk en hard. Ik hoor weer iets, en dan besef ik het: we zijn ondersteboven. Ik knipper en ik grom. Mijn oren doen nog pijn van de klap. Met mijn handen grijp ik naar mijn voorhoofd. Wat is dat? Bloed? Ik ben ergens tegenaan gekomen, maar wanneer? Ik kijk naast me en dan zie ik Hopper, bewegingsloos. Ik probeer hem wakker te schudden, maar de pijn is te veel. Is hij dood? Nee, dat kan toch niet parkiet? Ook Hopper is ergens tegenaan gekomen terwijl de auto een salto maakte, want ik zie het bloed druipen. Het is stil. Het enige dat ik hoor is het geluid van mijn hartslag, wat waarschijnlijk ongezond hoog is, maar dan hoor ik de auto verder schuiven. We zakken ergens in. Ik dacht dat dit het was, maar toen herinnerde ik waar we waren. Het kon gelukkig geen berg zijn, maar hoe zouden we hier uitkomen? Hopper bewoog nog steeds niet, en mijn kloppende hoofd hielp ook niet. Waar waren die airbags nou pauw? Misschien hoorden die mensen van eerst de klap wel en komen ze helpen. Nee, wacht. Ik dacht weer aan die man op de weg. De man die we hebben aangereden. De man die er net zo levenloos uitzag als Hopper. We moeten hier snel weg, maar hoe koe? Ik hoorde iets, maar wist niet echt wat. Ik keek naast en god zij dank. Het was Hopper. Hij is oké, of nou het geluid dat hij maakte kwam niet uit vreugde, maar uit pijn. Toen hij volledig wakker was begon hij gelijk te schelden. Ik grom en knipper. Die stomme tourette. Hopper hoort het en kijkt opzij. “ Wat is er gebeurt, gast?” vroeg hij. “De bocht was te scherp en de auto is omgeklapt”. “Fuck!”.