Abortus

Mijn uiteenzetting gaat over abortus. Dit betekent letterlijk in de Van Dale: opzettelijke zwangerschapsonderbreking. Sinds 1984 is dit in Nederland wettelijk geregeld in de wet afbreking zwangerschap. (WaZ) De Waz heeft enerzijds tot doel het ongeboren leven te beschermen en anderzijds het recht van de vrouw op hulp bij een ongewenste zwangerschap te waarborgen.

In Nederland kan een vrouw wanneer zij ongewenst zwanger is haar zwangerschap laten beëindigen. Volgens de wet is dit mogelijk voor zwangerschappen die niet langer hebben geduurd dan 24 weken. In de praktijk wordt veelal een termijn aangehouden van 21 weken en enkele dagen. Een reden hiervoor is dat artsen er zeker van willen zijn dat zij binnen de termijn blijven. In gevallen waarin de noodsituatie van de vrouw een medische oorzaak heeft, wordt de zwangerschap uiterlijk in de 24e week uitgevoerd. De behandeling vindt plaats in klinieken en ziekenhuizen die dus een vergunning moeten hebben volgens de Wet Afbreking Zwangerschap.
De abortushulpverlening kwam in de tweede helft van de jaren zestig op gang. Er ontstond een brede maatschappelijke discussie over abortus, die verband hield met allerlei andere ontwikkelingen. Zo waren er de orale anticonceptie (de pil) en sterilisatie die gezinsplanning mogelijk maakten, de verandering van opvatting over seksualiteit, de tanende invloed van de kerken en de legalisatie van abortus in buurland Groot-Brittannië. Ook het feit dat de economische groei de sociale zekerheid verbeterde en de opleidingsgraad van de bevolking verhoogde, droeg bij aan de discussie.

In 1984 werd abortus dus gelegaliseerd. Volledigheidshalve is het belangrijk te vermelden dat abortus provocatus niet bedoeld is als middel voor gezinsplanning.
Tot halverwege de 20e eeuw was abortus provocatus wereldwijd nog illegaal. Vanaf de jaren zestig werd abortus provocatus gelegaliseerd. In 1986 hadden de meeste Europese landen een abortuswetgeving. Het abortusbeleid verschilt echter nog steeds van land tot land.