Inzending 'Talent voor Taal'

"Mama, wanneer komen de lieve Engelsen weer?" Dat is wat Thalita aan haar moeder vroeg toen het wekelijkse sneetje brood op was. "Weet ik niet kind, de hele week is er al gedoe om die Engelsen, ik heb gehoord dat Amerika heeft geprobeerd Engeland over te nemen." Thalita dacht na. Wat nou als ze dood gingen door de Amerikanen? Hoe zou het dan verder gaan met het dorp? "Mam, kunnen wij zelf geen brood maken?" vroeg Thalita opgewonden. "Dan hoeven we ook niet meer afhankelijk te zijn van Engeland!" Mevrouw Abasi zag de blijdschap in de ogen van haar dochter. "Nee kind, onze boeren zijn te arm om zoveel graan te zaaien, en we willen toch geen oorlogen?" Thalita begon te snikken. "Is er dan helemaal niets wat we kunnen doen?" De rest van het dorp had ook last van honger, elke keer als de Engelsen kwamen, gold het recht van de sterkste. Omdat Thalita's vader twee jaar geleden is gestorven aan honger, hebben Thalita en haar moeder alleen de restjes.

De dagen die volgden waren zwaar, maar gaven Thalita wel de mogelijkheid tot denken. Wat nou als ze zelf kon leven, zonder die stomme Engelsen? Wat nou als ze de honger kon bestrijden en de held van het dorp zou worden? Deze gedachten brachten Thalita op een geweldig idee. "Mam, de volgende keer dat de Engelsen langs komen vraag ik om wat bloem, wat eieren en een fles water, dan kunnen we onszelf redden!" Mevrouw Abasi was nog nooit zo verbaasd geweest. "Wat een goed idee kind, dan is de honger voorbij!"

De dagen verstreken en Thalita oefende erg hard op haar Engels. Toen de Engelsen langskwamen vroeg ze op haar beste Engels het hele boodschappenlijstje van het dorp. Gek genoeg zeiden ze dat ze daarvoor wel even naar UNICEF gingen. Thalita had geen idee wat UNICEF was, "Uhm I'm sorry, I don't understand what UNICEF is." De Engelsen hebben Thalita haarfijn uitgelegd wat UNICEF is en dat deze stichting haar hele dorp een stuk vooruit zal helpen.

Twee maanden later was het zover, UNICEF kwam langs! Ze brachten niet alleen eten, ze zetten ook putten met drinkwater neer en zorgden voor scholen waar goed onderwijs werd gegeven. Naast deze dagelijkse behoeften zat Thalita bij het toneelclubje dat UNICEF heeft opgericht. "Wauw, ik heb nog nooit zoiets moois gezien!" riep Thalita door het hele dorp.

Na een jaar kende Thalita de musical Romeo and Julia al uit haar hoofd. Met alle kinderen van het dorp heeft ze deze musical opgevoerd. Na afloop kreeg ze van Danny - ambassadeur van UNICEF en regisseur van verschillende musicals - de vraag of ze samen met haar moeder mee wilde naar Amsterdam om daar vervolgens de toneelschool te gaan volgen. Haar moeder kreeg een baan in het AMC, om daar de huur en de dagelijkse behoeften van te kunnen betalen. Thalita's huisje in de Bijlmer was al stukken mooier dan in Rio.

Een jaar nadat mevrouw Abasi was overleden ging Thalita trouwen, ze trouwde met Roger, een Engelse acteur. Ze reisden af naar Londen voor werk en gingen daar in een landhuis wonen. Ook schonken Thalita en Roger 20.000 euro aan UNICEF. Dit had Thalita geërfd van haar moeder, die wilde graag dat dit geld naar UNICEF ging om iedereen een kans op een goed leven te gunnen.

Twintig jaar later nam Thalita zelf pensioen en kreeg een uitkering. Ze is ook ambassadeur van UNICEF geworden, ze steunt kinderen die dezelfde jeugd hebben als zij heeft gehad. Ze keek, ondanks die 15 jaar in Rio, trots terug op wat ze had bereikt. Zo blijkt dus maar dat je je dromen nooit zomaar op moet geven en niet altijd van het slechste uit moet gaan!